Πέντε συμπολίτες που δημιούργησαν τις δικές τους δουλειές καταθέτουν τις εμπειρίες τους
Αισιόδοξο μήνυμα αποτελεί η διαπίστωση ότι ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες οι οποίοι βίωσαν τα δεινά της ανεργίας κατά το πρόσφατο παρελθόν, δημιουργούν πλέον τις δικές τους επιχειρήσεις. Παρακάμπτοντας αρνητικές σκέψεις και δισταγμούς, κάνουν ένα σημαντικό επαγγελματικό βήμα, επιστρατεύοντας κατά κανόνα τις δικές τους δυνάμεις. Ανθρωποι της διπλανής πόρτας, άνδρες και γυναίκες, που έχουν βιώσει για μεγάλο διάστημα τα δεινά της κρίσης, ανοίγουν καταστήματα, στρέφοντας το βλέμμα στην επιχειρηματική δραστηριότητα, με έμπνευση και τόλμη. Οι πέντε συμπολίτες που καταθέτουν την εμπειρία τους στον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ», υπογραμμίζουν ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, αρκεί να βασίζεται στην υπομονή, την επιμονή και την διάθεση για προσπάθεια και σκληρή δουλειά.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
«Δεν σταματάει τίποτα με την ανεργία, αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις» αναφέρει η Μαρία Μοντεσάντου, η οποία βίωσε για αρκετά μεγάλο διάστημα την ανεργία και σήμερα αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο της, στο κατάστημα της κόρης της. «Πρέπει να έχεις εμπειρία πάνω στη δουλειά που θέλεις να ξεκινήσεις, προκειμένου να μπορείς να υποστηρίξεις ένα μαγαζί, έχοντας τουλάχιστον τα βασικά για να ξεκινήσεις» υπογραμμίζει η ίδια, για να προσθέσει ότι «η κόρη μου, πριν δημιουργήσει το δικό της κατάστημα, εργάζονταν είκοσι χρόνια ως πωλήτρια». Η κ. Μοντεσάντου εργάστηκε σε κατάστημα γυναικείων ενδυμάτων επί εννιά χρόνια, τονίζοντας ότι «τα αφεντικά ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι και συνεργαστήκαμε άψογα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά όταν κάποια στιγμή έκλεισε το κατάστημα, για λόγους ανεξάρτητους της κρίσης, βρέθηκα χωρίς δουλειά επί τρία χρόνια, ίσως και περισσότερο. Η τέχνη μου ήταν μοδίστρα και έβγαζα το χαρτζιλίκι μου κάνοντας μικροεπιδιορθώσεις, αλλά επί της ουσίας είναι δύσκολο να επιβιώσει κανείς, όντας άνεργος». Φύσει αισιόδοξη η ομιλούσα, υπογραμμίζει ότι «πάντα υπάρχουν προοπτικές για τους άνεργους, αρκεί να υπάρχει διάθεση για δουλειά, να προσπαθούν και να πιστέψουν στον εαυτό τους».
