Στιγμή ωριμότητας και ευτυχής συγκυρία είναι για τη Νιόβη Κωστοπούλου η συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου στους «Βρυκόλακες» του Ιψεν. Η Βολιώτισσα ηθοποιός υποδύεται τη Ρεγγίνα στο αριστουργηματικό έργο του κορυφαίου δημιουργού, υπογραμμίζοντας ότι είναι ένα δυνατό έργο που αγγίζει τον θεατή. Η χαρισματική συμπολίτισσα αποφοίτησε από το 1ο Γυμνάσιο και το Πολυκλαδικό Λύκειο, ακολουθώντας το καλλιτεχνικό της ένστικτο που την οδήγησε στα χωρικά ύδατα του Θεατρικού Εργαστηρίου και ανάλογων σπουδών στην συνέχεια. Εχοντας ως αφετηρία το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου, όπου πρωτοεμφανίστηκε ολοκληρώνοντας τις σπουδές της στην Σχολή Βεάκη, πορεύτηκε σταθερά και απολύτως συνειδητά στο εκφραστικό πεδίο που επέλεξε. Το θεατρικό στίγμα της επιστροφής στα πάτρια δίνεται μέσα από την επισήμανση «μακάρι να μπορούσα να συνεχίσω να είμαι εδώ και θα ήθελα να μείνω, εφόσον υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις».
Η ίδια δηλώνει «ευτυχής», διότι της δίνεται η ευκαιρία να ενσαρκώσει τον συγκεκριμένο ρόλο σε ένα θεατρικό έργο-σταθμό, επισημαίνοντας παράλληλα ότι «είναι μέχρι δακρύων συγκινητικό το ότι συναντώ όλους αυτούς τους ανθρώπους, που με ξέρουν από πιτσιρίκι, από τα υπόγεια του Θεατρικού Εργαστηρίου». Η πατρική γειτονιά στον Ανω Βόλο, το θέατρο της Παλιάς Ηλεκτρικής, οι φίλοι του παρελθόντος, συνθέτουν το κλίμα της καλλιτεχνικής επιστροφής σε ένα περιβάλλον οικείο και φιλόξενο. Οσο για τις εντυπώσεις που έχει αποκομίσει, συνοψίζονται στην φράση «νιώθω ότι έχω έρθει στην οικογένειά μου, στο σπίτι μου, γιατί όλοι με υποδέχτηκαν φιλικά, ζεστά και οικεία». Παράλληλα όμως ομολογεί: «Είμαι πολύ ικανοποιημένη γιατί έκανα αυτά που ήθελα, αυτά που ήθελε η ψυχή μου και συνεργάστηκα με αξιόλογους ανθρώπους, διευρύνοντας τον κύκλο των καλλιτεχνικών μου γνώσεων και εμπειριών».
-Θεατρική επιστροφή στα πάτρια αλλά την αφετηρία, ταυτόχρονα, της θεατρικής σας διαδρομής, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου…
Πράγματι, επιστρέφω θεατρικά μετά από 15 περίπου χρόνια στο Βόλο, όπου και ξεκίνησα την πορεία μου ως ηθοποιός, συνεργαζόμενη με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου. Τελειώνοντας την Σχολή Βεάκη το 1994, άρχισα να συμμετέχω σε παραστάσεις του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου, όταν ήταν καλλιτεχνική διευθύντρια η Λυδία Κονιόρδου, δασκάλα μου στη σχολή, η οποία με βοήθησε πολύ στο ξεκίνημά μου. Η θεατρική μου αφετηρία, λοιπόν, ήταν η πατρίδα μου, ο Βόλος, καθώς από πολύ νεαρή ηλικία συμμετείχα στο Θεατρικό Εργαστήρι, την εποχή του Λάκη Καραλή. Τελειώνοντας το σχολείο μου μπήκε το μικρόβιο του θεάτρου και έκτοτε ασχολούμαι αποκλειστικά με αυτό που πάντα ήθελα να κάνω.
-Ποια εσωτερική παρόρμηση σάς οδήγησε άραγε στην Αθήνα;
Το γεγονός ότι δεν είχα πολλές επιλογές, παράλληλα όμως ένιωθα την ανάγκη να μάθω περισσότερα, να συνεργαστώ με ανθρώπους που έχουν πορεία στο χώρο, για να πάρω χρήσιμες γνώσεις. Ηταν πολύ δημιουργικά τα χρόνια στην Αθήνα, γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστώ με πολύ αξιόλογους ανθρώπους από τον θεατρικό χώρο. Συνεργάστηκα με το Εθνικό, συμμετέχοντας στην «Ηλέκτρα» με πρωταγωνίστρια την Λυδία Κονιόρδου, στη «Λυσιστράτη» του Διαγόρα Χρονόπουλου με την Κάτια Δανδουλάκη και σε άλλες παραγωγές, ενώ πολύ σημαντική στιγμή ήταν επίσης για μένα η συνεργασία με τον κ. Τερζόπουλο στο θέατρο «Ατις» που μου έδωσε πολλά εκφραστικά εφόδια, όπως άλλωστε και η συνεργασία μου με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας. Είμαι πολύ ικανοποιημένη γιατί έκανα αυτά που ήθελα, αυτά που ήθελε η ψυχή μου και συνεργάστηκα με αξιόλογους ανθρώπους, διευρύνοντας τον κύκλο των καλλιτεχνικών μου γνώσεων και εμπειριών.
