Της Εύας Λόλιου
Σώπα χελιδόνα μου,
κι άλλη φωνή αντίλαλος σε σκοτεινή σπηλιά
λυπητερή στα σπλάχνα σου μην ακουστεί ξανά.
Hλθε μεγάλος και πορφυρός ο ήλιος
τα σπίτια του νησιού μας να βάψει χρυσά,
κρεμάστηκαν τα δέντρα ανθισμένα
απ’ τους φράχτες ξεχείλισαν πουλιά!
Στους δρόμους ορμήσανε οι βιολέτες
απ’ τα παχιά ποτάμια ανέτειλαν άλογα λευκά
με φορτωμένες τις καρότσες γιασεμιά.
Σώπα χελιδόνα μου τη θλίψη
κι όλος ο ντουνιάς μοσχοβολεί για σένα τη χαρά..
Κάθε βαρκούλα στο γαλάζιο πέλαο
έχει σμιλέψει στα κατάρτια μια φωλιά!
Το δυνατό φεγγάρι και τ’ άστρα τρυφερά
που καθρεπτίζονται τις νύχτες στα γαλήνια νερά
με τους αγγέλους να ξαπλώσεις σ’ αφροστόλιστα πανιά..
Και το ξανθό αγόρι σου που χάθηκε μικρό,
σώπα χελιδόνα μου το πικρό σκοπό..
Να! χαίρε της όψης του σα λεβεντοπερπατά,
απ’ το φως των ρόδων έρχεται και τραγουδά!
