Της Εύας Λόλιου
Φεγγαρένιες γρίλιες μπλεχτήκαν στα μαλλιά μου, δεν έχει δρόμο άραγες να κυλήσει ο ουρανός; Του φθινοπώρου φύλλα τρέμει ο λογισμός κι ένα τριζόνι κελαηδεί στην άκρια της κάμαράς μου.
Σαν να με διαπερνά μια λύπη πέρα ως πέρα, σύννεφα με ντύσανε, νιώθω τόσο θνητός.. τι ήταν κάτω απ’ τα πόδια μου, τι εμπρός; Η θάλασσα που στέρεψε το φεγγαρίσιο φως κι έμεινα στ’ άγριο πέλαο μόνος κι ορφανός..
Μαύρα πουλιά νυχτώσαν την ματιά μου, απ’ του Πηλίου την κορυφή ουρλιάζει ο ποταμός, του φθινοπώρου ο ήλιος χάραξε χλωμός.. κι ένα αστέρι που χώθηκε στα βλέφαρά μου, τρίζει θλιβερά στην πλώρη της καρδιάς μου..
