Για πολλά χρόνια είχαμε συνηθίσει να ακούμε από τον κ. πρωθυπουργό ότι η νέα διακυβέρνηση δίνει βαρύτητα σε οικονομικές ρυθμίσεις, έτσι ώστε οι επιχειρηματίες να έχουν τη δυνατότητα να κάνουν περαιτέρω επενδύσεις και να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Τα χρόνια που ακολούθησαν γνωρίζουμε πολύ καλά τι έγινε. Από το 10% και πλέον, που ήταν η ανεργία όταν ανέλαβε η Ν.Δ., έπεσε στο 7%. Μία μείωση όμως που στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στις αθρόες προσλήψεις νέων, που ήλθαν να συνωθηθούν στο γαλάζιο κομματικό στρατό για την κάλυψη των εκλογικών μηχανισμών της κυβέρνησης. Θυμίζουμε για όσους δεν παρακολουθούν τις οικονομικές εξελίξεις, ότι επί των ημερών της σημερινής διακυβέρνησης ο αριθμός των απασχολουμένων στο στενό και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ξεπέρασε αισίως το 1.000.000 συμπολίτες μας και ότι επίσης τα τελευταία χρόνια κάνουν θραύση οι ελαστικές μορφές εργασίας (σ.σ. αυτά είναι «κόλπα» αμερικάνικα, με πρώτο και καλύτερο διδάξαντα τον Δημοκρατικό Μπιλ Κλίντον, που κατάφερε σε χρόνο – ρεκόρ σχεδόν να εκμηδενίσει την ανεργία στις ΗΠΑ). Είναι χαρακτηριστικό επίσης πως το θεσμικό πλαίσιο για την εκ περιτροπής εργασία θεσπίστηκε το 1990 επί Μητσοτάκη, αλλά και η κυβέρνηση Καραμανλή το έκανε το «δωράκι» της στους επιχειρηματίες, αφού Προεδρικό Διάταγμα του Π. Παυλόπουλου το 2006 διατηρεί πανίσχυρο το διευθυντικό δικαίωμα, όπως στις περιπτώσεις της διαθεσιμότητας, που προβλέπει τρεις μήνες κάθε ημερολογιακό έτος σε υποχρεωτική αργία με την καταβολή του μισού των αποδοχών και των ασφαλιστικών εισφορών.
Και εδώ στο Βόλο πάντως για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι γνωστό ότι υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις που έχουν δεχθεί με ατομικές συμβάσεις τον περιορισμό των ημερών εργασίας τους και του ύψους της αμοιβής τους. Συμβάσεις με τις οποίες παραγράφονται όλα τα προηγούμενα δικαιώματα των εργαζομένων (χρονοεπιδόματα, πολυετίες, ύψος αποζημίωσης κλπ). Συμβάσεις που καταπατούν το εργατικό δίκαιο και που το Εργατικό Κέντρο δεν επιλαμβάνεται, γιατί οι εργαζόμενοι τις αποδέχονται εκόντες άκοντες μπροστά στο φάσμα της ανεργίας. Και αν ο εργαζόμενος είναι ο αδύνατος κρίκος σε μία σύμβαση εργασίας και διστάζει να κάνει την σχετική καταγγελία, πού είναι η Πολιτεία με τους ελεγκτικούς της μηχανισμούς και εν προκειμένω το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας;
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Για τον απλούστατο λόγο ότι οι αρμόδιοι αφήνουν ανεξέλεγκτους τους επιχειρηματίες εν μέσω οικονομικής κρίσης, σπέρνοντας το φόβο και την ανασφάλεια στους εργαζόμενους. Η κρίση δηλαδή προβάλλεται σαν άλλοθι για αρκετούς επιτήδειους, στους οποίους παρέχει εσαεί τα προνόμια των ευνοϊκών ρυθμίσεων καταβολής των ασφαλιστικών εισφορών προς το ΙΚΑ, της ρύθμισης των χρεών προς το Δημόσιο κοκ.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία περίοδο όπου ακόμη και ο εκπρόσωπος του παγκόσμιου καπιταλισμού, ο Μπιλ Γκέιτς, θεωρεί ότι πρέπει να φορολογηθούν περισσότερο οι έχοντες, ενώ στα καθ΄ ημάς η ατμομηχανή της ανάπτυξης, η κατοικία, σημείωσε κάθετη πτώση το τρίτο τρίμηνο του 2008 και αναμένεται ακόμη μεγαλύτερη καθίζηση για το τέταρτο…
Απασχόληση και κρίση
