Της Ουρανίας Σταματιάδου – Κουτσογιάννη, φιλολόγου
Η ανάγνωση λογοτεχνικών κειμένων και άλλων γραπτών δοκιμίων αποτελούν μία ευχάριστη διέξοδο, μία θεραπεία ψυχής, θα έλεγα, ιδιαίτερα μέσα σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που διαβιούμε μικροί και μεγάλοι στις μέρες μας.
Επιθυμία και παρότρυνση του συζύγου της Γεωργίας, του Γιάννη που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή, αλλά και όλων όσων έχουν γνώση των γραπτών της, τόσο σε πεζό όσο και σε ποιητικό λόγο, αποτελεί η έκδοση του πρόσφατου ποιήματός της που φέρει τον τίτλο «Την λέγανε Κική».
Ενα ποίημα ιδιαίτερα συγκινητικό και ξεχωριστό για μένα προσωπικά, μιας και μας συνδέουν με τη συγγραφέα αισθήματα και μνήμες από τα παιδικά μας χρόνια. Ισως σήμερα η απόσταση ηλικίας να είναι μηδαμινή, όταν όμως εσύ είσαι δέκα ετών και εκείνη δεκαέξι, η διαφορά φαίνεται μεγάλη και μάλιστα όταν έχεις απέναντί σου ένα κορίτσι έξυπνο, δραστήριο και χαρισματικό, πρόσχαρο και δοτικό, τότε ο θαυμασμός σου και η επιθυμία να αποτελέσει πρότυπό σου, είναι ακόμα πιο μεγάλη.
Πολυγραφότατη και βραβευμένη συγγραφέας η Γεωργία με το νέο της έργο μας περιγράφει με γλαφυρότητα την αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που «Τη λέγανε Κική» και που η μοίρα την οδήγησε στο κατώφλι του σπιτιού της όταν χρειάστηκε βοήθεια για τα μικρά κοριτσάκια της.
Στη σελίδα 12 μας δίνει την περιγραφή της: «Ηταν κανονική στο ανάστημα και προσεγμένη στην εμφάνιση. Είχε χτενισμένα τα ψαρά μαλλιά της σε σινιόν, σηκωμένα με βαγκ και τραβηγμένα από δω κι από κει πίσω από τα αυτιά, στηριγμένα με δύο χτενάκια από ταρταρούγα.
Τη ματιά μου τράβηξε με μιας ο χαριτωμένος τρόπος με τον οποίο κρατούσε την παλιομοδίτικη δερμάτινη τσάντα της, αλλά και το δαχτυλίδι με μια μεγάλη άκουα-μαρίνα που είχε περασμένο στο δάχτυλο του δεξιού της χεριού». Εικόνα που κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου: δυο χέρια σφιχτά δεμένα, σε γκρίζο χρώμα, κουρασμένα, φακιδιασμένα από τα χρόνια και τη δουλειά, με το δαχτυλίδι και την άκουα-μαρίνα να φωτίζει το μαύρο φόντο του.
Το κείμενο είναι δομημένο σε δέκα ενότητες. Κάθε μια αποτελεί κι ένα σταθμό της ζωής της Κικής με αφετηρία τη γνωριμία της με την συγγραφέα και τέρμα την τελευταία σελίδα της ζωής της.
Σε όλη την πορεία του ταξιδιού επικρατεί η αφήγηση και ο διάλογος, στοιχεία που βοηθούν στην πλοκή και την γρήγορη μετάβαση από το ένα γεγονός στο άλλο, προσδίδουν ζωντάνια και παρασύρουν τον αναγνώστη να φθάσει στο τέλος με μια ανάσα.
Καλός χειριστής του λόγου η Γεωργία, χείμαρρος αισθημάτων, γίνεται κοινωνός των μυστικών της Κικής, χάρισμα του χαρακτήρα της και της ικανότητάς της να προσεγγίζει τους ανθρώπους που συναναστρέφεται πάντοτε καλοπροαίρετα.
Το όλο κείμενο είναι μια εξομολόγηση της ηρωίδας Κικής για το ταξίδι της ζωής της από τα Γιάννενα στον Βόλο, την Αθήνα, την Λαμία και πάλι στον Βόλο με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς και τους τρεις γάμους της. Ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτειες με εναλλαγές χαράς και λύπης, ελπίδας και απογοήτευσης, θάρρους και δύναμης, αξιοπρέπειας και αγωνιστικότητας.
Με λίγα λόγια πρόκειται για μια αληθινή ιστορία, την ιστορία της γυναίκας που «Τη λέγανε Κική» με στόχο της συγγραφέα να τονισθεί ότι στον καθένα μας μπορεί να συμβεί το κάθε τι καλό ή κακό από τη μία μέρα στην άλλη, σύμφωνα με την Ισοκρατική Ρήση «Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον».
Καλοτάξιδο το βιβλίο σου, Γεωργία, και ευλογημένος ο σκοπός σου, να προσφερθούν τα έσοδα στο Γηροκομείο του Βόλου.
