Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Πραγματικά θέλω να ξεφύγω από τα τετριμμένα της πανδημίας, να γράψω και να μιλήσω μαζί σας. Ετσι νιώθω όταν γράφω αυτές τις ατάκες πως είμαστε μια παρέα και βρισκόμαστε σε μια φιλική συγκέντρωση και ο καθένας εκφράζει την άποψή του. Μπορεί να μην υπάρχει το lockdown, αλλά τα νέα παιδιά κυκλοφορούν ξένοιαστα χωρίς να σέβονται τις υποδείξεις των αρμόδιων.
Πολλοί μορφωμένοι και μυαλωμένοι άνθρωποι, εγώ θα σταθώ στην τελευταία κατηγορία, τους μυαλωμένους, που δεν χρειάζεται να φοιτήσεις στα Πανεπιστήμια όταν παίρνεις τις ντουντούκες και προσπαθείς να επιβάλεις τις απόψεις σου. Η πείρα είναι ο καλύτερος καθοδηγητής και δυστυχώς την αποκτάς όταν κουβαλάς στην πλάτη σου μερικές δεκαετίες. Για αυτό υπάρχει κι η πλευρά των υπερμάχων της νεολαίας γιατί στα νιάτα βράζει το αίμα στις φλέβες τους και πολλές φορές πέφτουν σε παγίδες που άθελά τους βλάπτουν τον εαυτό τους μα κυρίως τον περίγυρό τους. Το γράφω και θα το ξαναγράφω στο διηνεκές ότι έχουν δίκιο που δεν φορούν μάσκες, που θεωρούν τα εμβόλια ξεπερασμένα, έχουν κι άλλα επιχειρήματα που δυστυχώς μας οδηγούν σε λάθος μονοπάτια.
Το τι ακούγεται στις τηλεοράσεις και τι γράφεται στις εφημερίδες μα και σε κάθε έντυπο εναντίον των εμβολίων και του εμβολιασμού είναι πραγματικά κάτι που δεν το χωρά ο νους της πλειονότητας των ανθρώπων.
Δεν είμαι παντογνώστρια και ούτε θέλω να παρασύρω τα ατίθασα νιάτα να παραδεχτούν τις απόψεις από εμάς που ανήκουμε στην τρίτη ηλικία. Το μέλλον ανήκει αποκλειστικά και μόνο στη νεολαία. Στη νεολαία της παρόρμησης, της αντίρρησης του αυθορμητισμού και της αδιαλλαξίας. Νέοι είναι, αυτά πρεσβεύουν. Είμαι κι εγώ μαζί τους να βροντοφωνάξω ότι αυτή η πανδημία είναι πρωτόγνωρη για τα παιδιά των είκοσι χρόνων, που παλεύουν να βάλουν σε τάξη το μυαλό τους και να υποστηρίζουν τις ιδέες τους. Μόνο θα ήθελα αν μου το επιτρέπουν να καταθέσω κι εγώ τις απόψεις μου σχετικά με την πανδημία. Μπορεί να περπατούμε και να ακροβατούμε, αν θέλετε, τι να πιστέψουμε και τι να πετάξουμε σε όσα μας πληροφορούν.
Ομως αυτοί οι επιστήμονες έχουν περάσει ατελείωτα μερόνυχτα πάνω από τα βιβλία και τα εργαστήρια ώσπου να φτάσουν στο ποθητό όπλο, το εμβόλιο ενάντια στην πανδημία.
Κι εκεί αγαπητά μου παιδιά, που το φρέσκο δέρμα σας κι η σωματική σας ρώμη απέχουν παρασάγγας από την ταλαιπωρημένη φυσιογνωμία μας, θερμή παράκληση όμως ότι δεν είναι δυνατόν να το επαναλαμβάνουμε συνεχώς: Οτι πείρα τέχνας κατεργάζεται και αυτές οι τέχνες έχουν σοβαρό υπόβαθρο και δεν είναι λόγια του αέρα. Κι εδώ έρχεται η καίρια στιγμή να παραμερίσετε τις αντιρρήσεις σας και να ακούσετε ή μάλλον να δείτε και την άλλη πλευρά του νομίσματος.
Να σκεφτείτε με γνώμονα αυτούς που γνωρίζουν καλύτερα από όλους εμάς, το πόπολο, μικρούς και μεγάλους να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια αν αυτή είναι ψεύτικη, το κρίμα στον λαιμό τους.
Αν, γράφω με κάθε επιφύλαξη, αν έχουν δίκιο, τότε το εμβόλιο είναι μονόδρομος, μονόδρομος δύσβατος που με δισταγμό και ίσως αμφιβολία μπαίνουμε στα εμβολιαστικά κέντρα για να αντιμετωπίσουμε την πανδημία. Μπορεί κάποιοι να με θεωρούν θρησκόληπτη, τους αντικρούω με το ίδιο νόμισμα. Είμαι θρησκευόμενη, υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο λέξεις.
Σκεφθείτε το κι αποφασίστε, όχι οι 8 λέξεις της μυθοπλασίας, αλλά οι 2 λέξεις της πραγματικότητας. Σκεφτείτε το με σύνεση με δεύτερη ακόμη και τρίτη σκέψη, είναι θέμα ζωής, θέμα επιβίωσης.
