Του Παύλου Μαβίδη
Η χώρα χρειάζεται μια νέα διακυβέρνηση, που να ενώνει αντί να διχάζει. Μετά από δέκα χρόνια κρίσης και ενώ η Ελλάδα βρίσκεται ακόμα σε κρίσιμη καμπή, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας εξακολουθεί να βιώνει μια δύσκολη καθημερινότητα.
Κατακτήσαμε τότε το 1981 το αυτονόητο. Τη λειτουργία και τη θεσμική οικοδόμηση μιας τυπικής αστικής Δημοκρατίας, που ανέμενε δεκαετίες για να ολοκληρωθεί. Η ιστορική αντίθεση που ξεκίνησε στην αρχή της δεκαετίας με την άνοδο των κοινωνικών στρωμάτων, που πρόβαλαν κυρίως το αίτημα μιας γνήσιας κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί μέσα από το πλέγμα των εξαρτημένων κέντρων και παράκεντρων της εξουσίας, που διατηρούσαν ένα καθεστώς νόθας μετεμφυλιακής δημοκρατίας. Ούτε η δικτατορία μπόρεσε να πετύχει την καθήλωση και την ιστορική «αναστολή» του μεγάλου λαϊκού σοσιαλιστικού κινήματος της αλλαγής του Ανδρέα Παπανδρέου.
Μπορεί η Δημοκρατία να πορεύθηκε μέσα από πολλές ατραπούς μπόρεσε όμως από το 1981 να θεμελιώσει ένα ισχυρό πολιτικό σύστημα, να κατοχυρώσει σύγχρονα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, να διαμορφώσει κοινωνικούς θεσμούς που διατήρησαν μέχρι και σήμερα τη συνοχή και την ενότητα της Ελληνικής κοινωνίας.
Σήμερα όμως εγείρεται και πάλι το αίτημα για μια γνήσια πολιτική Δημοκρατία. Οι σύγχρονοι πολιτικοί θεσμοί φαίνονται αδύναμοι να αντιμετωπίσουν τις σαρωτικές αλλαγές που κλονίζουν τα θεμέλια της παραδοσιακής αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.
Η παγκόσμια κυριαρχία των μηχανισμών της αγοράς διαμορφώνει νέες παραγωγικές δομές σε ένα σύστημα σκληρού ανταγωνισμού.
Οι δομές της Πολιτικής Δημοκρατίας φαίνονται ανίκανες να κυριαρχήσουν πάνω στις οικονομικές δομές. Αντίθετα η πολιτική οικονομία αυτονομείται και επιβάλλεται πάνω στην Πολιτική Δημοκρατία. Το αίτημα για μια κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης, πολιτικής κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας προβάλλεται σήμερα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και συγκροτεί τον πυρήνα μιας σύγχρονης αριστερής προοδευτικής στρατηγικής.
Σ’ ένα τέτοιο πολιτικό, ιδεολογικό και κοινωνικό πλαίσιο πρέπει να αναζητηθεί η πορεία προς την «νέα μεταπολιτευτική» αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ. Η περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να ταυτιστεί με το πέρας των ιδεολογιών, των αρχών,των κοινωνικών και ανθρώπινων αξιών, που συνδέθηκαν με την Ιστορική πορεία του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος Αλλαγής, Όχι στην μετριότητα, Όχι και στην πτώση.
Η «νέα Μεταπολιτευτική» αναγέννηση δεν μπορεί να ταυτίζεται με την πτώχευση της πολιτικής, την καθήλωση στην καθημερινότητα με τον ρεαλισμό της διαχείρισης, με τη ρήξη της κοινωνικής συνοχής, του ατομικισμού και τον χυδαίο καταναλωτισμό. Η Δημοκρατική κοινωνία και οι φορείς της, τα κόμματα και οι ηγεσίες, πρέπει να αποκρούσουν την υπονόμευση της Πολιτικής Δημοκρατίας και των θεσμών της, που ασκείται από την πλευρά της οικονομικής εξουσίας και των πολύπλοκων συμφερόντων που αυτή εκπροσωπεί.
Σήμερα οι προμηθευτές και οι μεταπράτες με πολιορκητικό «κριό» τα ΜΜΕ εισβάλλουν στον χώρο της Εκτελεστικής εξουσίας και ζητούν να επιβάλλουν τις επιθυμίες τους. Κόμματα και Κυβερνήσεις δέχονται ασφυκτικές πιέσεις των συμφερόντων αυτών και κάποια τμήματά τους ενδίδουν, ενσωματώνονται και συμβιβάζονται. Είναι μεγάλη η ευθύνη αυτών, που αρκούνται σήμερα στον ρόλο του παρατηρητή ή στο ρόλο του κριτικού αναλυτή αυτών των εξελίξεων. Είναι μεγάλη η ευθύνη όσων αρνούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα για να μη διαταράξουν την πορεία της προσωπικής τους πολιτικής καριέρας.
Το ΠΑΣΟΚ σήμερα με τον ΝΙΚΟ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ έχει ένα κρίσιμο ιστορικό ρόλο. Να πάει κόντρα στο ρεύμα της απάθειας, της αδιαφορίας, της επανάπαυσης. Να σηματοδοτήσει μία νέα εποχή που θα συμβάλλει στην αναγέννηση της Πολιτικής και δεν θα καθηλωθεί στην τρέχουσα διαχείριση της εξουσίας. Να προχωρήσει σε ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα δώσουν νέα πνοή στο πολιτικό σύστημα και θα διαμορφώσουν ισχυρούς θεσμούς.
Η κρίση στο πολιτικό επίπεδο μπορεί να ξεπεραστεί μόνο μέσα από την πολιτική αναβάθμιση της κοινωνίας, που θα επιτρέψει στο μεγάλο κίνημα αλλαγής να διαδραματίσει το δικό του ιστορικό ρόλο, όπως έκανε από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
