Απόσυρση και επαναδιαμόρφωση του νομοσχεδίου για το περιβάλλον στην κατεύθυνση της διατήρησης, της προστασίας και της αποκατάστασής του ζητά με ανακοίνωσή του το Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Σε ανοικτή επιστολή που υπογράφει εκ μέρους της προσωρινής γενικής συνέλευσης του τμήματος, ο πρόεδρος και αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Στέφανος Παρασκευόπουλος, τονίζεται ότι το νομοσχέδιο καταργεί επί της ουσίας τον έλεγχο στην περιβαλλοντική αδειοδότηση, με την κατάργηση της υποχρεωτικής υποβολής ποιοτικών και ποσοτικών περιβαλλοντικών στοιχείων από τους επενδυτές που ζητούν περιβαλλοντική άδεια. «Η αλλαγή αυτή παραβιάζει την κοινοτική οδηγία 2011/92/ΕΕ για τις μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Επίσης σημαντικό πρόβλημα προκύπτει από την αφαίρεση της υποχρέωσης των αρμόδιων περιβαλλοντικών υπηρεσιών να γνωμοδοτούν εμπεριστατωμένα και τεκμηριωμένα πριν από την έκδοση μιας περιβαλλοντικής άδειας», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Επιπλέον σημειώνει ότι για τις χρήσεις γης που το νομοσχέδιο προβλέπει για τις προστατευόμενες περιοχές αποδέχεται την έννοια του φυσικού περιβάλλοντος ως χρήση γης και όχι ως φυσικό χώρο που χρήζει προστασίας. «Επί της αρχής είναι σωστό για λόγους διαφάνειας και δικαίου να προβλέπονται επιλογές χρήσεων γης οι οποίες μπορούν να θεσμοθετηθούν στις ζώνες προστασίας των περιοχών Natura, από την άλλη μεριά δεν φαίνεται να είναι δυνατή η εκ των προτέρων διαβάθμιση της προστασίας, όπως ορίζεται από διεθνή επιστημονικά κείμενα, την Επιστήμη της Οικολογίας και τη διεθνή πρακτική.
Θεωρούμε επίσης εξαιρετικά προβληματικό το να δίνεται η δυνατότητα να μπορεί να αλλάζει με νόμο το προεδρικό διάταγμα που ορίζει τις χρήσεις γης, διότι έτσι αποκλείει σε αυτό το στάδιο τον έλεγχο νομιμότητας από το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Επίσης πολλές από τις επιτρεπόμενες χρήσεις είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιφέρουν σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στα προστατευόμενα και μη είδη και θα αλλοιώσουν τον χαρακτήρα των οικοσυστημάτων των Προστατευόμενων Περιοχών», υποστηρίζει το τμήμα Περιβάλλοντος.
Τέλος εκτιμά ότι τίθενται σε κίνδυνο οι ίδιες οι προστατευόμενες περιοχές, καταργώντας την αυτοτέλεια των Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών. «Το προτεινόμενο σχήμα διοίκησης είναι σαφώς πιο αδύναμο από αυτό που ισχύει. Οι φορείς διαχείρισης αναμφίβολα έχουν προσφέρει σημαντικό έργο και έχουν σώσει φυσικές περιοχές από σοβαρά προβλήματα. Το γεγονός ότι οι νέες μονάδες διαχείρισης όχι απλώς δεν λύνουν προβλήματα που υπήρχαν, όπως η έλλειψη φύλαξης, αλλά δεν θα μπορούν καν να γνωμοδοτούν για επενδύσεις που σχεδιάζονται στα εθνικά μας πάρκα, είναι πραγματικό σημείο σοβαρής ανησυχίας», καταλήγει.
