Ελπίζω, ως το τέλος του μήνα, παρά τα εκατέρωθεν νάζια και τους λεονταρισμούς, να υπάρξει επιτέλους συμφωνία στη βάση ενός έντιμου συμβιβασμού. Με εκατέρωθεν υποχωρήσεις. Οπως συμβαίνει πάντοτε σε μια διαπραγμάτευση. Και ελπίζω οι κυριότερες υποχωρήσεις από την πλευρά των εταίρων μας να έχουν σχέση με την επιβεβλημένη μείωση του χρέους, αλλά και την χρηματοδότηση αναπτυξιακών προγραμμάτων στην Ελλάδα, κάτι που κάνουν ότι έχουν ξεχάσει πως δεσμεύτηκαν γι’ αυτό όταν οι Σαμαράς και Βενιζέλος υπέγραφαν το δεύτερο μνημόνιο.
Αλλά για να πάνε τα πράγματα κατ’ ευχήν πρέπει να τελειώνουμε με τις υποκρισίες και τις προσχηματικές επινοήσεις «ανυπέρβλητων προβλημάτων». Οπως για παράδειγμα όλη αυτή η ιστορία με το μειωμένο ΦΠΑ των νησιών.
Υποκρίνονται βεβαίως οι εταίροι μας όταν υποστηρίζουν ότι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας προέρχεται από το μειωμένο ΦΠΑ των νησιών μας. Υποκρίνονται και αλληθωρίζουν. Διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό το ειδικό καθεστώς δεν είναι μοναδικό στην Ευρώπη. Υπάρχει άλλη εκδοχή που είναι πράγματι ιδιαιτέρως προκλητική: Τα βρετανικά νησιά της Μάγχης. Τα γνωστά ως Channel Islands, αγαπημένος παράδεισος των απανταχού φοροφυγάδων. Τα οποία δεν έχουν καθόλου ΦΠΑ. Και μιλάμε για νησιά των οποίων οι κάτοικοι, κάτι λιγότερο από διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι, έχουν πάρα πολύ υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα. Οσο δεν έχουν ίσως όλοι μαζί οι κάτοικοι του Αη-Στράτη ή των Ψαρών. Πάνω από 50.000 δολάρια κατά μέσο όρο. Οσο για την φορολογία εισοδήματος, ήταν μόλις 3%, έως το 2008. Και έκτοτε αυξήθηκε στο …φοβερό ύψος του 5%.
Υποκρίνεται ομοίως και η κυβέρνησή μας όταν, απευθυνόμενη στους πολίτες, δηλώνει ότι τάχα είναι ανυποχώρητη στην «κόκκινη γραμμή» της να μην επιβληθούν νέοι φόροι. Διότι, υποχωρώντας, κάθε λίγο και από τόσο, αποδέχεται τη διατήρηση άδικων φόρων και την επιβολή νέων επί δικαίων και αδίκων. Ποτέ και πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξε αριστερή κυβέρνηση χωρίς να επιβάλει φορολογία. Το θέμα είναι ποια εισοδήματα επιβαρύνονται. Και για την ώρα επιβαρύνονται κυρίως οι «συνήθεις ύποπτοι». Τα μόνιμα υποζύγια. Οι εργαζόμενοι και οι ανυπεράσπιστοι συνταξιούχοι.
Ας τελειώνουμε λοιπόν με τα προσχήματα και τις υποκρισίες. Γιατί αυτό το «έμπα ψυχή – έβγα ψυχή», με το πότε τα βρίσκουμε και πότε τα σπάμε, παρατράβηξε με κίνδυνο να διαλύσει και ό,τι έχει απομείνει όρθιο σε τούτο τον τόπο.
