Της Εύας Λόλιου
Hτανε νύχτα
γιόμιζε ο ουρανός σκοτεινά βλέφαρα
κι έκλειναν τα γιασεμιά φοβισμένα τα πέταλά τους.
Μέσα στο σπίτι κρύφτηκαν τ’ άστρα
έξω απ’ το σπίτι στο βουνό η καταχνιά
και ζώα που ούρλιαζαν.
Καθισμένοι ήταν όλοι όσοι γνώριζα στο τραπέζι
κι ένα ποτήρι νερωμένο λάδι
που το φυτίλι του τσιρτσίριζε σαν μια ψυχή
έτοιμη να βγει απ’ την πλαϊνή κάμαρη.
Χάιδεψα τα κεφάλια των παιδιών,
το μεγαλύτερο που ήταν;
μέτρησα το φως κι είδα πως έλειπε
τ’ Αυγουστιάτικο φεγγάρι..
Ακούμπησα την ανησυχία μου στο τζάμι
που ’χε αφήσει τα βήματά του
κι έκλαψα σαν χάθηκε στο δάσος
ανάμεσα στα τσακισμένα κλαριά
απ’ τ’ ανεμοβογκητά που συνέθλιψαν το νησί.
Δεν έπρεπε χτες, κι ας βράδιασε, να βγει..
Κι ύστερα πήρα μια βαθιά ανάσα,
μπήκα στην κάμαρη που μύριζε αλήθεια πικρή..
το βρήκα αργότερα στο κατώι,
με σεντόνι τυλιγμένο το κορμί του
κι είχε λευκά κρίνα στα χέρια.
Ήτανε η τελευταία ημέρα του θέρους
που το θάψαμε,
γιόμιζε ο ουρανός τρεις νύχτες αγγέλους..
Τα ουρλιαχτά κρύφτηκαν μέσα μας
και μόνο τ’ άστρα βγήκαν έξω
ξεχύθηκαν μ’ ένα καράβι φως
προς την αγριεμένη θάλασσα.
