Της Εύας Λόλιου
Μου ’πες δάσκαλε πως έχουμε πόλεμο και μου ’δειξες κουρελιασμένα τα περιστέρια στα σχοινιά, απλωμένα γράμματα και βρεγμένα απ’ το νερό της φωτιάς σαν φύλλα να θροΐζουν στα ψηλά κτίρια.
«Πόσο όμορφα είναι τα λυπημένα ποιήματα του Φθινοπώρου..», μου έγνεψες και περπατήσαμε παρακάτω στον πολύχρωμο δρόμο.
Μου έδειξες τα δέντρα και σταθήκαμε κάτω απ’ τον ουρανό ακούοντας τ’ άλλα παιδιά που περίσσεψαν πάνω στα κλαριά να διαβάζουν στίχους απ’ τον πλάτανο και την ιτιά του χωριού που ακόμη τότε έπαιζαν ανάμεσα στο χώμα και τον ήλιο.
«Πόσο όμορφα γελούν τα χελιδόνια», μου μίλησες μ’ ένα δάκρυ και πότισες τρυφερά τον βασιλικό στο περβάζι του σπιτιού σου.
Μου ’ πες δάσκαλε πως έχουμε ειρήνη κι έτρεξες να σμιλέψεις τους κάδους με τα νεκρά λουλούδια, μην τα δω, λυγίσουν τα γόνατά μου και μου ’φανεί λυπητερή η ιστορία διαβάζοντας τα λευκά μάρμαρα.
Κι είχες βαρύ χέρι δάσκαλε.. σαν είδες να κοιτώ τα σκουλήκια στα υπόγεια και να μιλώ μαζί τους.
Θυμούμαι τα μάτια σου πως θύμωσαν που στο τέλος ελπίδα στους στίχους ζωγράφιζα με το χρώμα της λύπης.
«Πόσο όμορφη είναι η ζωή πάνω απ’ τις ρίζες», μου φώναξες και με οδήγησες στην θάλασσα..