Με αισιοδοξία
Το χαμόγελο και η αισιόδοξη διάθεση, ακόμη και στα δύσκολα, είναι μότο ζωής για τη Βολιώτισσα Ελένη Ξανθά, η οποία διατηρεί κατάστημα γυναικείων ενδυμάτων την τελευταία επταετία, έχοντας βιώσει προηγουμένως την ανεργία. «Δουλεύω σχεδόν από τότε που τελείωσα το Λύκειο, έχοντας προηγουμένως φοιτήσει σε μια σχολή λογιστών. Εχω εργαστεί σε διάφορες επιχειρήσεις και εμπορικά καταστήματα του Βόλου ως πωλήτρια, μένοντας άνεργη για μικρά διαστήματα στην αρχή και έναν ολόκληρο χρόνο όταν έκλεισε το κατάστημα όπου δούλευα αρκετό καιρό» αναφέρει η ίδια. «Είναι οδυνηρό να μένεις στο σπίτι, χωρίς να έχεις αντικείμενο για να εργαστείς» επισημαίνει η συμπολίτισσα επιχειρηματίας, η οποία έκανε το μεγάλο επαγγελματικό βήμα, παίρνοντας την απόφαση να δημιουργήσει το δικό της κατάστημα. «Στην αρχή δεν αντιμετώπισα δυσκολίες, ξεκίνησα τόσο δυναμικά, ώστε τον πρώτο χρόνο έκλεισα για μια εβδομάδα το μαγαζί και πήγα ταξίδι στο Μαρόκο. Σήμερα, όμως, σχολιάζει η ίδια, οι καταστάσεις είναι τελείως διαφορετικές, οι καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας επαγγελματίας απίστευτες και πρέπει να καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να κρατηθεί». Η μείωση των εισοδημάτων της συντριπτικής πλειοψηφίας έχει σαφή αντίκτυπο και στην εμπορική δραστηριότητα της πόλης, αλλά όπως υπογραμμίζει η Ελένη Ξανθά «μπορεί να πάρει κανείς το ρίσκο και να δημιουργήσει τη δική του δουλειά, αρκεί να έχει εξειδίκευση, η οποία είναι πολύ σοβαρό προσόν, κατά την άποψή μου».
Καινούργια αρχή
Η Ιωάννα Κανατά, η οποία εργάζεται από νεαρή ηλικία, ασχολείται με τις επιδιορθώσεις ενδυμάτων και διατηρεί κατάστημα σε κεντρικό σημείο του Βόλου. Η τωρινή επαγγελματική της δραστηριότητα, είναι καρπός μεγάλης προσπάθειας και ατέλειωτων ωρών εργασίας. «Την περίοδο 2008-2009, αναγκάστηκα να κλείσω λόγω της κρίσης το κατάστημα που διατηρούσα και βρέθηκα ξαφνικά άνεργη, μετά από πολλά χρόνια επαγγελματικής δραστηριότητας» αναφέρει η ίδια. Στη συνέχεια εργάστηκε σε μεγάλο πολυκατάστημα του Βόλου, αλλά λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε η συγκεκριμένη επιχείρηση, ήταν εξαιρετικά δύσκολη η εξασφάλιση του μεροκάματου για την κ. Κανατά, η οποία στράφηκε στην επιδιόρθωση ενδυμάτων, σε ένα πολύ μικρό, αρχικά, μαγαζί, το οποίο έχει πλέον μεταφερθεί σε κεντρικό σημείο. «Εμεινα άνεργη γύρω στον ενάμιση χρόνο και ήταν πολύ δυσάρεστο το συναίσθημα διότι έχω οικογένεια, παιδιά και υποχρεώσεις. Ηταν αρκετά δύσκολα στην αρχή, αλλά σιγά – σιγά, με πολύ δουλειά, από τις 7 το πρωί έως τις 11 το βράδυ, ακόμη και τα Σαββατοκύριακα, τα κατάφερα» ομολογεί η ίδια. Πάγια θέση της είναι ότι «αναμφίβολα μπορεί να επιβιώσει όποιος γνωρίζει μια τέχνη. Απαιτούνται βέβαια μεγάλες προσπάθειες, για να επιβιώσει κανείς, αλλά αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε, αντί να μας καταβάλει η ανεργία». Γνωρίζοντας την τέχνη της μοδιστρικής από νεαρή ηλικία, έκανε το μεγάλο προσωπικό βήμα, έχοντας κατά νου ότι «χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, αρκετή δουλειά και εξειδίκευση στον τομέα που ο καθένας κατέχει καλύτερα».
