Της Μαίρης Τσακνάκη – Γαβαλά
Ναι… στις 15 Αυγούστου,ένα κυριακάτικο πρωινό την ώρα που τα σήμαντρα καλούσαν τον κόσμο στην εκκλησιά, σε δύσκολες εποχές για τον κόσμο, γεννήθηκα, αφού ταλαιπώρησα μάνα και γιατρό μέχρις… εσχάτων…
Αχ! τις πολύχρωμες Κυριακές, ακόμη και σήμερα τις λατρεύω…
Φορούν στο λαιμό τους μαργαριτάρια και στα μαλλιά τους δάφνινα στεφάνια.
Έχεις την αίσθηση πως έχουν γεύση από σιρόπι και μυρίζουν καβουρδισμένο αμύγδαλο.
Κυριακές στο σπίτι της γιαγιάς…
Το όνειρο… το παιδικό όνειρο που με συντροφεύει ακόμη… Όλα σκεπασμένα μ’ ένα ολομέταξο τούλι που ξεκινούσε απ’ τη καρδιά της… Όλα αρωματισμένα με τα λόγια της, όλα εξημερωμένα απ’ τις πράξεις της…
Και σήμερα… μετά από τόσα χρόνια 15 Αυγούστου η ψυχή μου αναπολώντας τα, γέμισε κάτασπρες μανώλιες κι όλα μυρίζουν γιασεμί… το γιασεμί που στόλιζε τη σκάλα στο πατρικό μου σπίτι στην Ανάληψη…
Όλα τότε ξεφύλλιζαν όνειρα…
Όλα κερνούσαν ελπίδες…
Εντάξει μη κλαις έλεγε η γιαγιά… Ο λύκος δεν είναι κακός, δεν έφαγε τη γιαγιά. Θα την πάρει αγκαζέ και θα πάνε περίπατο στο δάσος..
Κι ύστερα θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλλίτερα. Στη ζωή σου, εγγονούλα μου, να μάθεις να φέρνεις πάντα τα παραμύθια στα μέτρα σου…
Τα παιδικά χρόνια…
Τόσο διάφανα… Σχεδόν γυάλινα…
Τόσο αθώα… Σχεδόν ψεύτικα.
Τόσο μακρινά… Σχεδόν χίμαιρα.
Tout très bien, tout pour Dieu…
Ολα τέλεια, όλα για τη χάρη του Θεού… μας λέγανε στο σχολείο που πήγα, εκεί που η αγάπη και η αυστηρότητα αντάμα στόλισαν με πολύτιμους λίθους τα μαθητικά μας χρόνια. Τόσο καθαρά, τόσο διάφανα, τόσο υπέροχα μαθητικά χρόνια!
Saint Joseph Volos…
Εκεί έμαθα να αγαπάω τα βιβλία…
Κι έγιναν οι φίλοι μου για όλη μου τη ζωή…
Τι δεν έμαθα απ’ αυτά!…
Τι δεν μου δίδαξαν!… Πόσες λύπες έσβησαν!…Πόσες λύσεις μου «σφύριξαν», τι σοφία «στάλαξαν» σε ψυχή και μυαλό!
«Ολα τα ποιήματα μου για την άνοιξη ατέλειωτα μένουν.
Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη
φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.
Γι’ αυτό αναγκάζομαι
κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη
με μια εποχή φθινοπώρου
ν’ αποτελειώνω.»
Κική Δημουλά, μες το μυαλό μου, μες τη ψυχή μου, σ’ έχω κάνει ένα κουβάρι με τη Jacquelinede Romilly, με τη Marie Cardinal, με την Αλκυόνη Παπαδάκη.
Με τη Μάρω Βαμβουνάκη
Με τη Μηλίτσα Καραθάνου
Το Παπαδιαμάντη και το Coelho
Το Καζαντζάκη.
Με τυλίξατε μαζί σας, έχω τόσο ωραία βολευτεί εκεί…
«Πίνουμε μαζί κάποιο σαλπάρισμα ανάκατο με μια σιγή».
Χάρη σ’ εσάς πορεύομαι ακόμη τραγουδώντας…
Χάρη σ’ όσους μου δώρισαν φτερά για να πετάξω…
Χάρη στα παιδιά μου…
Μεγαλώνοντας τα παιδιά μου, ανακάλυψα τον Ελύτη και ξεδίψασα στη πηγή του.
Εκείνα που δεν άντεξα, εκείνα που με πόνεσαν πιο πολύ, εκείνα έκαμαν, τελικά ν’ ανθίσουν μέσα μου οι πασχαλιές.
Τα χρόνια περνούν…
Οι Δεκαπενταύγουστοι εναλλάσσονται…
Το διάβασμα, τα βιβλία, οι επιστήθιοι φίλοι μου συνεχίζουν ν’ αυξάνουν…
15 Αυγούστου
Σα σήμερα γεννήθηκα.
Γιορτάζω μαζί με την Παναγιά…
Ελάτε να γιορτάσουμε όλοι μαζί…
Σας έχω μια χούφτα καρύδια με μέλι και σταφίδες…
Ελάτε ν’ ανάψω φωτιά στην ακρογιαλιά να μάθουμε όλοι μαζί να γητεύουμε τη μοναξιά, να τσιγκλίζουμε την αγάπη.
Θέλω να μου χαρίσετε ένα παραμύθι να νανουρίζομαι, θέλω ν’ ανακαλύψω στο βλέμμα σας το αστέρι που λένε πως οδήγησε τους μάγους στη φάτνη του Χριστού.
Μέχρι τον άλλο Δεκαπενταύγουστο!
