Σε συνέντευξη που παραχώρησε με την ιδιότητα του εφόρου της εθνικής ομάδας κωπηλασίας ο Βολιώτης Βασίλης Πολύμερος τόνισε, σχολιάζοντας τις μεγάλες επιτυχίες που φέρνει το άθλημα στη χώρα μας, με αποκορύφωμα το τελευταίο χρυσό του Ντούσκου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ότι κάτι κάνουμε καλύτερα από χώρες πολύ μεγαλύτερες, που διαθέτουν καλύτερη οργάνωση και περισσότερα χρήματα.
Ο δύο φορές ολυμπιονίκης φιλοξενήθηκε στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ και ανέφερε ακόμη ότι ο Βόλος και οι σύλλογοί του τροφοδοτούν με αρκετούς αθλητές και αθλήτριες την κωπηλασία.
Αναλυτικά, ο Βασίλης Πολύμερος μίλησε (απομαγνητοφώνηση: taxydromos.gr):
Για το 1ο Παγκόσμιο Κύπελλο της χρονιάς στο Βελιγράδι, που έγινε στις 27-29 Μαΐου: «Είναι στο πλαίσιο μίας σειράς αγώνων που γίνονται κάθε χρόνο και έχουν τον χαρακτήρα προετοιμασίας περισσότερο. Τα δύο δικά μας πληρώματα πήγαν αρκετά καλά, ειδικά τα δύο διπλά των κοριτσιών με την 5η και 6η θέση. Τα δύο διπλά των αγοριών πήραν την 11η και 14η θέση, ενώ ο Στέφανος Ντούσκος λόγω έντονων πόνων στην κοιλιά δεν μπόρεσε ν’ αγωνιστεί. Περιμέναμε ίσως κάτι καλύτερο και από τα δύο πληρώματα, ωστόσο αυτό δεν ήρθε. Είναι, όμως, αγώνες προετοιμασίας, όπως είπα, και δοκιμών. Ο επικεφαλής προπονητής, ο κ. Ποστιλιόνε, θα έχει τη δυνατότητα μέχρι τους επίσημους αγώνες να δει κι άλλα πράγματα».
Για τις προοπτικές του αθλήματος της κωπηλασίας: «Είδαμε ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες ο Ντούσκος, που είναι σε μία πολύ καλή ηλικία, πήρε το χρυσό και είχαμε και την 5η θέση με τις Μπούρμπου-Κυρίδου, οι οποίες είναι πολύ νεαρές και πολλά υποσχόμενες. Στο τελευταίο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Βαρέζε πριν δύο βδομάδες πήραμε πολλά μετάλλια στην κατηγορία των εφήβων, που είναι το φυτώριο, το οποίο στελεχώνει αργότερα τη μεγάλη ομάδα. Αυτά τα μετάλλια και των προηγούμενων χρόνων δείχνουν ότι είμαστε σε καλή πορεία και τροχιά και ευελπιστώ και στο Παρίσι πως θα είμαστε πολύ δυνατοί».
Για το αν έρχονται παιδιά στην κωπηλασία, επειδή το κόστος είναι υψηλό: «Δεν αγοράζει ο αθλητής τον εξοπλισμό του, αλλά επωμίζονται το κόστος τα σωματεία, ενώ στην εθνική ομάδα εννοείται ότι οι αθλητές δεν μπαίνουν σε καμία διαδικασία να αγοράσουν κάποιον εξοπλισμό.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όχι μόνο εμείς και πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση από τον πολιτεία είναι ότι σε κάποια κρίσιμη ηλικία στη Β’ και Γ’ Λυκείου τα παιδιά και με το δίκιο τους, θέλοντας να διαβάσουν, απομακρύνονται από το άθλημα και χάνονται αρκετοί αθλητές. Ετσι, νομίζω ότι θα ήταν πιο σωστό να υπάρχει ένα πιο ευνοϊκό πλαίσιο για τους αθλητές όλων των σπορ, έτσι ώστε να μπορούν να συνεχίζουν τον πρωταθλητισμό, γιατί εμείς στην κωπηλασία βλέπουμε τους καρπούς της δουλειάς σε μεγαλύτερη ηλικία, ειδικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά τα 25».
