Του Παύλου Μαβίδη
ΠΌΝΤΟΣ, μια αρχαία ελληνική λέξη για τη θάλασσα, αναφέρεται στη Μαύρη Θάλασσα και στις γύρο παράκτιες περιοχές. Η παρουσία των Ελλήνων στη Μαύρη Θάλασσα μας πάει πίσω στα αρχαία χρόνια. Έρευνα δείχνει ότι την περίοδο γύρω στο 1100 π.Χ. έλαβαν χώρα στην περιοχή, οι πρώτες εμπορικές απόπειρες για χρυσό και άλλα μέταλλα.
Το ταξίδι του Ιάσονα και των Αργοναυτών στην Κολχίδα, οι περιπέτειες του Οδυσσέα στη χώρα των Κιμμερίων, η τιμωρία του Προμηθέα από τον Δία στον Καύκασο, το ταξίδι του Ηρακλή στον Πόντο, στην χώρα των Αμαζόνων και άλλοι ελληνικοί μύθοι σχετικοί στην περιοχή, μαρτυρούν την ύπαρξη αρχαίων ελληνικών δρόμων.
Κατά τον 8ον αιώνα π.Χ. Έλληνες από την Μίλητο αποίκησαν την περιοχή ιδρύοντας πόλεις όπως η Σινώπη, την Αμισό (Σαμσούντα) και την Τραπεζούντα παρέχοντας μεγάλους στοχαστές, όπως τον Διογένη από τη Σινώπη και τον Στράβωνα από την Αμάσεια.
Μετά τον θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου, το 323 π.Χ., οι πόλεις – κράτη του Πόντου σχημάτισαν ένα Βασίλειο υπό την δυναστεία των Μυθριδιτών που κράτησε μέχρι την ήττα από τους Ρωμαίους το 63 π.Χ.
Το 313 μ.Χ. (Διάταγμα Μεδιολάνου περί ανεξιθρησκείας) ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος χάρισε τη θρησκευτική ελευθερία στους Χριστιανούς. Το 330 μ.Χ. μετονόμασε την ελληνική πόλη Βυζάντιο σε Κωνσταντινούπολη και έκανε την πόλη πρωτεύουσα της Χριστιανικής πλέον Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Η επικράτηση του Χριστιανισμού σαν επίσημης θρησκείας του Ρωμαϊκού κράτους, οδήγησε στην ίδρυση πολλών μοναστηριών που έγιναν κέντρα χριστιανικών και ελληνικών σπουδών. Ένας μεγάλος αριθμός Αγίων, Πατριαρχών, Επισκόπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας προέρχονταν από τον Πόντο. Σαν τμήμα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, επίσης γνωστή και σαν Βυζαντινή Αυτοκρατορία ή Βυζάντιο ο Πόντος ήταν ένα εμπορικό κέντρο με θαλάσσιους δρόμους {Μαύρη Θάλασσα} καθώς και οδικούς, όπως ο δρόμος του μεταξιού που απλωνόταν έως την Κίνα. Ο Πόντος επίσης χρησίμευε σαν στρατιωτική βάση κατά των Περσών και αργότερα των Αράβων. Καθώς εξασθενούσε το Βυζάντιο, το 1204, ιδρύθηκε στον Πόντο, Η Ελληνική Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, η Αυτοκρατορία των Κομνηνών. Το 1461 οι Οθωμανοί Τούρκοι καταλαμβάνουν την Τραπεζούντα, την τελευταία ανεξάρτητη ελληνική πολιτεία.
Μετά την πτώση της Τραπεζούντας οι Έλληνες του Πόντου υπέφεραν μεγάλης έκτασης σφαγές και εκτοπισμούς. Τον 17ο και 18ο αιώνα σχεδόν 250.000 Πόντιοι Έλληνες δια της βίας εξισλαμίστηκαν, 360.000 δολοφονήθηκαν, πολλοί εγκατέλειψαν την περιοχή, και πάνω από 250.000 μετανάστευσαν στις περιοχές του Καυκάσου και τις βόρειες ακτές της Μαύρης Θάλασσας που ελέγχονταν από την Ρωσία, η οποία προτιμούσε ομόθρησκους. Φιλικούς πληθυσμούς στη περιοχή.
