ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

«Οταν σβήσουν τ’ άστρα»

οταν-σβήσουν-τ-άστρα-867637

Της Εύας Λιόλιου

Οταν σβήσουνε τ’ άστρα στης θαλάσσης τον βυθό

το φεγγάρι στο πηγάδι που ’ταν κάποτε χρυσό

κι ο ήλιος κουρασμένος πίσω από το βουνό

τότε θα ’χω μόνο εσένανε Χριστέ μου οδηγό.

Που να πάω, σε ποια χώρα, ποιόν πολιτισμό

ψάχνοντας πυγολαμπίδες για να βρω

’φου ο άνθρωπος πεθαίνει κι όλα μένουνε εδώ

μες στα φύλλα των βιβλίων να διαβάσω

χωρίς μάτια πες μου όμως, αχ που θα φτάσω

ποια κορυφή και ποιο δεντρί για να χαρώ

αχ! στον κόσμο αυτό μάταιο το φως που ψάχνω.

Κι οι άνθρωποι π’ αγάπησα τι λυπηρό

όταν κλείσουνε τα φώτα δεν θα βρω

μες στου τάφου το λαγούμι τρέχω να κρυφτώ

για το σώμα μου το σάπιο θα ντραπώ

θα ’χω εσένανε μονάχα για να φανερωθώ

της ψυχής μου το πουλάκι και θα σου παραδοθώ.

Όταν σβήσουνε τ’ άστρα στης θαλάσσης τον βυθό

το φεγγάρι στο πηγάδι που ’ταν κάποτε χρυσό

κι ο ήλιος κουρασμένος πίσω από το βουνό

τότε θα ’χω μόνο εσένανε Χριστέ μου οδηγό.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου