Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Οι ημέρες τρέχουν, οι εβδομάδες τρέχουν, οι μήνες τρέχουν, νυχτώνει, ξημερώνει και παρακολουθώντας με αγωνία τα νέα της ημέρας ο παντοκράτωρ κορονοϊός δεν λέει ν’ αποφασίσει να μας εγκαταλείψει. Από δοκιμές, από εντολές, από προσδοκίες μήπως και ξυπνήσουμε μια μέρα και δούμε ότι ο covid-19 αποχώρησε και μας άφησε ήσυχους. Το όνειρο όμως, παραμένει όνειρο, μπορεί να γίνονται τιτάνιες προσπάθειες για να μειωθούν τα κρούσματα, μπορεί οι διασωληνώσεις να πηγαίνουν σύννεφο και το τραγικότερο, ο θάνατος να ξεπροβοδίζει όλο και νεότερα άτομα στο πέρασμά του. Τα εμβόλια σε πρώτη γραμμή. Είναι το μόνο παρήγορο, το μόνο όπλο κατά της καταραμένης αυτής πανδημίας.
Δεν λέω και νεαρά άτομα, πολύ νεαρά άτομα σπεύδουν να εμβολιαστούν με την ελπίδα ότι θα σωθούν από του Χάρου τα δόντια. Τα εμβολιαστικά κέντρα ξεφυτρώνουν συνέχεια με την ελπίδα να εμβολιαστούν όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Γιατί ενώ στην αρχή της πανδημίας έλεγαν ότι οι μικρές ηλικίες και μέχρι τα είκοσι χρόνια δεν διέτρεχαν κίνδυνο με τα κρούσματα να χτυπούν και δεκαεφτάρηδες και δεκαπεντάχρονα παιδιά που επειδή είχαν την εντύπωση ότι είχαν εξασφαλίσει ασυλία έναντι της πανδημίας, είχαν συμμετοχή στα περίφημα κορονοπάρτι, στη μάστιγα αυτή που βάλθηκε να εξοντώσει όποιον βρίσκει μπροστά του, εξού και ο σημερινός τίτλος, γιατί εκφράζω τη δικαιολογημένη απορία μου γιατί γίνεται όλη αυτή η χασμωδία που δεν μπορώ να βρω την αιτία από πού πηγάζει αυτή η αδιαφορία, αυτός ο ζαμανφουτισμός, ότι τα εμβόλια έχουν παρενέργειες, γιατί οι μισοί γιατροί, οι υπηρέτες που έδωσαν όρκο στον Ιπποκράτη αποφεύγουν τον εμβολιασμό. Ομολογώ ότι όταν συζητώντας με εξέχοντα γιατρό που διαπρέπει στην Αθήνα και τον ρώτησα αν εμβολιάστηκε, πήρα αρνητική απάντηση, «αργότερα, θα δούμε». Απογοητεύτηκα στο έπακρον. Τι γνωρίζουν αυτοί οι γιατροί που αποφεύγουν το εμβόλιο κι εμείς, το πόπολο τρέχουμε να εξασφαλίσουμε τον εμβολιασμό για να σωθούμε; Τι γνωρίζουν αυτοί οι έχοντες γνώση από τις σπουδές που έκαναν; Οι περισσότεροι μάλιστα με μεταπτυχιακά στο εξωτερικό και μεταθέτουν τον εμβολιασμό για μελλοντικά; Αξιον απορίας γιατί όσο κι αν προσπαθώ να βρω δικαιολογία πέφτω πάνω στο τείχος της απόγνωσης για να μην πω και της απογοήτευσης. Ποια είναι η δικαιολογία για να μη φοράνε μάσκες τα νεότερα παιδιά που διασκεδάζουν με αγκαλιές και φιλιά, χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης; Τι γνωρίζουν αυτά τα άτομα που εμείς που ακολουθούμε τον εμβολιασμό, είμαστε τι; Κορόιδα, πειραματόζωα, ανεύθυνοι, μας έπιασαν κορόιδα, τι να πρωτοσκεφτώ; Αν πάλι το θέμα πηγαίνει σε πολιτική χροιά τότε, ως λαός είμαστε κουφιοκεφαλάκηδες. Τη μία μέρα βροντοφώναζουν οι τηλεοράσεις για παρενέργειες των εμβολίων, την επόμενη ότι δεν έχουμε τουρισμό γιατί είμαστε στο πορτοκαλί και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας προτιμούν την Πορτογαλία και όσες άλλες χώρες έχουν μηδενικά κρούσματα.
Την επομένη βγαίνει ο πρωθυπουργός της Αγγλίας ο περίφημος κάτοικος της Ντάουνινγκ Στριτ αριθμός 10 και προτρέπει τον λαό του να έρθει και να περάσει διακοπές στην πανέμορφη πατρίδα μας, στην Ελλάδα. Δεν έχω δίκιο λοιπόν όταν λέω τι να πρωτοπιστέψουμε εμείς οι Ελληνες πολίτες, που προσπαθούμε να σώσουμε τις οικογένειές μας και τα παιδιά μας και μας του ίδιους από τις δεισιδαιμονίες, που εκτοξεύονται από ανθρώπους που τους είχαμε εμπιστοσύνη; Εδώ ισχύει το επιμύθιο «Απορία ψάλτου βηξ». Η Παναγία να έρθει να μας προστατέψει. Εκκληση επείγουσα και όποιος βρίσκει καταφύγιο εκεί, σίγουρα νιώθει ανακουφισμένος.
