ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Μοναχοπαίδια

μοναχοπαίδια-950687

Της Κικής Γιαμουρίδου, αρθρογράφου – κειμενογράφου λογοτεχνικών κειμένων, αν/προέδρου της φιλανθρωπικής δράσης «Θαύμα»

Αξιοσημείωτο και καθόλου εύκολο για την εποχή μας, να βλέπεις παιδιά – τη νεολαία μας – και να τα καμαρώνεις, με απλά λόγια…. ακόμα και να συγκινείσαι.

Θα αναφερθώ ειδικά, στην παρεξηγημένη και πολυσυζητημένη κατηγορία…. στα μοναχοπαίδια. Γνωρίζοντας από κοντά

τη συμπεριφορά πολλών, θα έλεγα πως καταρρίπτουν τα γνωστά που λέγονται και πως ανήκουν σε μια ξεχωριστή κάστα ανθρώπων.

Εύκολα θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την αδυναμία γονιών και παππούδων κυρίως και να απολαμβάνουν το “θρόνο “τους!

Τελικά όμως, γνωρίζοντας και τα ίδια, το βάρος αυτής της ιδιαιτερότητας, περιφρουρούν τον εαυτό τους και αποστρέφονται την αλαζονεία, τον εγωισμό και τη ραθυμία.

Δεν μπορούν να αισθανθούν εφησυχασμό και αγωνίζονται από μικρή ηλικία να αποδείξουν ότι μπορούν να σταθούν στα πόδια τους χωρίς δεκανίκια και να διαχειριστούν την μοναξιά τους.

Η μοναξιά τα γονατίζει και παράλληλα τα δυναμώνει και τα πεισμώνει. Από ένστικτο και άμυνα κοινωνικοποιούνται πιο γρήγορα, αρέσκονται στα ομαδικά παιχνίδια και κάνουν φίλους καλούς και πολλούς.

Μαθαίνουν γρήγορα να προστατεύουν τον εαυτό τους, να αναλαμβάνουν ευθύνες. Έχουν ευαισθησίες και ενσυναίσθηση, αγαπούν τα ζώα και δένονται πολύ μ’ αυτά.

Η συναναστροφή με μεγαλυτέρους στο οικογενειακό περιβάλλον, τα ωριμάζει γρηγορότερα και γνωρίζουν για διάφορα θέματα, ίσως αδιάφορα για παιδιά που περνούν το χρόνο τους, απλά παίζοντας με τα αδέρφια τους.

Συνήθως είναι καλοί μαθητές…και επειδή δεν μοιράζονται το χώρο τους με άλλα παιδιά και γιατί συνεχώς πρέπει σε όλους να παρουσιάζουν ένα έργο, διότι απλά βρίσκονται στο επίκεντρο – και συνήθως αρνητικά.

Τους αρέσει να παίρνουν πρωτοβουλίες και γενικά αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους, γιατί πρέπει αναγκαστικά τα περισσότερα, να τα λύνουν παρέα… μόνο με τον εαυτό τους. Αξιοζήλευτη αλήθεια αυτή η καθημερινή πάλη ακόμη και με την ίδια τους την ύπαρξη.

Η ίδια η ζωή, τους επιτάσσει να αγωνιστούν και να παλέψουν για να πετάξουν από πάνω τους τη ρετσινιά του” βουτυρόπαιδου” ή “της Πριγκίπισσας Σίσσυ”.

Εύκολο να βάζει κανείς ταμπέλες τελικά. Ιδιαίτερα όμως όταν πρόκειται για παιδιά, απαιτείται προσοχή και σεβασμός.

Τα πράγματα όταν τα βλέπει κανείς από τον “προαύλιο χώρο” και δεν εισέρχεται στο εσωτερικό…είναι πολύ διαφορετικά.

Κανένας γονιός δεν θέλει να μεγαλώσει παιδιά χωρίς παιδεία, είτε έχει ένα, δύο, τρία ή και περισσότερα. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορούν να ανατρέψουν το έργο του, χωρίς να φταίνε απαραίτητα οι αριθμοί.

Ας μην ξεχνάμε πως δύο πράγματα καθορίζουν τελικά το “ποιος είσαι”. Η στάση σου όταν δεν έχεις τίποτα και η συμπεριφορά σου όταν έχεις τα πάντα.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου