Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Ακούγοντας τα μύρια όσα γύρω από τα εμβόλια αναρωτιέμαι ποια είναι αλήθεια και ποια fake news, στα ελληνικά ψεύτικες ειδήσεις. Δεν λέω όταν ακούω συνέχεια ανακοινώσεις για θρομβώσεις, για πονοκεφάλους, για νεαρές ηλικίες που χτυπήθηκαν από τον Covid-19, τον προελαύνοντα κορονοϊό και βρίσκομαι σε μεγάλη αμηχανία, μεγάλη αναστάτωση.
Σίγουρα προσπαθώ να προσεγγίσω τους ειδήμονες, τους επαΐοντες της Ιατρικής που δίνουν κι εκείνοι με τη σειρά τους μεγάλη μάχη για ν’ αντεπεξέλθουν στα λίγα, περιστατικά, αλλά που σκορπίζουν ανασφάλεια και δίνουν τροφή στους αρνητές των εμβολίων για να θεωρούν εαυτούς και αλλήλους ότι εκείνοι έχουν δίκιο και αποτρέπουν με κάθε τρόπο τον εμβολιασμό και κάθε μύθευμα που θα κατεβάσει το μυαλό τους.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πού βρίσκεται η αλήθεια και πού βρίσκουν οι αρνητές του εμβολίου τα επιχειρήματά τους, όταν τα κέντρα ανοίγουν 8 η ώρα το πρωί, μέχρι τα και 10 το βράδυ. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση γι’ αυτό θέλω να το μοιραστώ μαζί σας η αφήγηση μιας φίλης, μετρημένο και αξιόλογο άτομο, που μου διηγήθηκε το παρακάτω περιστατικό. Περιμένοντας έναν κύριο υδραυλικό, που είναι υπεύθυνος για την παροχή νερού σε ολόκληρη την πολυκατοικία, της διηγήθηκε πραγματικό περιστατικό. Ο φίλος και συγγενής του ήταν από τους αρνητές του εμβολίου, όμως προσβλήθηκε από κορονοϊό και πέρασε όλη την τραγική και επώδυνη διασωλήνωση, να παρέμεινε στο νοσοκομείο και στάθηκε τυχερός και πήρε το περιπόθητο εξιτήριο. Μαζί όμως με το εξιτήριο βγήκε και άλλος άνθρωπος και το μοιράστηκε με τον φίλο και συγγενή του. «Μεγάλο λάθος μου να μην πιστεύω στον εμβολιασμό και να το κατηγορώ από πάνω. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το ψυχικό και σωματικό παράλληλα μαρτύριο όταν βρίσκεται εντελώς μόνος και περιμένεις με λαχτάρα πότε θα φανεί για λίγα λεπτά ο γιατρός να πληροφορηθεί για την πορεία της ασθένειάς σου και πότε μια χαμογελαστή νοσηλεύτρια θα σε πιάσει με ζεστασιά το χέρι για να σου δώσει κουράγιο. Αυτό ήταν το ημερήσιο συμβάν. Αυτό ήταν το ημερήσιο συμβάν. Δεν ξέρεις τι μέρα είναι, τι ώρα είναι, αν έξω είναι ημέρα ή νύχτα, ζεις απομόνωση σε κελί φυλακής μεγάλου εγκληματία. Αλλο να τα ακούς και άλλο να ζήσεις. Ομολογώ ότι βγήκα άλλος άνθρωπος και αναθεώρησα πολλές απόψεις μου, δόξα τω Θεώ που επιβίωσα».
Αυτά μου μετέφερε τηλεφωνικά η φίλη και ομολογώ θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας γιατί ζούμε σε μια εποχή που όλα είναι αίολα. Κοιμόμαστε και ξυπνούμε με πρώτη κίνηση μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας ν’ανοίξουμε την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Πόσα κρούσματα βρέθηκαν, πόσοι είναι οι διασηλωμένοι και πόσοι έχασαν τη ζωή τους στο κρεβάτι του πόνου.
Από την άλλη πλευρά οι γιατροί οι εντεταλμένοι να παρακολουθούν σε έκτακτες συνεδριάσεις πόσοι εμβολιάστηκαν και πόσο παραμένουν τα κρούσματα σε υψηλά επίπεδα. Χαμός, πραγματικός χαμός, για μικρούς και μεγάλους. Άλλοι παλεύουν να κρατήσουν τα μαγαζιά τους, τα παντός είδους μαγαζιά ανοιχτά, είτε πρόκειται για τα σούπερ μάρκετ, είτε για τα μαγαζιά εστίασης είτε τα παραθαλάσσια μπίτς μπαρ που ετοιμάστηκαν με την ελπίδα να δουν πελάτες και ν’απολαύσουν μαζί τους το συγκρατημένο χαμόγελο αισιοδοξίας και να δουν ευρώ στο ταμείο τους.
Αυτές οι λεπτές ισορροπίες που είναι συνεχές σφυρατηλάτημα λόγω αυτής της αναθεματισμένης όπως έλεγαν και οι γιαγιάδες πανδημία; Που όλο έχουμε την αίσθηση ότι φθάνουμε στο τέλος κι αμέσως ο ουρανός συννεφιάζει και έρχονται κακά μαντάτα.
Εντύπωση μου προξένησε ένα παιδάκι που το κρατούσε ο πατέρας του από το χέρι μες την σχολική τσάντα στην πλατούλα του, σίγουρα κάτω από δέκα ετών που ρωτούσε με επιμονή και περιέργεια στον μπαμπά του «τι είναι τα λύματα». Δεν στάθηκα να παρακολουθήσω την απάντηση που έδωσε όσο πιο καλύτερα μπορούσε να εξηγήσει ο μπαμπάς στο μικρό παιδάκι, ότι ενός κακού μύρια έπονται.
Πάμε για ύπνο το βράδυ και δεν ξέρουμε και δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Τόση ανασφάλεια και παράλληλα τόση επαγρύπνηση. Καταλήγω πάντα στην επωδό ο Θεός να μας λυπηθεί, ίσως είναι το μόνο καταφύγιο που προσφέρεται χωρίς πληρωμή, αλλά και με ανάταση ψυχής. Πόσο λίγο γνωρίζουμε τον εαυτό μας, και είμαστε εντελώς ανέτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουμε τον αόρατο αλλά πανταχού παρόντα κορονοϊό.
