Ευρισκόμενοι ήδη στα «βαθέα» της πνευματικής και οικονομικής κρίσεως, την οποία διανύει η εσταυρωμένη Πατρίδα μας, μοιάζουμε με τον τυφλό της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής: οδηγώντας τα βήματά μας μέσα στο σκοτάδι της ανεργίας, της πτωχείας, της απογνώσεως, της ψυχικής καταρρεύσεως, αναζητούμε τον Οδηγό και Ιατρό της προσωπικής και εθνικής, πνευματικής και κοινωνικής τυφλώσεώς μας. Κανένας μας δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως είναι σε πλεονεκτικότερη θέση από τους άλλους. Όλοι μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, εμείς οι ίδιοι η πρόσωπα του περιβάλλοντός μας, είμαστε στην οδυνηρή κατάσταση του ασθενούς, που χρειάζεται χέρι βοηθείας και συναλληλίας.
Πρόκειται στ’ αλήθεια για ένα ζοφερό κλίμα• ωστόσο, όμως, θα ήθελα, ως Πνευματικός σας Πατέρας και Επίσκοπος, να στρέψω τον νου και την καρδιά σας προς τον Χριστό, τον Θείο Ιατρό, τον Μόνο που μπορεί να θεραπεύσει την οδυνηρή τύφλωση την οποία προκάλεσαν τα πάθη, οι αμαρτίες, η συνειδητή απομάκρυνσή μας από Εκείνον, ως προσώπων, ως κοινωνίας και ως έθνους. Αυτός, που θεράπευσε τον τυφλό της ευαγγελικής περικοπής, μπορεί να θεραπεύσει και την δική μας πνευματική τύφλωση, που κατά τον καιρό της ψεύτικης ευδαιμονίας μας κρατούσε τα μάτια της ψυχής μας τυφλά στον πόνο του συνανθρώπου μας. Και ήδη τη θεραπεύει, χρησιμοποιώντας σαν χειρουργικό νυστέρι την κρίση, για να σπάσει το απόστημα του ατομισμού μας και να φέρει κοντά μας, μέσα στη δική μας πραγματικότητα, την πραγματικότητα του εμπεριστάτου πλησίον μας, αυτού που μέχρι σήμερα ήταν για μας μόνο μια μακρινή πληροφορία.
Με χαρά διαπιστώνουμε πως στην τοπική μας Εκκλησία η διαδικασία της θεραπείας έχει αρχίσει, με μια θεαματική έξοδο αγάπης προς τον συνάνθρωπο, γεγονός απρόσμενο για τους ανάλγητους καιρούς μας. Μια ανέλπιστη παρατηρούμενη ενότητα όχι μόνο κοινής λατρείας, διδασκαλίας και κατηχήσεως, αλλά και κοινής αγαπητικής ανθρωπιστικής δράσεως, εκεί όπου δεν φθάνουν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι θεσμοί, μας δίνει ελπίδα και αισιοδοξία για το μέλλον αυτού του τόπου. Δεν χαιρόμαστε για τις δυσκολίες που διέρχεται ο τόπος μας. Ίσως, όμως, είναι η κατάλληλη παιδαγωγία, που θα μας θυμίσει αυτό που λησμονήσαμε, πως δηλαδή είμαστε συνάνθρωποι, ο καθένας μας «πλησίον» του άλλου, ακόμη κι όταν ο «άλλος» είναι πολύ διαφορετικός από εμάς.
