Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Δεν είμαι πεσιμίστρια από φυσικού μου. Αντίθετα, μπορώ να πω παρά τις δεκαετίες που σηκώνω στην πλάτη μου εξακολουθώ να χαμογελάω, ακόμη κι όταν με προσβάλουν. Μέσα μου έχω σαν γνώμονα το ρητό της θρησκείας μας: «ου γάρ οίδασι τι πιούσι».
Αυτά σαν ένας μικρός πρόλογος για αυτά που έχω κατά νου να αναφέρω και συνεχίζω.
Μονόδρομος για τον εμβολιασμό, για αυτά τα εργαλεία που με ένα απλό τσιμπιματάκι ψηλά στο μπράτσο αποκτάς μια αόρατη ασπίδα στον καταραμένο κορονοϊό. Έλα, όμως, που στέκονται απέναντι οι ανεμβολίαστοι που κατά βάθος δεν έχουν την λεβεντιά να εξασφαλίσουν τον εαυτό τους να εξασφαλίσουν τους γύρω τους και την ζωή τους.
Δεν αντιλέγω ότι το περίφημο χαζοκούτι αυτή η ανεπανάληπτη τηλεόραση που καθημερινά εκτοξεύει ότι θα φέρει την μεγαλύτερη ακροαματικότητα,με απλά λόγια, θα εξασφαλίσει είσπραξη και θα γεμίσει το ταμείο της για να ανταποκριθεί στα έξοδα.
Περισσότερα δεν έχουν νόημα. «Στού κουφού την πόρτα όσο θέλεις βροντά». Στυγερά εγκλήματα: Δεν το συζητάω φυσικά ότι με την δολοφονία στα γλυκά νερά αποκτήσαμε όλοι μας ικανότητες ανακριτή ικανότητες εισαγγελέα, βλέπουμε με απορημένο ύφος να παρουσιάζεται ο δολοφόνος στο δικαστήριο για εξέταση με τόσο μεγάλη κουστωδία λες και πρόκειται για περίοπτο πρόσωπο και πρέπει να τόν προστατέψουμε μην τυχόν και χαθεί αυτό το πρότυπο του ανθρώπου που να μας αξιώσει ο Θεός να μην ξανασυναντηθούμε στο διάβα μας. Τώρα τι θα απογίνει ο εν λόγω νάρκισσος δολοφόνος και πως θα αντικρίσει την κόρη του μετά από όσα χρόνια φυλακής εκτίσει -εξαρτάται αν θα υπάρχει ο νόμος Παρασκευόπουλου- κι όσοι δεν θα τον ξεχάσουν η κοινωνία, γιατί δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις η λησμονιά είναι απαράδεκτη.
Τρίτο και εξού σημαντικό ο Κλήρος της εκκλησίας: Η εκκλησία που μας ξεκουράζει που γεμίζει την ψυχή μας με ηρεμία, όσοι είναι πραγματικοί χριστιανοί και όχι για να φαινόμαστε στην γειτονιά, στην πόλη μας με δύο λόγια χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανένα γιατί η ορθοδοξία μας έχει σύνορα που δεν σταματούν πουθενά. Όσες φορές βρίσκομαι στην εκκλησία ανάβω ένα κεράκι για αυτούς που φύγανε και τους ζώντες να τους διαφυλάξει ο ύψιστος από γραφικά γεγονότα. Συναντώ αρκετούς συμπολίτες μας που προτιμούν Την κατά μονάδα επίσκεψη στο σπίτι της Μεγαλόχαρης για να υποβάλουν όχι τα σέβη τους, αλλά την πραγματική τους υπόσταση μήπως και βρουν καταφύγιο από την λαίλαπα που έχει κυριαρχήσει παγκοσμίως. Εδώ βρίσκεις ή μάλλον εξασφαλίζεις μια ψυχική ανάταση που σου δίνει έναν γαλήνιο ύπνο. Δυστυχώς όμως από παντού ακούς και εισπράττεις την χιλιοειπωμένη φράση, «δεν είχα ύπνο απόψε και ξύπνησα από τα άγρια χαράματα» με αυτόματη κίνηση το τηλεκοντρόλ μήν μας ξεφύγει κανένα δυσάρεστο γεγονός.
Αυτή είναι η καθημερινότητα των περισσότερων ανθρώπων κι αυτό είναι το γεγονός που επαληθεύει το ρητό: «Όταν οι άνθρωποι κάνουν όνειρα ο Θεός χαμογελάει». Με το χαμόγελο του προσπαθεί να περάσει το μήνυμα στους επιζώντες ότι από κάπου πρέπει να πιαστούμε, κάπου να ακουμπήσουμε. Ώσπου να αντλήσουμε μια νότα αισιοδοξίας από τα επερχόμενα καταφθάνουν άλλες μεταλλάξεις, άλλα εμπόδια και περπατούμε σε λιβάδια γεμάτα νάρκες, όχι ξεχασμένες από τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά πεταμένες από χέρια σύγχρονων ανθρώπων που περνάνε δίπλα σου και δεν ξέρεις αν κρατάει στιλέτο στο χέρι ή στην τσέπη. Προσπερνώ την κατά συρροή θανατικού, οι περισσότεροι έχουμε ζήσει την ζωούλα μας. Μιλάμε όμως για νέους Ανθρώπους που είτε βρίσκουν τον θάνατο στο διάβα τους είτε τραυματίζονται από πτώσεις λόγω μέθης, ναρκωτικών ουσιών στα κορονοπάρτι νεολαίας κυρίως στις μεγαλουπόλεις είναι άκρατη και ασυγκράτητη συνάμα χωρίς να υπολογίζει τίποτα. Τώρα να κάνουμε συστάσεις; Eίναι πλεονασμός. Μυαλό έχουν, φοιτούν σε πανεπιστήμια, αρκεί να χτυπάμε το καμπανάκι στον εκσυγχρονισμό που όλο και πλησιάζει ολοταχώς οδηγώντας μας στην ανυπαρξία.
