Του Νικόλα Δεληγεώργη, Διδάκτορος Πολιτικού Μηχανικού, τ. Καθηγητή Πανεπιστημίου Padova
Στην «Gallery 7» στο Κολωνάκι, στον εκθεσιακό της χώρο, παρουσιάστηκε η έκθεση ζωγραφικής της Ελιάννας Προκοπίου με τίτλο:«Ενδιάμεση ζώνη». Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983. Από το 1999 έως το 2001 φοίτησε στο Εργαστήριο Σχεδίου Τσίγκρη, με σκοπό την προετοιμασία για την εισαγωγή στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.
Από το 2001 έως το 2002 φοίτησε στα ΤΕΙ Αθηνών στο Τμήμα Φωτογραφίας και από το 2002 έως το 2007 στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Παρακολούθησε το Στ’ Εργαστήριο Ζωγραφικής, με καθηγητή τον κ. Τ. Πατρασκίδη. Παράλληλα παρακολούθησε το Εργαστήριο Χαρακτικής με καθηγητή τον κ. Β. Καζάκο και το Εργαστήριο Φωτογραφίας με καθηγητή τον κ. Μπαμπούση. Αποφοίτησε το 2007 με άριστα.
Ακόμη φοίτησε τρεις μήνες με το πρόγραμμα Socrates στην Ecole Superieure de Beaux Arts των Παρισίων, στο Εργαστήριο Ζωγραφικής του m. Cognee και στο Εργαστήριο Χαρακτικής του m. Tanguy.Από το 2010 εργάζεται ως εικαστικός στο Δημοτικό Σχολείο του Κολεγίου Αθηνών – Ψυχικού.
Το φως έχει σημασία μόνο σε σχέση με το σκοτάδι. Είναι αυτά τα αντίθετα που κατοικούν στη ζωή μας, αυτά που την καθιστούν πικάντικη, μεθυστική. Υπάρχουμε μόνο στο όνομα αυτής της αντίφασης, στην ενδιάμεση ζώνη όπου το μαύρο και το λευκό συναντιούνται και συγκρούονται.
Η Ελιάννα Προκοπίου σχεδιάζει ακατάπαυστα από την εποχή που ακόμη φοιτούσε στη Σχολή, επιβεβαιώνει ταυτόχρονα την εμμονική της προσήλωση στο φευγαλέο. Την ξεκάθαρή της προτίμηση στην αποτύπωση των μικρών στιγμιότυπων της ανθρωπότητας που διασχίζει τις μικρές ή τις μεγαλύτερες διαδρομές και συνήθειες της καθημερινότητας που της αναλογούν, αγνοώντας την οξυδέρκεια του βλέμματος της νεαρής ζωγράφου.
Προχωρώντας ωστόσο σε μια εύθραυστη επεξεργασία της πρωτογενούς βιοπτικής ύλης, επιλέγοντας μια σημειολογική μονοχρωμία που αποφεύγοντας τη σκληρότητα του λευκού, εμβαπτίζεται μονομιάς σε ένα διεσταλμένο κι ευκίνητο σύμπαν του γκρίζου που διατηρώντας το σύνολο των γοητευτικών του υφών, εναρμονίζεται απόλυτα με την επιλογή του γοργού και τυχαίου στον σχεδίασμά, η ζωγράφος επινοεί τους τόνους και τα κενά, επαναδιατυπώνει τις γραμμές και τις καμπύλες χωρίς να τις ακυρώνει, ανακαλύπτει ανακουφιστικές συστολές και κόγχες του χώρου, αφουγκράζεται τα ενδόμυχα ίχνη και τις ιστορίες των μικρών περιπλανώμενων μορφών που αποτυπώνει.
Η θεματική αυτή της Ελιάννας Προκοπίου που αποτελεί μια ιδιαίτερα ώριμη εξέλιξη της δουλειάς της, επιστρέφει στην τρυφερή μονοχρωμία που χρησιμοποιούσε στα πρώτα της βήματα προτού περάσει στο χρώμα, καθιστώντας της σύγχρονο ζωγραφικό μέσο, καταθέτοντας εκ νέου τις ενδελεχείς μεταβάσεις και τις απλές συνδέσεις του τυχαίου που φωτίζουν το έργο της χωρίς να αποτελούν απλή αφηγηματική φόρμα αλλά, κυρίως, την ίδια ουσία μιας σπονδυλωτής συμπυκνωμένης αναφοράς στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Διατηρώντας την οικονομία των μέσων και του σχεδίου που διακρίνει το έργο της, επιλέγοντας αφαίρεση ή τον υπαινιγμό μα κατακτώντας το σχήμα με αθόρυβη ενδελέχεια, η ζωγράφος εξακολουθεί να πειραματίζεται, να περιπλανάται χωρίς ορατό εξ αρχής σκοπό, χρησιμοποιώντας τη θολή ευθραυστότητα της μνήμης ως ικανό εργαλείο και οδηγώντας το βλέμμα στις παρυφές μικρών περιστατικών που εμφανίζονται εκ των υστέρων πλήρη μπροστά μας. Νοσταλγικά συμπλέγματα μικρών παιδιών που παίζουν στην άμμο, μικρές παιδικές χαρές που εμφανίζονται ως ήμερες νησίδες στη μέση μιας άγνωστης πόλης, ή ακόμη, οι λιτές σκιές και τα βροχερά πεζοδρόμια οικείων μητροπόλεων, τα περιγραφικά θραύσματα και τα περιγράμματα πασίγνωστων ευρωπαϊκών μνημείων, η ανοιχτή ομπρέλα, τα απαλά πέλματα και ο μυστικός προορισμός ενός τυχαίου Κολοσσού, διασώζονται στον καμβά, συντάσσονται σε οπτικές αυτοτέλειες, μεταλλάσσονται αθόρυβα στις σημειολογικές εκμυστηρεύσεις μιας εξακολουθητικής περιήγησης που διατηρεί τις ποιότητες, τις πυκνώσεις και τα κενά μιας ασπρόμαυρης κλασσικής μουσικής παρτιτούρας.