Για το τι άλλαξε και ήρθαν οι επιτυχίες: «Η μεγάλη αλλαγή ήταν η έλευση του Τζιάνι Ποστιλιόνε το 2005, που είναι ακόμη στο τιμόνι της εθνικής ομάδας. Τότε ήμουν και εγώ ενεργός αθλητής. Αυτός ο άνθρωπος έβαλε τα δικά του συστήματα πρόκρισης και αξιολόγησης των αθλητών, προκειμένου να επιλεγούν στην εθνική ομάδα. Πριν έρθει σε μας είχε περγαμηνές και μετάλλια με τη χώρα του, την Ιταλία, και με την Ισπανία. Εκανε σε συνεργασία με τη διοίκηση της ομοσπονδίας, αλλά και με τους αθλητές, που είναι η κινητήριος δύναμη, το μεγάλο άλμα, με αποτέλεσμα να έρθουν οι επιτυχίες και τα μετάλλια σε όλες τις κατηγορίες. Η εθνική ομάδα δουλεύει όλ’ αυτά τα χρόνια με σύστημα και μεθοδικότητα».
Για το ποιες είναι οι περιοχές που μπορούν να δώσουν το κάτι παραπάνω στην ανάπτυξη της κωπηλασίας: «Τα παλιότερα χρόνια είχαμε τις φυσικές λίμνες της Καστοριάς και των Ιωαννίνων, που συνεχίζουν να τροφοδοτούν με αθλητές την εθνική ομάδα, αλλά εδώ και χρόνια έχουν μπει στο παιχνίδι σχεδόν και όλες περιοχές της Ελλάδας, όπως η Θεσσαλονίκη, με τον Ναυτικό Ομιλο Θεσσαλονίκης, ο Βόλος, απ’ όπου κι εγώ προέρχομαι, και οι σύλλογοί του, ενώ και το κέντρο μάς έχει τροφοδοτήσει με πολλούς αθλητές. Σ’ αυτό έχει βοηθήσει το Κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά, που είναι ένας πολύ καλός στίβος Ολυμπιακών Αγώνων, παρότι είναι μακριά από τους συλλόγους. Υπάρχουν οι δυνατότητες και σε άλλα μέρη της Ελλάδας να αναπτυχθεί το άθλημα, αλλά χρειάζεται μεγαλύτερη ενίσχυση με δυναμικό προπονητών».
Για το αν υπάρχει έλλειψη προπονητών: «Στα ΤΕΦΑΑ της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης είναι αρκετά τα χρόνια που δεν υπάρχει η ειδικότητα της κωπηλασίας, επομένως δεν μπορούν να βγουν πτυχιούχοι μ’ αυτήν την ειδικότητα. Από κει και πέρα η ομοσπονδία προσπαθεί και κάνει τις σχολές της Γ.Γ.Α., από τις οποίες παίρνει κάποιος το δίπλωμα της Γ’ κατηγορίας, ενώ τώρα προσπαθούμε να οργανώσουμε τη σχολή Β’ Κατηγορίας, γιατί μόνο μ’ αυτό το δίπλωμα θα μπορεί κάποιος να είναι προπονητής σε σωματεία.
Γενικότερα, η κωπηλασία είναι ερασιτεχνικό το άθλημα, δεν υπάρχουν τα πολλά χρήματα για τους προπονητές κι αυτό θα λέγαμε ότι είναι αντικίνητρο για κάποιους να ασχοληθούν».
Για το τι θα μπορούσε να γίνει στην κωπηλασία από πλευράς ανάπτυξης και επιτυχιών, αν δεν υπήρχαν αυτά τα προβλήματα και είχαμε περισσότερες κυψέλες του αθλήματος: «Είμαστε χαρισματικός ως λαός, γιατί στην Ελλάδα υπάρχουν 30 ενεργά σωματεία κωπηλασίας και φέρνουμε αυτά τα αποτελέσματα που φέρνουμε. Η Ιταλία πληθυσμιακά είναι σχεδόν εξαπλάσια από μας, αλλά και τα κωπηλατικά σωματεία που έχει, είναι πάνω από 300. Οπότε, αν το σκεφτούμε αναλογικά και δούμε ότι εμείς στο Πανευρωπαϊκό του Βαρέζε, ήμασταν πάνω από την Ιταλία στον πίνακα των μεταλλίων, αυτό πάει να πει ότι κάνουμε καλύτερα από μεγαλύτερα κράτη, που είναι πιο οργανωμένα και διαθέτουν περισσότερα χρήματα».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΑΝΑΣΟΥΛΗΣ
