Της Ελένης Χάνου
Εγραψε το ρεπορτάζ του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ μέσα στην εβδομάδα: ««Μαύρος» χειμώνας έρχεται για εκατοντάδες εποχικά εργαζόμενους στη Μαγνησία, που δεν θα συμπληρώσουν 100 ένσημα για να μπορέσουν να πάρουν επίδομα ανεργίας τουλάχιστον για τρεις μήνες. Με την καλοκαιρινή σεζόν να κλείνει… πρόωρα, εποχικές επιχειρήσεις ετοιμάζονται να κατεβάσουν ρολά απολύοντας τους υπαλλήλους, που απασχόλησαν για περιορισμένο χρονικό διάστημα, οι οποίοι θα κληθούν να περάσουν χειμώνα χωρίς ούτε ένα ευρώ έσοδο. Η ρύθμιση, που προβλέπει την είσοδο με λιγότερα ένσημα (50) σε πρόγραμμα επιδότησης εργασίας των 399,25 ευρώ 250.000 εποχικών εργαζομένων, που απασχολήθηκαν φέτος στα τουριστικά επαγγέλματα, δεν «πιάνει» όλους τους εποχικά εργαζόμενους».
Το πρόβλημα, που συνιστά ο αποκλεισμός εποχικών από το ταμείο ανεργίας, τέθηκε στο Εργατικό Κέντρο Βόλου, η διοίκηση του οποίου θα επιχειρήσει να πιέσει την Κυβέρνηση μέσω Ομοσπονδιών προκειμένου να ενταχθούν κι άλλοι εποχικοί εργαζόμενοι στο ταμείο ανεργίας με λιγότερα ένσημα λόγω του μικρότερου χρόνου απασχόλησής τους στη διάρκεια της τουριστικής σεζόν, που εξαιτίας του κορονοϊού ήταν περιορισμένη τόσο χρονικά, όσο και σε επίπεδο τζίρου.
Τη διαμαρτυρία για τον αποκλεισμό εποχικών θα περίμενε κανείς να απευθύνει άμεσα θιγόμενος εργαζόμενος, ωστόσο το ζήτημα έθιξε από την άλλη γραμμή της τηλεφωνικής γραμμής σε επικοινωνία με τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ εργοδότρια!
Πρόκειται για ιδιοκτήτρια επιχείρησης, η οποία επαναπροσέλαβε το καλοκαίρι υπάλληλο, που είχε και πέρυσι, όχι επειδή πραγματικά είχε ανάγκη υπαλλήλου στο κατάστημά της, αλλά για να βοηθήσει τη νεαρή γυναίκα να έχει τουλάχιστον ένα εισόδημα έστω και για περιορισμένο χρονικό διάστημα τον ερχόμενο χειμώνα. «Δεν ήμουν πάντα επιχειρηματίας. Εχω υπάρξει υπάλληλος και ξέρω» ανέφερε η ίδια, με τη φράση της, αλλά και εν γένει το ενδιαφέρον της για την τύχη της υπαλλήλου της να κρύβουν όλη της την ανθρωπιά.
Πίστευε ότι στη ρύθμιση θα ενταχθούν όλοι οι εποχικοί, άρα και η δική της υπάλληλος, στην οποία προσέφερε απασχόληση, έστω κι αν τα χρήματα που διέθεσε για τον μισθό και την ασφάλειά της θα λείψουν από την ίδια από τα ενοίκια. Πολλές ημέρες το μεροκάματο της υπαλλήλου δεν έβγαινε καν από τον τζίρο στο κατάστημα. Κι όμως εκείνη συμμεριζόμενη την αγωνία για το μεροκάματο, για την εξασφάλιση ενός τυπικού εισοδήματος τον χειμώνα που έρχεται επέλεξε τον δύσκολο δρόμο της διατήρησης της θέσης εργασίας και αγωνιά για την τύχη όχι μόνο του «δικού της κοριτσιού», αλλά εκατοντάδων νέων που όπως γνωρίζει «ξενιτεύονται από τις ιδιαίτερες πατρίδες τους προς τα νησιά το καλοκαίρι για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν το μεροκάματο κι ένα έσοδο για τον χειμώνα».
