Της Εύας Λόλιου
Εστω να μάθει ο κόσμος,
ποιοι είμαστε ’μεις, τον έναν λόγο σαν θες
που πατήσαμε τα γυμνά μας πόδια
σε τούτη την γη.
Για τα χρυσά στάχυα ήλθαμε, τις θημωνιές
με τα σπουργίτια
τα περιβόλια με τις πολύχρωμες πεταλούδες
τις αγριομέλισσες και τα μυρμήγκια.
Χαράματα πιάνουν δουλειά
οι γυναίκες, σκυφτές χωρίς να γογγύζουν
με τα μαντίλια και το μαλακό χέρι του θερισμού
το χρυσό φρύδι του θεού να προκάμουν απ’ το βουνό,
ευλογημένο τον καρπό, στον κόρφο να φυλάξουν.
Κι έχουν δυο δρεπάνια οι γυναίκες στην ψυχή
το δεύτερο γυριστό να κόβουν
του άντρα τον εγωισμό και των παιδιών
τ’ άγρια ένστικτα να μην ψηλώνουν
πέρα απ’ τον ήλιο.
Κι οι δέτες με τις λεπτές βεργούλες
της αγριελιάς
τα θηλυκά τους σώματά το βράδυ αγκαλιάζουν
απ’ τα μικρά και τα μεγάλα βάσανα
σαν φουσκώνει πιότερο τ’ άγριο ποτάμι.
Μέσα στο σπίτι ανάβουν εκείνοι το καντήλι
έτσι που τα χέρια τους σταυρωτά
σαν προσευχή πλένονται
κι αισθάνονται την ευγνωμοσύνη του νερού
απ’ το πηγάδι, καθώς η σελήνη
γαλήνια στο μαξιλάρι της πλαγιάζει.
Που ανοίξαμε δρόμους οι ταπεινοί
να περάσουν μες στην άφρακτη τη γη
καράβια, αγριοπούλια, πελεκάνοι!