Χάρη σ’ αυτήν την ευλογημένη αλλαγή πορείας, τρόπου ζωής και σκέψεως, βλέπουμε πως στην τοπική μας Εκκλησία είμαστε σε θέση να προσφέρουμε καθημερινά ένα πιάτο φαγητό, μια συμπαράσταση σε έναν ψυχολογικά καταπονημένο άνθρωπο, μια αδελφική βοήθεια σε έναν κοινωνικά περιθωριοποιημένο, σε έναν άρρωστο που δεν μπορεί να προμηθευτεί τα φάρμακά του, σε έναν φοιτητή που δεν μπορεί να συνεχίσει τις σπουδές του, σε έναν γέροντα, που στη δύση της ζωής του χρειάζεται περίθαλψη, με αξιοπρέπεια και αγάπη. Είναι αλήθεια πως παρά την εκστρατεία αγάπης που ενεργείται καθημερινά σε πολλαπλά μέτωπα, οι ανάγκες παραμένουν πολλές η και αυξάνονται. Αυτό, όμως, δεν μας πτοεί. Εάν εκεί που περισσεύει η αμαρτία υπερπερισσεύει η Χάρις, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, τότε και εκεί όπου ένας ανάλγητος ανθρώπινος πολιτισμός συσσώρευσε ερείπια στερημένα αγάπης, ο Χριστός, η Αυτοαγάπη, δια των οργάνων της αγάπης, που είμαστε όλοι μας, όσοι έχουμε το Όνομά Του, μπορεί δια της αγάπης να καλύπτει τα κενά και τις ελλείψεις.
Ο εφετινός Έρανος της Αγάπης έρχεται για άλλη μια φορά να θεραπεύσει αυτά τα κενά, έχοντας διπλή προοπτική: Αφ’ ενός να ενισχύσει το κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας, που είναι πολυποίκιλο και πολυδιάστατο, κάτι που ο καθένας μπορεί να δει, να ελέγξει και να εκτιμήσει. Αφ’ ετέρου, να δείξει έμπρακτα την αλήθεια του αποστολικού λόγου: «…είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη…», (Α’ Κορ. ιβ’ 26). Έτσι, η οποιαδήποτε προσφορά γίνεται μοίρασμα αγάπης όχι μόνο από το υστέρημα των χρημάτων αλλά και από το περίσσευμα της καρδιάς, σύσφιγξη μυστικών δεσμών που συγκροτούν όλους μας ως μέλη του ενός σώματος, του Σώματος του Χριστού.
Σ’ αυτό το μοίρασμα και ταυτόχρονα σ’ αυτή την μυστική ένωση, καλώ όλους σας και εφέτος να συμμετάσχετε, με τον Έρανο της Αγάπης. Είμαι βέβαιος πως δεν θα αδιαφορήσετε, αλλά θα ανταποκριθείτε δυναμικά, με πρόθυμη φιλαδελφία. Στις δυσκολίες των καιρών είναι ανάγκη να απαντήσουμε με ενότητα και συμψυχία, σαν ένα σώμα. Αυτό δεν θα καλύψει μόνο βιοτικές ανάγκες. Θα εμφανίσει ζωντανό το Πρόσωπο του Χριστού στον κόσμο, μέσω των μαθητών Του, που είμαστε εμείς. Άλλωστε, αυτό είναι δική Του συμβουλή αλλά και εντολή: «Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις», (Ιω. ιγ’ 35).
Ως πρόσωπα, ως κοινωνία και ως έθνος πληρώνουμε τα επίχειρα των αμαρτιών και των αστοχιών του παρελθόντος. Καταντήσαμε πτωχοί επαίτες, τυφλοί και ανήμποροι πνευματικά και εθνικά. Η παιδαγωγία του Θεού μας καλεί να συνετισθούμε και να διδαχθούμε από την τωρινή κατάσταση, επιδεικνύοντας επαινετή μετάνοια και καρδιά ανοιχτή στη συγχώρηση και στη συμπόνοια. Η Θεία αγάπη είναι δεδομένη. Ζητείται εκ μέρους μας και η ανθρώπινη θυσιαστική διάθεση ως απάντηση στην ερώτηση του Κυρίου μας: «Τι σοι θέλεις ίνα ποιήσω;», για να αναβλέψουμε και να ορθοποδήσουμε.
