Την εποχή που η πολιτική έχει γίνει θέαμα και σώου είναι φυσικό οι αστέρες κάθε είδους να παίζουν σημαίνοντα ρόλο στα πολιτικά δρώμενα. Όταν η Βούλα Πατουλίδου το 1992 στη Βαρκελώνη κατακτούσε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, έστω και με την εύνοια της τύχης, η Ελλάδα είχε να δει το χρώμα του χρυσού λίγο πριν απ΄ τους Βαλκανικούς Πολέμους.
Η πατρίδα τίμησε την Ολυμπιονίκη. Τείχη δεν είχε να γκρεμίσει. Τη δαφνοστεφάνωσε όμως με άλλα αξιώματα, υλικά και ηθικά. Εκτός από το μπόλικο χρήμα, τιμητικά την κατέταξαν και στις τάξεις του ένδοξου Πολεμικού Ναυτικού. Επέστρεψε όμως με τρόπο άκομψο αυτές τις τιμές στα μούτρα της πατρίδας, κάνοντας μια πολιτική συμφωνία – συναλλαγή.
Συμφώνησε η Βούλα Πατουλίδου να θυσιαστεί στη μάχη με τον ανίκητο Ψωμιάδη, με αντάλλαγμα αργότερα μια θέση στα έδρανα του Κοινοβουλίου. Η θέση που της προτάθηκε δεν οδηγούσε σίγουρα -σύμφωνα με την εκτίμησή της- στο Ναό της Δημοκρατίας. Αθέτησε ο Γιώργος Παπανδρέου το λόγο του; Ίσως. Η ίδια όμως δεν ακύρωσε τις ύψιστες τιμές που της έκανε η πατρίδα; Ήταν δοξασμένη Ολυμπιονίκης και μπήκε στην ολισθηρή αρένα της πολιτικής. Γλίστρησε όμως, όπως και η Αμερικανίδα αντίπαλός της στη Βαρκελώνη το 1992.
Έπρεπε να μάθει η κ. Πατουλίδου ότι οι Ολυμπιονίκες δεν ανήκουν σε συγκεκριμένα κόμματα, αλλά στο λαό και στο έθνος, όπως η ολυμπιακή ιδέα. Από τη στιγμή που αποφάσισε διαφορετικά, έπρεπε να τα περιμένει, γιατί στην πολιτική τα πάντα ρει και… γλιστρεί.
Υ.Γ: Αν είχε πάρει και δεύτερο ολυμπιακό μετάλλιο, θα επιθυμούσε ίσως να μας κυβερνήσει κιόλας;
Η χρυσή μας Βούλα
