Της Μαίρης Παπαδημητρίου
Πριν έναν χρόνο, για να μην ανατρέξουμε στο βάθος του παρελθόντος, η ζωή μας, όχι μόνον στη πατρίδα μας, αλλά και σε ολόκληρη την υφήλιο, κυλούσε καλά, ομαλά. Υπήρχε κάποια αβεβαιότητα για τις δυσκολίες που ξεπηδούσαν από δω και από κει. Εδώ στην Ελλάδα μικρές και μεγάλες εστίες αγωνίας, ανεργία, στρατιές μεταναστών και το κερασάκι στην τούρτα ο μίστερ Ερντογάν. Συνηθισμένο σενάριο εδώ και δεκαετίες με αυτόν τον δικτακτορίσκο, μου θυμίζει τον Χίτλερ, να κουνά επιδεικτικά το δάχτυλο, προς πάσα κατεύθυνση, σαν να μη φοβάται ούτε Αλλάχ, ούτε Θεό. Αυτό ήταν το καθημερινό σκηνικό στο πρόσφατο παρελθόν.
Μέχρι που ήχησαν τα τύμπανα από τη μακρινή Κίνα και εμφανίστηκε η πανδημία, ο κορονοϊός. Η συνέχεια γνωστή. Κοντεύουμε να γίνουμε γραφικοί στην καθημερινότητά μας που να μην ακούγεται πανταχόθεν το μέτωπο αυτής της καταστροφικής ασθένειας με όλα τα παρελκόμενα.
Σταματάω εδώ γιατί αρκετοί αναγνώστες, που με παρακολουθούν, μου διεμήνυσαν να αλλάξω αντικείμενο. Να μην επαναλάβω τη μοναδική ρήση των αρχαίων ημών προγόνων, η ζωή μας, το έχω χρησιμοποιήσει στο παρελθόν, έχει καταντήσει άχθος αρούρης, έκφραση από την Ιλιάδα, σε κοινή γλώσσα του κόσμου, όλα βάσανα. Προσπαθώντας να βρουν την αιτία όλων αυτών των δεινών που μας περικυκλώνουν οι ιθύνοντες, τουτέστιν, οι σπουδαγμένοι διεθνολόγοι, οι κρατούντες μεγάλες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που προσπαθούν να περισώσουν τις διάφορες αιτίες και εστίες, εκτός της πανδημίας και το χρήμα, ο κυρίαρχος ηγέτης του σύγχρονου ανθρώπου. Άθελά μου έγινα ακροάτρια από μια παρέα που συζητούσε για τα δικά μας προβλήματα που υπάρχουν βέβαια αλλά όχι στην έκταση που τα μεγεθύνουν τα ΜΜΕ.
Μεσόκοποι αλλά με μόρφωση και ανοιχτό μυαλό έδιναν απλούστατες λύσεις για τα εγχώρια προβλήματά μας. Εμείς οι Έλληνες από γεννησιμιού μας είμαστε λαός αντιδραστικός. Ακόμη και τότε που κυριαρχούσε σχετική ηρεμία, ποτέ δεν είμαστε εφησυχασμένοι. Στην Βουλή το ίδιο μοτίβο Κυβέρνηση-αντιπολίτευση, στα εκκλησιαστικά σχετική ηρεμία, στα κοινωνικά… επ! εδώ βρίσκεται η αιτία, η κοινωνία μας έχει αλλάξει. Από τότε που οι γυναίκες παράτησαν την κουζίνα και βγήκαν στο καθημερινό στίβο, όρος απαράβατος και επιβεβλημένος που έφερε τα πάνω κάτω, διότι το «ασθενές φύλο» απεδείχθη ισότιμο με τους άρρενες, γιατί η γυναίκα-νοικοκυρά τροφοδοτεί τον οικονομικό κορβανά της οικογένειας αρκούντος. Που τα παιδιά ξέφυγαν από την αγκαλιά την υπερπροστατευτική της μάνας και πελαγοδρομούν, γιατί οι πατεράδες που ανέλαβαν το μερίδιο στην καθημερινότητα της οικογένειας δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένοι για αυτόν τον ρόλο. Στο εξωτερικό αυτό το σενάριο είχε από χρόνια εφαρμοστεί και η οικογένεια είχε ρυθμό στην καθημερινότητα. Εδώ όμως περνάμε τώρα σ’ αυτό το μοντέρνο στάδιο της ελληνικής οικογένειας που προσπαθεί να βρει το βηματισμό της.
Οτι γίνονται μεγάλες προσπάθειες από τα νεαρά ζευγάρια γίνονται, δεν το αμφισβητούμε, αλλά η καθημερινότητα με τα μύρια όσα προβλήματα, ανεργία, έλλειψη οικονομικής ευχέρειας, υπονομεύουν τη σταθερότητα της οικογενειακής εστίας. Σας το ανέφερα πιο πάνω, η ελληνική οικογένεια δεν έχει βρει ακόμη τον βηματισμό της. Τα παιδιά να δίδονται από βρέφη στους βρεφονηπιακούς σταθμούς και οι οίκοι ευγηρίας να έχουν μεταβληθεί σε «πάρκινγκ» των παππούδων και των γιαγιάδων. Το «πάρκινγκ» κακόηχο στα δικά μου αφτιά και πιστεύω το δανείστηκα από τις συζητήσεις που άκουγα. Τα καημένα τα παιδάκια πελαγοδρομούν στους σταθμούς τους παιδικούς και βλέπουν τους ηλικιωμένους στα επισκεπτήρια. Λυπάμαι ειλικρινά που δεν έχω κάτι ευχάριστο να γράψω, αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή. Αρκεί να προσπαθήσουμε η ελληνική οικογένεια να θυμίζει την αγαπημένη εστία του παρελθόντος.
