Του Θανάση Κουντουρά, Συν/χου Γεωπόνου, πρ. Προέδρου Γεωπονικού Συλλόγου Μαγνησίας
Οι ποιότητες των νερών και η θετική επίδραση, του πόσιμου νερού, στον άνθρωπο
Το νερό (ως μια ανόργανη χημική ένωση/ουσία, που αποτελείται από δύο (2) μέρη Υδρογόνου (Η) και ένα (1) μέρος Οξυγόνου (Ο) και έχει τον εξής χημικό τύπο: Η2Ο, ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ και θα ΕΙΝΑΙ άκρως απαραίτητο και ωφέλιμο, για την ύπαρξη της ίδιας της ζωής, σε όλα τα ζωντανά «άτομα» του πλανήτη μας, όπως, δηλαδή για τους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά, τα πτηνά, τα ψάρια, τα έντομα κ.α.
Παράλληλα, όμως, ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ και θα ΕΙΝΑΙ μια απαραίτητη ή καλύτερα επί το ορθότερο, μια πάρα πολύ απαραίτητη ουσία ΚΑΙ για πολλές και διάφορες δραστηριότητες των ανθρώπων, όπως π.χ. Οικονομικές (στη γεωργία, στην κτηνοτροφία, στην πτηνοτροφία, στη βιοτεχνία, στη βιομηχανία κ.α.) Ιαματικής Υγείας, Αναψυχής και άλλες.
Το νερό (Η2Ο) υπό την γενική του έννοια, εκτός των δύο (2) βασικών χημικών στοιχείων του, που περιέχει (δηλαδή Υδρογόνο/Η και Οξυγόνο/Ο) περιέχει και πολλά άλλα χημικά στοιχεία, καθώς και διάφορα άλατα, από απειροελάχιστες ως πολύ υψηλές ποσότητες, όπως π.χ. το χλωριούχο Νάτριο NaCl, στο θαλασσινό νερό.
Παράλληλα, στα διάφορα επιφανειακά και υπόγεια νερά ΥΠΑΡΧΟΥΝ (από μικρές ως μεγάλες πιθανότητες) διάφοροι μικροβιακοί μικροοργανισμοί απορρυπαντικά, βαρέα μέταλλα κ.ά. Δηλαδή, τα νερά δεν είναι εντελώς καθαρά, αλλά μολυσμένα!!! Και μάλιστα, αρκετές φορές επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία.
(Σημείωση: Στα θαλασσινά νερά, η ενδεχόμενη μόλυνσή τους, είναι, συνήθως, σε πάρα πολύ μικρό ποσοστό και όχι τόσο επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία).
Τα διάφορα νερά, ανάλογα με την ποιότητά τους και τη χρησιμοποίησή τους, διακρίνονται σε πολλές κατηγορίες. Πρακτικά, όμως, και όχι με τις επακριβώς «εξειδικευμένες» χημικές επιστημονικές ορολογίες τους, μπορούμε να τα κατατάξουμε σε δύο (2) πολύ μεγάλες «κατηγορίες» τις εξής:
α) Στα αλμυρά νερά. Είναι τα νερά των ωκεανών, των θαλασσών και πολύ ορισμένων λιμνών, όπως π.χ. η λίμνη «Κασπία θάλασσα», η λίμνη «Αράλη», η λίμνη «Νεκρά θάλασσα», η λίμνη «Τουζ» (στην Τουρκία), η «Πικρολίμνη» (Ν. Κιλκίς-Ελλάδα) κ.ά. Τα νερά αυτά περιέχουν μεγάλες ως πολύ μεγάλες ποσότητες «αλατιού»/χλωριούχου Νατρίου – Nacl, καθώς και άλλων αλάτων (Μαγνησίου, Καλίου κ.ά.). Τα νερά αυτά δεν είναι πόσιμα, από τους ανθρώπους και απ’ όλα (σχεδόν) τα παραγωγικά ζώα. Επίσης δεν είναι για άρδευση/για πότισμα φυτών και φυτικών παραγωγικών καλλιεργειών, για οικιακή χρήση, καθώς και για βιομηχανική – βιοτεχνική χρήση (Η ενδεχόμενη χρήση «αλμυρών θαλασσινών νερών» μπορεί να επιτευχθεί ΜΟΝΟ με βιομηχανική «αφαλάτωση»).
β) Στα φυσικά – «γλυκά» νερά. Είναι τα νερά των ποταμών, όλων, σχεδόν, των (μη αλμυρών) λιμνών, των πηγών, των πηγαδιών, των υπόγειων εδαφικών νερών/των υπόγειων εδαφικών υδροφόρων οριζόντων κ.ά. Τα νερά αυτά (στην πλειοψηφία τους) περιέχουν και ορισμένα άλλα χημικά στοιχεία – ιχνοστοιχεία, τα οποία, όμως, είναι σε πάρα πολύ μικρές ποσότητες. Τα πλείστα των φυσικών – «γλυκών» νερών είναι ΚΑΙ πόσιμα (για τους ανθρώπους, τα ζώα, τα πτηνά κ.ά.), ΚΑΙ αρδεύσιμα, δηλαδή για πότισμα όλων των φυτών και των φυτικών παραγωγικών καλλιεργειών, ΚΑΙ για οικιακή χρήση, ΚΑΙ για βιομηχανική – βιοτεχνική χρήση, ΚΑΙ για «ψυχαγωγική χρήση κ.τ.λ.
ΟΜΩΣ, ΑΝ τα φυσικά – «γλυκά» νερά περιέχουν (για τον Α ή Β λόγο) μολυσματικά ή επικίνδυνα «φορτία» (όπως π.χ. παθογόνους μικροβιακούς μικροοργανισμούς ή βαρέα μέταλλα χημικών στοιχείων, δηλαδή Κάδμιο/Cd, Αρσενικό/As, Κασσίτερο/Sn, Μόλυβδο/Mb, Χαλκό/Cu κ.ά. ή χλωριωμένα απολυμαντικά ή γεωργικά φυτοφάρμακα κ.τ.λ., ΤΟΤΕ τα νερά αυτά ΔΕΝ είναι πόσιμα, ΔΕΝ είναι αρδεύσιμα, ΔΕΝ είναι για οικιακή χρήση, ΔΕΝ είναι για ιαματική χρήση, ΔΕΝ είναι για ψυχαγωγική χρήση κ.τ.λ.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ:
Τα πολύ καθαρά φυσικά – «γλυκά» νερά (δηλαδή τα απαλλαγμένα νερά από παθογόνους μικροβιακούς μικροοργανισμούς και ότι άλλο ανάφερα προηγούμενα) είναι μεν «ανανεώσιμος φυσικός «πόρος», αλλά η προμήθειά τους (γενικά) στη χώρα μας κα (ειδικά) στην ευρύτερη τοπική περιοχή μας, ΕΞΕΛΙΣΟΝΤΑΙ (δυστυχώς) μειούμενα.
Τα φυσικά – «γλυκά» νερά, ανάλογα:
α) με το είδος των αλάτων που περιέχουν και
β) με το ποσοστό των «αλάτων αυτών», που περιέχονται στα ίδια «νερά», προσδιορίζουν ΚΑΙ την «σκληρότητα» των νερών ή πιο συγκεκριμένα την «ολική σκληρότητα» των νερών.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Με την ορολογία «ολική σκληρότητα» ενός «νερού» ονομάζουμε το άθροισμα της «προσωρινής σκληρότητας (που οφείλεται στα Ανθρακικά και Όξινα Ανθρακικά άλατα του Ασβεστίου/Ca και του Μαγνησίου/Mg), καθώς και της «μόνιμης σκληρότητας» (που οφείλεται στα χλωριούχα, Νιτρικά, θειϊκά και πυριτικά άλατα του Ασβεστίου/Ca και του Μαγνησίου/Mg). Δηλαδή, η «σκληρότητα» (γενικά) των φυσικών – «γλυκών» νερών, ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ (γενικά) στα άλατα του Ασβεστίου/Ca και το Μαγνησίου/Mg).
Η «κλίμακα» κατάταξης των φυσικών – «γλυκών» νερών, από πλευράς «σκληρότητάς» των, είναι η εξής:
– νερά πολύ μαλακά, – νερά μαλακά, – νερά ελαφρώς σκληρά, – νερά μετρίως σκληρά, – νερά σκληρά, – νερά πολύ σκληρά.
Έτσι, τα φυσικά – «γλυκά» νερά, ανάλογα με το βαθμό «σκληρότητάς» τους, μπορούμε να τα κατατάξουμε σε 2, επί μέρους, δύο (2) μεγάλες υποκατηγορίες:
α) στα πόσιμα φυσικά – «γλυκά» νερά και
β) στα αρδεύσιμα / ποτιστικά φυσικά – «γλυκά» νερά.
α) Πόσιμα φυσικά – «γλυκά» νερά.
Τα πόσιμα φυσικά – «γλυκά» νερά (στην «κλίμακα» κατάταξης της «σκληρότητας» των νερών) ΕΙΝΑΙ στην «κατηγορία» μεταξύ των πολύ μαλακών και μαλακών νερών.
(Σημείωση: Σε μερικές, όμως, «ειδικές» περιπτώσεις μπορούν να φθάσουν, μέχρι την «κατηγορία» των ελαφρώς σκληρών νερών. Επίσης, τα πόσιμα φυσικά – «γλυκά» νερά, ΔΕΝ πρέπει να περιέχουν μικροβιακούς – παθογόνους μικροοργανισμούς, «βαρέα μέταλλα» και άλλα δηλητηριώδη χημικά στοιχεία ή δηλητηριώδεις ουσίες χλωριωμένα απορρυπαντικά κ.ά. Επίσης, ΔΕΝ πρέπει να περιέχουν, λάσπη, άμμο, σκουριές κ.ά. Γι’ αυτό το «νορμάλ»/το φυσιολογικό πόσιμο φυσικό – «γλυκό» νερό, πρέπει να είναι απαλλαγμένο των προαναφερθέντων απαγορευτικών «συμμετοχών» και να ΕΙΝΑΙ άοσμο, άχρωμο και εντελώς καθαρό.
β) Αρδευτικά / ποτιστικά νερά.
Τα ποτιστικά / αρδευτικά νερά (στην «κλίμακα» κατάταξης της σκληρότητας των νερών) ΕΙΝΑΙ στην «κατηγορία» μεταξύ των μαλακών και των μετρίως σκληρών νερών.
Σημείωση: Για το πότισμα ορισμένων φυτών και φυτικών καλλιεργειών, η «σκληρότητα» του νερού μπορεί να φθάσει κα μέχρι την «κατηγορία» των σκληρών νερών). Το «νορμάλ» ποτιστικό νερό, δηλαδή αυτό που βρίσκεται στην «κλίμακα» σκληρότητας, μεταξύ μαλακών και μετρίως σκληρών νερών, πρέπει (επίσης) να ΜΗΝ περιέχει μικροβιακούς παθογόνους μικροοργανισμούς, «βαρέα μέταλλα», δηλητηριώδη χημικά στοιχεία, πολύ λάσπη, πολύ άμμο, πολύ «σκουριά» κ.ά. Έτσι, τα «νορμάλ» αυτά νερά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ΚΑΙ ως πόσιμα παραγωγικών ζώων, ΚΑΙ για οικιακή χρήση, ΚΑΙ για βιομηχανική – βιοτεχνική χρήση. Τα πόσιμα (νορμάλ) και τα αρδευτικά / ποτιστικά νερά (γενικώς), λόγω της τεράστιας ζωτικής φύσεώς τους, αλλά και της μεγάλης σημασίας τους, για κάθε οικονομική δραστηριότητα, είναι ένα αναντικατάστατο «αγαθό» της «μήτρας» μιας στοργικής «μητέρας» (της «μητέρας φύσης»), που κυοφορεί, (ειδικά τα πόσιμα φυσικά – «γλυκά» νερά) τη ζωή στον άνθρωπο, στα φυτά, στα ζώα κ.τ.λ. Διότι, τα κύτταρα όλων των ζώντων οργανισμών (ανθρώπινα, φυτικά, ζωικά), μέσα στα οποία γίνονται ΟΛΕΣ οι βιοχημικές αντιδράσεις, ΟΛΕΣ οι μεταβολικές λειτουργίες τους, αποτελούνται (στο μεγαλύτερο ποσοστό τους) από νερό, από «νορμάλ» καθαρό φυσικό πόσιμο «γλυκό» νερό.
Έτσι, είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά ότι, το μεγαλύτερο ποσοστό (περίπου 70%) του σώματος των ανθρώπων και των ζώων, αποτελείται από νερό και του «σώματος» των φυτών είναι από 80% ως 90% νερό!!!