Ένας λαός υπό συνεχή διωγμό, ένας λαός όμως, ένα έθνος δεν εξαφανίζεται από την Ιστορία με σφαγές, με γεωπολιτικά δόγματα αλλοίωσης και αφαίρεσης της μνήμης του, όπως πίστεψαν εχθροί και φίλοι για μας. Ένα ισχυρά ριζωμένο στην Ιστορία κομμάτι ενός αρχαίου Έθνους, όπως ο Ποντιακός Ελληνισμός δε χάνεται. αυτά τα χρόνια παρ΄ όλες τις επίσημες πολιτικές, οι αφηγήσεις, οι μαρτυρίες των επιζησάντων της γενοκτονίας αρνούνταν να παραμείνουν μνήμες και αφηγήσεις. Επιζητούσαν και απαιτούσαν τη νομική, πολιτική κατοχύρωση αναγνώρισή τους. Διαφορετικά μένουνε σαν ξερές πέτρες επάνω σε τάφους χωρίς όνομα.
Η Τουρκική πρόκληση και απειλή κάθε φορά επαναφέρει μνήμες νομιμοποιεί αιτήματα του παρελθόντος που έμεινα άλυτα. Το αίτημα της αναγνώρισης, της δικαίωσης και της επίλυσής του ήταν και είναι εκδήλωση αντίθεσης και επίθεσης στον αδηφάγο και αχαλίνωτο τουρκικό ρατσισμό και επεκτατισμό που εδώ και δεκαετίες δρα ανεξέλεγκτα και ανενόχλητα. Οι μνήμες, οι διηγήσεις των παλαιών γενεών προς τις νέες, αδυνάτιζαν, ο χορός και το τραγούδι δεν μπορούσαν από μόνα τους να εξασφαλίσουν τη συνέχεια της Ποντιακής ύπαρξης και ταυτότητας.
Σ΄ αυτές τις συνθήκες με ένα δυνατό αίσθημα αγωνίας για την συνέχειά τους οι Πόντιοι ακόμη μια φορά στην ιστορία μας, βρεθήκαμε μπροστά σε ιστορικά ερωτήματα και διλήμματα. Τι πρέπει να κάνουμε για να μη χαθούμε;
Με αυτή την αφετηρία πήραμε το δρόμο της γνώσης, της ανασυγκρότηση της Ιστορίας μας, το δρόμο της αλήθειας που στην πανάρχαια οικουμενική γλώσσα μας, που επιμένει να ακούγεται ακόμη και σήμερα στον Ιστορικό Πόντο, σημαίνει ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΗΘΗ.
Σημαίνει ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ και τη γνώση των λόγων, των αιτίων που γέννησαν τη σύγχρονη Ποντιακή Ιστορία του διασκορπισμού σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη μας.
Εμείς οι Πόντιοι, ένας λαός με μεγάλη αγάπη στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την αλήθεια, τη ζωή, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τις ηθικές αξίες, τον άνθρωπο, ήταν αδύνατο να ζήσουμε στην απόκρυψη, στην παραχάραξη της Ιστορίας, στον εφησυχασμό, στην υποκρισία και στο ψέμα. Έτσι μετατρέψαμε τις μέρες των διώξεων, των παθών του θανάτου μας, σε ημέρες ζωής, τις ημέρες της σταύρωσής μας σε αφετηρία Ανάστασης και νέας Ποντιακής Αναγέννησης.
Ο ορισμός, η καθιέρωση της 19ης Μαϊου ως ημέρας μνήμης της γενοκτονίας συμβολίζει τη νίκη της ζωής επί του θανάτου, της Αναστάσεως επί της σταυρώσεως, της αναγέννησης επί της παρακμής, της ιστορίας επί των κακών αγγέλων του τέλους της ιστορίας μας, του Διγενή επί του Χάροντα. Το αίμα χιλιάδων μαρτύρων ανδρών, γυναικών, παιδιών, βρεφών του λαού μας, το αίμα των ανταρτών, του αντάρτικου σωτηρίας των Ελλήνων του Πόντου ζητούνε δικαίωση.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!! Ο Τούρκος μόνο τρίχα άλλαξε, δεν άλλαξε η μορφή του θα μείνει πάντα βάρβαρος με την πολιτική του.
Η 19η Μαϊου ως Ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού μπορεί να εκφράσει έναν Μικρασιάτικο και Ευρωπαϊκό συμβολισμό της αγάπης στην ανθρώπινη ζωή και καταδίκης του Κεμαλισμού.
