Της Βαρβάρας Τσακουρίδου
Το απόκοσμο χάδι σου
άλλοτε μοιάζει με ουράνιο θόλο
ηλιόλουστο, αλάστερο
και φεγγοβόλο…
άλλοτε με ανάσα αβύσσου
ή με άρωμα
μπουμπουκιασμένου παραδείσου
άλλοτε φωτιά των αισθήσεων
των φευγαλέων παραισθήσεων
και άλλοτε σκίρτημα
αφυπνίσεων…
Αγαπημένες αντιφάσεις
στου αιθέριου χορού,
τις ανερμάτιστες φάσεις
ομορφιά φλεγόμενη
στον πανικό στης δίνης
έρωτας απόκρυφης οδύνης
ταξίδι στα μύχια της ψυχής
πτήση πνευματικής αλκής…
στα άρρητα φύλλα της καρδιάς,
η αγάπη, ανθός ανασεμιάς,
σου χαρίζει τα κλειδιά
για να βγεις απ’ τα κουτιά
τα νοητικά κλουβιά…
με τα ποικίλματα της αρετής
«γύμνια» δεν θα αισθανθείς
πανωφόρι άτρωτο φοράς
αφού στο Θείο φως
ως άστρο κολυμπάς.