-Ευτυχής συγκυρία, με βάση τα παραπάνω οι «Βρυκόλακες» του Ιψεν;
Ηταν όντως ευτυχής συγκυρία το γεγονός ότι συνέπεσε με την επιθυμία να επιστρέψω στην πατρίδα μου η πρόταση συμμετοχής στους «Βρυκόλακες» του Ιψεν. Είμαι πολύ χαρούμενη, διότι μου έγινε η πρόταση από τον Σπύρο Μαβίδη, έναν άνθρωπο τον οποίο εκτιμώ βαθύτατα και έχω συνεργαστεί μαζί του στο «Αμφιθέατρο» του Σπύρου Ευαγγελάτου. Είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να ερμηνεύσω τον ρόλο της Ρεγγίνας, η οποία είναι η νόθα κόρη του λοχαγού Αλβιγκ, ζει στο σπίτι της κ. Αλβιγκ, είναι ουσιαστικά ψυχοκόρη, αλλά την αγαπούν και την προσέχουν. Η Ρεγγίνα, όπως και όλοι εξάλλου οι χαρακτήρες του έργου, έχει τους δικούς της «Βρυκόλακες», τις τύψεις της και χτίζει μέσα στην ψυχή της ένα όνειρο προκειμένου να φύγει, να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Το όνειρο αυτό το βλέπει στα μάτια του Οσβαλντ, του ετεροθαλή αδελφού της αλλά στο τέλος πολλά ανατρέπονται.
Οι «Βρυκόλακες» είναι από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου κοινωνικού θεάτρου. Είναι ένα διαμάντι, ένα έργο στο οποίο όλοι οι ήρωες είναι τραγικοί και παραλληλίζονται, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών, με την αρχαία τραγωδία. Η μοίρα παίζει καθοριστικό ρόλο και όπως στην αρχαία τραγωδία, καθορίζει την τύχη των προσώπων. Ο Ιψεν φέρνει τη μοίρα στο σπίτι των Αλβιγκ, σε ένα έργο πάρα πολύ τραγικό που προσελκύει τον θεατή, γιατί είναι πολύ δυνατό. Μέσα από το έργο βγαίνουν τα νοήματα και οι βασικές θέσεις του Ιψεν, οι συντελεστές, οι τεχνικοί και συνεργάτες του θεάτρου, οι συνάδελφοι, έχουν όλοι πολύ μεγάλη εμπειρία και πορεία στο χώρο και αυτό βγαίνει στο συνολικό αποτέλεσμα, περνάει στο κοινό, αγγίζει τον θεατή, μέσα από την σκηνοθεσία του κ. Νανέρη.
-Εχοντας ως αφετηρία τις θεατρικές εμπειρίες από το ξεκίνημά σας, πως βλέπετε την πορεία και εξέλιξη του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου;
Η πορεία του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου νομίζω ότι ξεκίνησε ωραία με τη Λυδία που έκανε πολύ ωραία πράγματα, το θέατρο κινήθηκε προς τα έξω. Η πορεία συνεχίζεται με την ίδια δυναμική από το Σπύρο Μαβίδη, ο οποίος είναι από την περιοχή, γεγονός το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό και είναι η καλύτερη επιλογή να διευθύνει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου ένας άνθρωπος που ζει στον τόπο του και τον πονάει, έχει όρεξη και μεράκι, στηρίζει το ντόπιο δυναμικό και δίνει ευκαιρίες στους Βολιώτες ηθοποιούς να εμφανιστούν στην πατρίδα τους. Ο Σπύρος Μαβίδης τα έχει καταφέρει πάρα πολύ καλά, γιατί είναι άνθρωπος με όραμα.
-Ποιο συναίσθημα σας διακατέχει, συναντώντας και πάλι αγαπημένους φίλους;
Είναι μέχρι δακρύων συγκινητικό το ότι συναντώ όλους αυτούς τους ανθρώπους, που με ξέρουν από πιτσιρίκι, από τα υπόγεια του Θεατρικού Εργαστηρίου και παραμένουν όλοι ίδιοι, λες και δεν έχει περάσει από πάνω τους ο χρόνος. Νιώθω ότι έχω έρθει στην οικογένειά μου, στο σπίτι μου, γιατί όλοι με υποδέχτηκαν φιλικά, ζεστά και οικεία. Μακάρι να μπορούσα να συνεχίσω να είμαι εδώ και θα ήθελα να μείνω, εφόσον υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Είναι προνομιούχος κανείς, αν μπορεί να συνδυάζει την πόλη του Βόλου, το ωραίο Πήλιο και να κάνει παράλληλα αυτό που τον ευχαριστεί.
-Δεκαπέντε χρόνια στον καλλιτεχνικό χώρο είναι αρκετά για να διαμορφώσουν μια διαφορετική οπτική απέναντι σε όλα;
Το θέατρο είναι αυτό που με έχει διαμορφώσει κυρίως. Θα ήμουν, πιστεύω, ένας άλλος άνθρωπος χωρίς το θέατρο, γιατί μέσα από αυτό έχω μεγαλώσει.
