Καλεσμένος να μιλήσω την Παρασκευή το απόγευμα στη Λαμία για τον Αθανάσιο Διάκο, και επειδή κατά καιρούς έχω πει «όχι» σε διάφορες προσκλήσεις για ομιλίες, θέλω να ξεκαθαρίσω δύο πράγματα:
Πρώτον ότι, όντας κατ εξοχήν γραφιάς, δεν συνηθίζω να μετέχω σε ομιλίες, παρεκτός και αν αναφέρονται σε θέματα Τύπου.
Δεύτερον ότι επιμελώς έχω αποφύγει να περιφέρω την ιδιότητα μου ως απογόνου του Αθανασίου Διάκου. Όπως γνωρίζουν πολύ καλά οι χωριανοί μου, δεν έχω μετάσχει ούτε μια φορά, αν και καλούμαι ως τιμώμενο πρόσωπο στα Διάκεια που γίνονται κάθε καλοκαίρι στη Μουσουνίτσα. Διότι πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να γράφει τη δική του ιστορία και όχι να αρκείται στην ιστορία των κοντινότερων ή πιο απόμακρων προγόνων του. Από την οποία πρέπει μόνο να παίρνει διδαχές.
Κατά τούτο είμαι συνεπής προς την ιστορία των αμέσων απογόνων της οικογένειας του Διάκου, απλών ποιμένων και γαλατάδων, που όταν ο Όθωνας τους είπε να του υποδείξουν ένα παιδί της οικογένειας να το σπουδάσει η πατρίδα, απάντησαν: «Σπολλάτη η μεγαλειότη σου, μαθές, άμα δεν είμαστε άξιοι να σπουδάξουμε μόνοι μας ένα παιδί μας, κάλλιο να μείνει ασπούδαχτο παρά να βαρύνουμε την πατρίδα μας».
Μου θύμωσαν κάποιοι συγχωριανοί για τούτη την εξαίρεση που κάνω. Κατάλαβαν όμως την εξήγηση που τους έδωσα. Το κάνω γιατί είμαι θυμωμένος. Γιατί βλέπω μια προσπάθεια απαξίωσης της θυσίας αυτού του μάρτυρα της εθνεγερσίας πού έχει χαρακτηρισθεί ως “ο αγνότερος ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης.
Και θύμωσα γιατί πιστεύω απολύτως αυτό πού άπειροι διανοητές έχουν διακηρύξει ανά τους αιώνες. Αλλά για να μην πηγαίνω πίσω, θα αναφερθώ σε κάποιον σύγχρονο, που είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής σε όσους θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί:
“Για να εξαφανίσει κανείς ένα έθνος τού αφαιρεί πρώτα την μνήμη.
Καταστρέφει τα βιβλία του, την παιδεία του, την ιστορία του. Και κάποιος τού γράφει άλλα βιβλία, τού μεταφυτεύει άλλη παιδεία και επινοεί άλλη ιστορία.
Κατόπιν το έθνος αρχίζει σιγά σιγά να ξεχνάει ποιο είναι και ποιο ήταν.
Ο κόσμος τριγύρω του θα το ξεχάσει πολύ γρήγορα.”
και το όνομα αυτού, Μίλαν Κούντερα.
Γιατί φοβάμαι το εθνικό… Αλτσχάιμερ