Κρεπερί στον Αη Γιάννη
Δυναμικό επαγγελματικό βήμα επιχειρεί στα 26 του χρόνια ο Τάσος Μιχάλαρος, ο οποίος δημιούργησε κρεπερί στον Αη Γιάννη. Απόφοιτος του τμήματος Γεωτεχνολογίας και Περιβάλλοντος στο ΤΕΙ Κοζάνης, εργάστηκε επί δύο χρόνια σε Ελληνική εταιρία στο Καμερούν, «με πολύ καλές αποδοχές και αρκετή εμπειρία» όπως υπογραμμίζει ο ίδιος. Οταν ολοκληρώθηκε, ωστόσο, ο επαγγελματικός κύκλος στο Καμερούν, επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά μετά την στρατιωτική του θητεία βρέθηκε αντιμέτωπος με την ανεργία. «Εμεινα τρία περίπου χρόνια άνεργος, υπογραμμίζει. Είναι πολύ άσχημο το συναίσθημα για ένα νέο παιδί να μένει χωρίς δουλειά, έχοντας προηγουμένως υπάρξει οικονομικά ανεξάρτητος». Διατηρώντας, ωστόσο, το κέφι και την όρεξη για δημιουργία, αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα, έχοντας ως μότο τη σκέψη «δεν τελειώνουν όλα με την ανεργία, αλλά χρειάζεται θάρρος και ρίσκο». Εχοντας εργαστεί επί αρκετό διάστημα πάνω στον τομέα της εστίασης και τους τέσσερις τελευταίους μήνες σε κρεπερί του Βόλου, αποφάσισε να πάρει το ρίσκο και να δημιουργήσει το δικό του κατάστημα στον Αη Γιάννη, με την σκέψη της δημιουργίας αλυσίδας τα δύο επόμενα χρόνια. «Σε εποχές δύσκολες μπορούμε να δημιουργήσουμε μόνοι μας ευκαιρίες, αρκεί να προσπαθήσουμε», τονίζει ο ίδιος, για να προσθέσει ότι βασική προϋπόθεση είναι να διαθέτει κανείς «τόλμη και μεράκι» ενώ η συμβουλή του προς τους άνεργους είναι «να σκεφτούν τι πραγματικά τους αρέσει να κάνουν και να επενδύσουν πάνω σε αυτό που μπορούν να κάνουν καλύτερα».
Παραδοσιακό παντοπωλείο
Σημαντικό επαγγελματικό βήμα αποτελεί για τη Ζωή Τριανταφύλλου, η οποία βίωσε το σκληρό πρόσωπο της ανεργίας, το παραδοσιακό παντοπωλείο που δημιούργησε σε κεντρικό σημείο του Βόλου, με συνεργάτιδα την επιστήθια φίλη της Νανά Κουτούπη, η οποία βρέθηκε επίσης αντιμέτωπη με την ανεργία. Η κ. Τριανταφύλλου εργάζονταν επί δεκαεπτά χρόνια σε εργοστάσιο της περιοχής μας, το οποίο δυστυχώς έκλεισε, δημιουργώντας νέα, απρόοπτα δεδομένα, με φόντο την γκρίζα εικόνα της ανεργίας. Η πάντα χαμογελαστή Ζωή, αναζήτησε διεξόδους επαγγελματικής αποκατάστασης μετά την παραπάνω απρόοπτη εξέλιξη που ήταν παρελκόμενο της κρίσης, και στράφηκε στη συγκεκριμένη κατεύθυνση. «Είναι μεγάλο το ρίσκο αλλά είναι πολύ χειρότερο το να κάθεσαι άπραγη. Η απελπισία και η αναδουλειά δεν βοηθάει κανένα. Πρέπει πάντα να προσπαθούμε για το καλύτερο», υπογραμμίζει η ίδια, τονίζοντας παράλληλα ότι «η καθημερινότητα ενός επαγγελματία είναι πολύ δύσκολη σήμερα, αλλά παρόλα ταύτα αξίζει να προσπαθεί κανείς». Η Ζωή Τριανταφύλλου αντιμετωπίζει τη ζωή με χαμόγελο, έχοντας την πεποίθηση ότι «με πολύ προσωπική εργασία και ατέλειωτες ώρες δουλειάς, μπορεί να επιτύχει κανείς τους στόχους του».
Η Ζωή Τριανταφύλλου
Ο Τάσος Μιχάλαρος
Η Ελένη Ξανθά
Η Ιωάννα Κανατά
Μαρία Μοντεσάντου