Παρατήρηση: Στα όργανα του ανθρώπινου σώματος έχουμε, περίπου, την εξής «συμμετοχή» του νερού: στο αίμα 90%, στα νεφρά 79%, στην καρδιά 73%, στο συκώτι 71%, στον σκελετό / στα κόκκαλα 31% κ.τ.λ. Ενώ στα διάφορα φυτά έχουμε π.χ.: στα φρούτα και λαχανικά το νερό είναι σε ποσοστό 93%, περίπου, στην πατάτα το νερό είναι σε ποσοστό 78%, περίπου κ.τ.λ.
Το πόσιμο φυσικό – «γλυκό» νερό και ο άνθρωπος.
Το «νορμάλ»/άοσμο – άχρωμο – καθαρό, φυσικό – «γλυκό» πόσιμο νερό, (σύμφωνα με πολύ ειδικούς Πανεπιστημιακούς και όχι μόνον, επιστήμονες) ΕΙΝΑΙ η περισσότερο, απ’ όλες, αναντικατάστατη θρεπτική χημική ένωση/ουσία, για κάθε άνθρωπο, για κάθε ζώο, για κάθε φυτό κ.ά.
Η ανεπάρκεια/η αδυναμία επαρκούς πρόσληψης νερού («νορμάλ» πόσιμου ή αρδεύσιμου νερού, «οδηγεί» κάθε ζώντα οργανισμό, πολύ γρήγορα, σε σημαντικές (δυστυχώς) «βλάβες».
Αντίθετα, η επαρκής/η ικανοποιητική ενυδάτωση/η πρόσληψη, δηλαδή, νερού από τον άνθρωπο (αλλά και από τα φυτά και τα ζώα κ.τ.λ.) βοηθάει πολύ ουσιαστικά τον οργανισμό τους, να έχουν καλύτερη υγεία και καλύτερη «ποιότητα ζωής».
Έτσι, σύμφωνα με το Special Health Report της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ (των ΗΠΑ), «το πόσιμο νερό/το φυσικό – «γλυκό» πόσιμο νερό, είναι το ίδιο σημαντικό στον άνθρωπο, όσο και το Οξυγόνο, για τη διατήρηση της ζωής του».
Επίσης, είναι δεδομένο (σύμφωνα με μελέτες Διεθνών ειδικών επιστημόνων) ότι, «ο άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει χωρίς τροφή για μερικές εβδομάδες, ενώ η επιβίωσή του χωρίς νερό, είναι σχεδόν, αδύνατον περισσότερο από μία εβδομάδα!!! Και αυτό, όπως ήδη το έχω αναφέρει, το μεγαλύτερο «μέρος» του ανθρώπινου σώματος (περίπου 70%) είναι νερό!!!
Τέλος, πρέπει να αναφέρω, πως σύμφωνα με τους Ειδικούς Επιστήμονες (Ιατρικής, Βιολογίας) η καλή ενυδάτωση του ανθρώπινου οργανισμού με καλό πόσιμο φυσικό νερό, ΕΧΕΙ τα παρακάτω βασικά πλεονεκτήματα και όχι μόνον:
– μεταφέρει θρεπτικά συστατικά και οξυγόνο στα κύτταρα των ιστών το σώματος,
– επιτελεί καλύτερα την πέψη των τροφών,
– ελέγχει θετικά τη θερμοκρασία του σώματος,
– αποβάλλει τα «υποπροϊόντα» του μεταβολισμού ευκολότερα και καταπολεμά τη δυσκοιλιότητα,
– διατηρεί την υγεία των αρθρώσεων και προστατεύει τη σπονδυλική στήλη,
– προλαμβάνει τη δημιουργία «πέτρας» στα νεφρά,
– χαρίζει πιο λείο δέρμα, κυρίως στο πρόσωπο,
– συμβάλει θετικά, στην απώλεια σωματικού βάρους,
– ενισχύει θετικά, την αθλητική απόδοση.
Υστερόγραφο Συντάκτου: Η συνέχεια, στο επόμενο άρθρο μου, θα έχει θέμα: «Η θετική επίδραση του ποτιστικού νερού στα φυτά και οι βασικές προϋποθέσεις του καλού ποτίσματος».
