Του Δημ. Φρ. Κώστογλου
Γεννήθηκα σε μια ωραία γειτονιά, στον Ανω Βόλο… Εζησα, έπαιξα, χόρεψα, έκλαψα σ’ ένα σπιτικό όλο αγάπη και νοιάξιμο! Λίγο πριν τη στροφή προς το Γηροκομείο, οι γονείς μου δούλεψαν σκληρά στον «Φούρνο Κόκκαλη» (επίθετο του παππού) ώς το 1990.
Στο φουρνάρικο, λοιπόν, έζησα τις πιο ωραίες στιγμές, ανάμεσα σε γλέντια, τραπεζώματα, γιορτές, αργίες, Κυριακάδες με ψησίματα (πριν έρθουν οι ηλεκτρικές κουζίνες), με καρβελάκια ψωμί, τσουρέκια, κουλουράκια σε λαμαρίνες, πινακωτές, μυρωδιές από «φτάσμα» (Μ. Παρασκευή) και κατσικάκι (Κυριακή του Πάσχα).
Στο φουρνάρικο μελετούσα για το σχολείο, άκουγα μουσική, έγραφα τραγούδια, ονειρευόμουν κορίτσια… και ήμουν ερωτευμένος με τη Ζωίτσα – Λάσκαρη, στο «Μαριχουάνα Στοπ»!
Σο φουρνάρικο «Κόκκαλη», λοιπόν, αμέτρητα Σάββατα, ανάμεσα σε βιβλία, ποιήματα, σκέψεις, έφτιαχνα το δικό μου «βασίλειο»… στα ξενύχτια για το ψωμί.
Δεν είναι αγιολόγιο αυτές οι γραμμές, γλυκές αναμνήσεις είναι για τους γονείς και τις αδερφές μου, Αγγελική και Δέσποινα, τα διαμάντια της ζωής μου (κι ας χάσαμε νωρίς την 19χρονη τότε Αγγελική).
Ο Φούρνος, λοιπόν, στον Ανω Βόλου, με το χωριάτικο ψωμί – καρβελάκι, πάντα βρίσκεται στην ψυχή μου, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες μπόρες κι αν έρθουν!
