Του π. Γεώργιου Γεωργιάδη, Μουσικοδιδάσκαλου
Τούτος πρόκειται γιά τίτλο τραγουδιού των Boney’M. Τότε, -πριν 47 χρόνια, αλλά και μέχρι πρόσφατα-, ήταν αυτονόητη όσο και αδιαπραγμάτευτη η αξία της γυναίκας και δη της μητέρας. Και πάνω απ’ όλα, ήταν αναντικατάστατη. Αφού πρώτα-πρώτα σάς κάνω γνωστή την άποψή μου ότι ουδόλως συμφωνώ με γάμο μεταξύ δύο ανδρών ενώ συνάμα ασυζητητί δεν εγκρίνω την υιοθεσία παιδιών, λέγω ότι αναρωτιέμαι εάν οι Boney’M θα τολμούσαν σήμερα να γράψουν και τραγουδήσουν τέτοιους στίχους. Τί άραγε θα γράφανε αντ’ αυτού; Parentsless Child?Για φανταστείτε να το γραφαν έτσι περί το 1977. Όλος ο κόσμος θα γέλαγε. Εάν θέλουμε να αφυπνιστούμε από λήθαργο, ας αρχίσουμε διερωτώμενοι,«η τότε κοινωνία ήταν για γέλια, ή μήπως η σημερινή»; Επειδή δέν ανήκω σε εκείνους που απομονώνουν επιδεξίως μια φράση γιά να παραπληροφορήσουν, -με άλλα λόγια, λέγοντας αλήθεια στο φινάλε λένε ψέματα-, ας υπενθυμίσω μερικούς στίχους τού τραγουδιού:
Sometimes I feel like a Motherless Child,
a long way from my home.
(believe me, believe me … ).
Sometimes I feel like my hopes are in vain,
No way to get home.
Στην δημοσιογραφία υπάρχει βασικός κανόνας περί «ισηγορίας». Κατ’ αυτήν, πρέπει οι καλεσμένοι (διαφορετικών απόψεων-αντιλήψεων) να έχουν ίσο χρόνο για να εκθέσουν τήν άποψή τους. Και δεν είναι μόνον αυτό! Ο προσκαλέσας δημοσιογράφος οφείλει να μην σχολιάζει σχεδόν καθόλου την άποψη κανενός προσκεκλημένου. Ούτε να βάζει εντέχνως αλλού χαρωπή κι αλλού λυπητερή μουσική, ούτως ώστε υπογείως να διαμορφώνει καταστάσεις. Με λίγα λόγια, να αφήνει τον κόσμο να κρίνει μόνος του, αφού θα έχει ακούσει την ανεμπόδιστη άποψη εκάστου προσκληθέντος. Δυστυχώς στην Ελλάδα η ισηγορία σπανίως τηρείται, και αυτή σε ελάσσονα θέματα. Κάποιοι (όχι όλοι) εκ των δημοσιογράφων «στρώνουν χαλί» σε ομοϊδεάτες τους, ενώ διαρκώς εγείρουν ενστάσεις και ζητούν διαρκώς «ορισμούς» (=τρικλοποδιές) από τούς αντιθέτους. Δεν θέλω να γράψω πολλά, ο κάθε πολίτης ας τα δει κατάματα, να κάνει διαπιστώσεις, κι έτσι τα συμπεράσματα θα έλθουν αβίαστα. Έχετε δει τα διαστρεβλωτικά spot που μάς δείχνουν, οι 4 γονείς-συμπεθέρια να είναι κατενθουσιασμένοι και άκρως γελαστοί που παντρεύτηκαν (μεταξύ τους) οι δύο γιοί τους; Γιατί αυτή η «ευωχία» παρουσιάζεται υπερτέρως τού κανονικού γάμου;
Δεν εκπροσωπώ την Εκκλησία, μιλώ ως απλός πολίτης, και πιστεύω ότι ο ορισμός της λέξεως άνθρωπος είναι: «εκείνο το όν το οποίο δίδει διαρκώς αγώνα για να χαλιναγωγήσει παρεκτροπές που έχει μέσα του». Δεν θα αντικρούσω ότι και εγώ ίσως έχω μέσα μου τάσεις να έχω γίνει προ πολλού κλεφτρόνι, συκοφάντης, φονιάς, παραχαράκτης, και άλλα πολλά βδελυρά. Συνάμα όμως είχα μέσα μου τον «άγραφο νόμο» (Αιδώ) σύμφωνα με τον οποίον δεν πρέπει να προβώ σε ενέργειες που δίνουν πόνο στον άλλον. Δεν ισχυρίζομαι ότι τα τήρησα επαρκώς, αλλά νομίζω πως κάτι ψιλοκατάφερα. Αλλά θέλω να πω πλιότερο κάτι άλλο: Έχω την αίσθηση ότι η πλειοψηφία των ελλήνων εγκληματιών έχει παραλλήλως και φιλότιμο. Π.χ. ο κλέφτης ανατρέφει το παιδί του λέγοντάς του:
«Παιδί μου, εγώ καλώς-κακώς έκανα διάφορες κλεψιές, εσύ όμως μην κάνεις τα ίδια». Η δε μάνα να λέει στην θυγατέρα: «Κόρη μου, μην κοιτάς εγώ που έθλιβα τον πατέρα σου κι έκανα ασωτίες, εσύ προσπάθα να είσαι υποδειγματική στην δική σου οικογένεια».
Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία, σχεδόν όλοι οι καπνιστές τού κόσμου (άντρες & γυναίκες), προτρέπουν τα παιδιά τους να μην καπνίζουν, και ας μην πρόκειται (το κάπνισμα) για κάτι σημαντικό. Ποιοί άραγε μας έφτασαν στο σημείο, την αλλοίωση της φύσεως να την καλλιεργούμε και να μην συνιστούμε στα παιδιά να την αποφύγουν; Ξέρω, πολλοί για να με ενδοιάσουν & υπάξουν στους αντιχρονιστές & αντιδημοκρατικούς θα με ρωτήσουν: «Μα είναι παράπτωμα και η ομοφυλοφιλία;». Νομίζω πως αυτό το απάντησα ήδη από την αρχή. Παρακαλώ, να μού επιτραπεί να έχω την άποψή μου, καθότι δεν υπάγομαι σε εκείνους που με βίαια μέσα προσπαθούν να διαμορφώσουν καταστάσεις και να εκφοβίζουν μερίδα πολιτών. Εκφοβιστικοί νεόφερτοι νόμοι μάς έχουν πειθαναγκάσει να εκλιπαρούμε να γίνεται σεβαστή ή έστω ανεκτή η άποψή μας, άνευ δακτυλοδειξίματος. Στήν Ελλάδα η έννοια «ακραίος» απέκτησε άλλη σημασία, “εκείνον που αρνείται να μάς ακολουθήσει”.Μπήκε η άνοιξη, αλλά εφέτος βρήκε κλειστές και συλημένες καρδιές.
