Του Β.Δ. Αναγνωστόπουλου, Ομίτιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Οταν ο Σόλων ο Αθηναίος (περ.639-559 π.Χ.), ένας από τους επτά σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας, ρωτήθηκε αν θεωρεί τον Κροίσο, τον βασιλιά της Λυδίας στη Μικρά Ασία, ευτυχισμένο, έδωσε την απάντηση: «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Και όντως επαληθεύτηκε από τα γεγονότα, γιατί ο Κροίσος έχασε το βασίλειό του και ο ίδιος αιχμαλωτίστηκε από τον Κύρο, τον νέο βασιλιά των Περσών. Και όταν τον ανέβασαν στην πυρά για να τον θανατώσουν, θυμήθηκε τα σοφά λόγια του Σόλωνα λέγοντας «Σόλων, Σόλων, Σόλων». Αυτό βέβαια τον έσωσε, γιατί ο Κύρος σκέφτηκε και το δικό του τέλος…
Διαβάζοντας τη συγκινητική νουβέλα με τίτλο Το άνοιγμα της μπουκαμβίλιας ( έκδ. Ιωλκός, Αθήνα 2022, σελ.61) συνάντησα ως απόσταγμα σκέψεων το σοφό λόγο του Σόλωνα «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε», δεν είμαστε βέβαιοι για την ευτυχία κανενός πριν δούμε το τέλος του. Στη νουβέλα παρακολουθούμε μια απροσδόκητη τροπή των πραγμάτων που σκορπίζει τη δυστυχία σε μια ευτυχισμένη οικογένεια, στους γονείς, την Αλίκη και τον Μανώλη, και το γιο τους Πάνο. Το τροχαίο της Έλενας, της κόρης, δημιουργεί το δράμα, αλλάζει ο ρυθμός της ζωής όλων, αλλά πιο πολύ η ψυχική κατάσταση της μάνας. Αλήθεια πόσα ελληνικά σπίτια δεν έχουν πληρώσει ακριβά τον Μολώχ της ασφάλτου;
Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις συντρέχουν φίλοι και γνωστοί, αλλά ο πόνος της μάνας δεν περιγράφεται, στοιχειώνει μέσα της. Η Αλίκη περνάει από διάφορα ψυχικά στάδια, όπως είναι φυσικό, και βλέπει σαν προσωπική δυστυχία το μοιραίο ατύχημα. Τα πράγματα άλλαξαν με το ταξίδι από Αθήνα στο Πήλιο φιλοξενούμενοι από τη φίλη της, την Ερατώ, όπου και ανακαλύπτει τις χαρές της ζωής κοντά στη θάλασσα, στον ήλιο, στη φύση, μα πιο ουσιαστικά όταν είδε «ομοιοπαθούντες» και στοχάστηκε πως η ζωή όλων είναι κοινή και το μέλλον αόρατον! Ετσι επαναλαμβάνει «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε» για να καταλήξει : «Ετσι είναι η ζωή, σαν βροχή…Αλλοτε πέφτει σιγανά και την οσμίζεσαι απλώς και άλλοτε πλημμυρίζει».
Η Μέλλω Αγορίτση-Καλομέρα είναι γνωστή στα σύγχρονα ελληνικά γράμματα και την γνωρίζουμε βέβαια από τις 4 ποιητικές συλλογές: Μέθη της ζωής (2004), Στιγμιότυπα (2011), Ασίγαστες διαδρομές (2013) και Τα φτωχά λόγια (2021). Με τη νουβέλα της αυτή (αφήγηση ανάμεσα σε διήγημα και μυθιστόρημα) δοκιμάζει την έμπνευσής της, με επιτυχία πιστεύω, και στην πεζογραφία. Περιγράφει μια δύσκολη διαδρομή και οδοιπορία ψυχής, οδυνηρές καταστάσεις, αλλά φτάνει τελικά στο ξέφωτο, όπου υπάρχουν απλές ομορφιές ζωής που απαλύνουν τον πόνο και μάς κάνουν πιο σοφούς, όπως οι ανθισμένες μπουκαμβίλιες, η θάλασσα, οι φίλοι μας.
Η γραφή της κατακλύζεται από ποιητικότητα (πώς θα μπορούσε αλλιώς;), με υποδόρια παραμυθιακή τεχνική, καλούς χαρακτήρες, ευαισθησία και προπαντός αφήγηση, ρεαλιστική και αληθινή. Έτσι η αλήθεια της τέχνης συναντάει την αλήθεια της ζωής!
