Της Βαρβάρας Τσακουρίδου
Ποτέ μου δεν μπορούσα
τα ανήλια μέρη
και βαρυγκομούσα
το σκότος πολεμούσα
και πάντα έβαζα
μια δάδα στο δρόμο,
απ’ όπου εγώ περνούσα…
άσβεστη φλόγα
με της ψυχής το φως
τα βήματα να οδηγεί
καθώς το θέλει ο Θεός.
Ως εβάδιζα σκυφτά
τις πατημασιές μου
εγώ θωρούσα
και έτσι με επίγνωση
στο δρόμο προχωρούσα.
Ανάταση απεκόμισα
απ’ το ταξίδι ετούτο
και την ψυχή εκόσμισα
με άφθαρτο τον πλούτο
δια τούτο… δεν θάθελα ποτέ
να αφήσω εις τη γη
ένα σωρό κόκκαλα
και άγνοια περισσή
μα μια μαρμαρυγή
λιόκαλη και ιερή.
Θάθελα το διάβα μου
απ’ την πορεία αυτή
έστω, λιγοστές ψυχές
στο φως της αγάπης να οδηγεί.
