Της Εύας Λόλιου
Φώναζα τ’ αγγέλου μου να ’λθει κι αργούσε. Υστερα μέχρι το πρωί μ’ αγκάλιαζαν τρυφερά τα μπράτσα μου σαν δυο φτερούγες κι έκλαιγα που δεν είχε φανεί. – Δε γνωρίζεις τ’ όνομά του; – με ρώτησε ένα αηδόνι που ξημέρωνε τον άγριο ήλιο, -κι ένα γράμμα να του έστελνες, μα πώς να γίνει; εφόσον δεν γνωρίζεις καν την διεύθυνση του..- είπε σκεπτικό γουρλώνοντας τα χρυσά του μάτια. Κατέβασα το πρόσωπο από ντροπή κι εκείνο στάθηκε αντίκρυ μου σ’ ένα γυμνό απ’ το βοριά κλαρί. – Ο Μιχαήλ; μη και είναι ο άγγελός μου ο Γαβριήλ; – ρώτησα και το πουλί φτερούγισε έως την ανάσα μου βαθιά να χωθεί. Δεν μπορούσα ν’ αναπνεύσω, έβηχα, νόμιζα ότι θα πέθαινα όταν βγήκε απ’ την καρδιά μου κρατώντας στο ράμφος του ένα κλαδάκι γιασεμί. – Σπουγλιγουήλ! Σπουγλιγουήλ !! – μου φανέρωσε, – καρτέρα και την άνοιξη θα ’λθεί!! – φώναζε χαρούμενο πετώντας προς τα ψηλά, πολύ ψηλά, με τα μακριά, ολόξανθά του μαλλιά.
