Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Μετά τον 5ο αιώνα π.Χ., είχε συγκροτηθεί στην Αθήνα μια επιτροπή από ειδικά όργανα της πολιτείας, που ονομάζονταν σιτοφύλακες, όλοι επιλεγμένοι με κλήρο ανάμεσα στους άρχοντες της πόλης. Σκοπός των σιτοφυλάκων ήταν να επιθεωρούν το εμπόριο σίτου, εμποδίζοντας έτσι τις τιμές να φτάσουν σε μεγάλα ύψη. Κατά τον Αριστοτέλη, επέβλεπαν αν οι έμποροι των δημητριακών τα πουλούσαν στις τρέχουσες τιμές τους, αν οι αλευροποιοί πουλούσαν το αλεύρι στην κανονική του τιμή, και αν οι αρτοπώλες πουλούσαν το ψωμί στο κανονικό βάρος του και στην τρέχουσα τιμή του. Οι σιτοφύλακες διατηρούσαν επίσης βιβλία, όπου καταχωρούσαν τις εισαγόμενες ποσότητες δημητριακών. Ιδιαίτερα στην αρχαία Αθήνα, οι σιτοφύλακες έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να διατηρήσουν τον εφοδιασμό τής πόλης με τη βασική αυτή τροφή. Στην αρχή κάθε πρυτανείας, έστελναν στην Συνέλευση μια αναφορά για το απόθεμα σίτου που υπήρχε. Κυρίως σ’ εποχή πολέμου, προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τις εισαγωγές σίτου από τον Εύξεινο. Οι σιτοφύλακες εμπόδιζαν κάθε ανωμαλία ανάμεσα στους εμπόρους και στους αρτοποιούς. Οι κυριότερες ξένες πηγές εφοδιασμού σε σιτάρι υπήρξαν, όπως αναφέραμε, ο Εύξεινος, αλλά και η Αίγυπτος. Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης και ο θεσμός των σιτώνων.Αυτοί ήταν επιφορτισμένοι να προμηθεύουν, είτε για τις ανάγκες τού λαού, είτε για τις στρατιωτικές ανάγκες, τις απαιτούμενες στην πολιτεία ποσότητες σίτου. Οι σιτώνες ήταν έκτακτοι υπάλληλοι, που εκτελούσαν το καθήκον αυτό για ένα μόνο χρόνο. Σήμερα, αντί για σιτοφύλακες και σιτώνες, έχουμε αισχροκερδοφύλακες. Γιατί, λοιπόν, μένουμε ουδέτεροι στον καθρέφτη τής ζωής μας; Πώς βλέπουμε πια τον εαυτό μας; Ή μήπως λάμπουμε, όταν μας περικυκλώνει το σκοτάδι, και αστράφτουμε τη στιγμή που σβήνουμε; Πόσο φταίει ο θολός καθρέφτης; Μήπως φταίει και το νυχτερινό φως; Αλλάζουμε ως Έλληνες και είμαστε ίδιοι. Δεν πειράζει. Έρχεται άλλος ένας νέος χρόνος να ξαναλλάξουμε. Και, τελικά, ο χρόνος θα μας πει τι είμαστε. Ως τότε, περισσότερο, περισσότερο φως. Περισσότερος Θεός, περισσότερος Θεός παντού… Μετά το μαύρο τού μαύρου, η φωτεινότητα (να μην πεθάνει, να μην πεθάνει τίποτα), που γέννησε ο Θεός!
