ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η νεαρά ποίηση

η-νεαρά-ποίηση-582633

Της Εύας Λόλιου

Πώς σήκωσες το μέτωπό σου κοιτάζοντας τον ουρανό μόνο τ’ άστρα θα μαρτυρήσουν.. και το σκοτάδι π’ ένιωσε στα σπλάχνα του το φόβο μη και σβήσουν.. Είχες στα μάτια μια ολόκληρη ζωή πουλιά να περνούν, μέλισσες κι όλες τις εποχές λουλουδιασμένες που τόσο αγάπησε η καρδιά σου. Κι ούτε μια στάλα βροχής, λευκή νιφάδα, κίτρινο φύλλο έξω απ’ το παραθύρι σου.

Πώς σήκωσες το δάχτυλό σου ψηλά στο τζάμι κι άγγιξες στον ομφαλό το φεγγάρι ολόδικό του ήλιο να γεννήσει, μόνο οι άλλοι πλανήτες θα μαρτυρήσουν..

Κι η εγκυμονούσα θάλασσα κόκκινη βαρκούλα στη γαλανή ψυχή της να πλεύσει η άνοιξη τα χελιδόνια της, σ’ ασημένιο δρόμο τ’ όνομά σου τρυφερά θα κελαηδήσουν. Η αράχνη που κρύφτηκε στη χαραμάδα του κασώματος και το μικρό δέντρο π’ αναρίγησε στην αυλή.. οι ιτιές, τα πεύκα κι οι λεύκες με τις πυκνές τους φυλλωσιές θα συζητήσουν..

Πώς πήρες απ’ το χέρι τ’ ορφανό ποτάμι ανάμεσα στα περιβόλια και τις ανεμώνες να κυλήσει.. Ο άνεμος πίσω απ’ τους ευγενείς ώμους και τα λυτά μαλλιά σου θα μαρτυρήσει.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου