Τα πράγματα δεν είναι ποτέ μονοσήμαντα. Ετσι και το ναυάγιο των συνομιλιών Τσίπρα με Γιούνκερ και Ντάισελμπλουμ.
Είναι κακό ότι ο χρόνος φεύγει, χωρίς μια συμφωνία που θα τερματίσει το καθεστώς χρηματοπιστωτικής ασφυξίας στο οποίο έχει υποβληθεί η χώρα. Κακό για όσους πιστεύουμε ότι πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει συμφωνία και να συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στην Ενωση. Οσους δεν μας καθησυχάζει η χθεσινή αγόρευση του κ. Στρατούλη ότι «η χώρα δεν θα χαθεί αν δεν υποχωρήσουν οι δανειστές. Εχει δυνατότητες και εναλλακτικές λύσεις και δημοκρατικές διεξόδους για να τοποθετηθεί ο λαός. Υπάρχουν εναλλακτικές που στοιχίζουν λιγότερο από το να υπογράψουμε μία τέτοια επαίσχυντη και κατάπτυστη συμφωνία». Χωρίς βεβαίως να παρουσιάζει ούτε μια από αυτές τις «εναλλακτικές».
Είναι όμως καλό ότι η κυβέρνηση δεν έστερξε σε άνευ όρων παράδοση. Οτι δεν αποδέχθηκε εκείνα τα νέα μέτρα που έχουν ως μοναδικό αποτέλεσμα την περαιτέρω εξαθλίωση των πλέον φτωχών Ελλήνων, εναντίον των οποίων, πρωτίστως, στρέφεται κάθε νέος έμμεσος φόρος, όπως η αύξηση του ΦΠΑ στο ρεύμα ή στα φάρμακα.
Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν γνωστό μου ο οποίος, εργαζόμενος από 18 ετών, στα 68 του βγήκε στη σύνταξη και σήμερα είναι …προνομιούχος διότι, μετά τις περικοπές, εισπράττει από το ΙΚΑ 650 ευρώ κύρια σύνταξη συν 70 επικουρική. Για τα οποία κατέβαλε εισφορές επί μισό αιώνα. Θα γίνει η οικονομία μας ανταγωνιστικότερη αν του κόψουν και άλλο την κύρια σύνταξη, ενώ η επικουρική είναι καταδικασμένη να εξαφανισθεί; Η μήπως θα είναι πράξη κοινωνικής δικαιοσύνης, συνάδουσα προς το ιδρυτικό πνεύμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εκεί που έχει κόψει το πετρέλαιο και προσπαθεί να ζεσταθεί ανάβοντας για λίγες ώρες μια ηλεκτρική σόμπα, να του την κόψουμε και αυτή, καθιστώντας το ηλεκτρικό ακριβότερο, με το να αυξηθεί στο 23% ο ΦΠΑ στους λογαριασμούς της ΔΕΗ;
Επώδυνο μέτρο και η συνέχιση ισχύος του ΕΝΦΙΑ, ως έχει, και η διατήρηση της εισφοράς αλληλεγγύης. Αλλά τουλάχιστον αυτά βαρύνουν τους έχοντες, έστω και αν είναι δυσβάστακτα για κάποιους. Και μπορούν να εξορθολογισθούν. Με νέες κλίμακες, ώστε οι έχοντες περισσότερα να συμβάλλουν περισσότερο.
Οι έμμεσοι φόροι όμως, επί της κατανάλωσης και των τιμολογίων των ΔΕΚΟ, είναι οι πιο άδικοι, διότι πλήττουν ευθέως τους φτωχότερους.
