Τέσσερα επιτυχημένα χρόνια συμπλήρωσε η καλαίσθητη γκαλερί, που δημιουργήθηκε από τον Θανάση Δουλκέρογλου
«Απονενοημένη πράξη με σωστή εξέλιξη» χαρακτηρίζει ο Βολιώτης φιλότεχνος Θανάσης Δουλκέρογλου την απόφαση δημιουργίας του Χώρου Τέχνης «δ.», που φιλοξενεί και αναδεικνύει την εικαστική άποψη και έκφραση γνωστών δημιουργών.
Η τέχνη και τα εκφραστικά της μέσα, εκδηλώσεις και δρώμενα, καλλιτέχνες και δημιουργίες αποτελούσαν σημεία αναφοράς και πόλο έλξης για τον ίδιο. Αρχικά χωρίς συνειδητή επιλογή, που στη συνέχεια εκφράστηκε δυναμικά και έμπρακτα, με τη δημιουργία του Χώρου Τέχνης «δ.» που λειτουργεί στον Βόλο, καλύπτοντας ουσιαστικό κενό ιδιωτικής παρουσίας και ανάλογης πρωτοβουλίας.
Ο Θανάσης Δουλκέρογλου, εμπνευστής και δημιουργός του ξεχωριστού χώρου στην οδό Χατζηαργύρη 4, υποστηρίζει με θέρμη τη λειτουργία ενός ιδιότυπου χώρου, παραβλέποντας δυσκολίες και προσβλέποντας στη δύναμη του ωραίου και δυναμικού, που μόνο η τέχνη προσφέρει.
Μικρές αλήθειες παλαιών χρόνων
Γεννημένος και μεγαλωμένος στον Βόλο με αγάπη στον αθλητισμό και κυρίως στο μπάσκετ, ο Θανάσης Δουλκέρογλου βίωσε την ελευθερία και την ξεγνοιασιά των παιδικών του χρόνων σε αλάνες και πλατείες χωρίς να δώσει ιδιαίτερη σημασία στην άνεσή του να αποδίδει εικόνες στο χαρτί ζωγραφίζοντας…
«Ζωγράφιζα χωρίς συγκεκριμένο στόχο, απλά γιατί μου άρεσε. Αποτύπωνα εικόνες και φιγούρες και αυτή η ενέργεια μου άρεσε και ταυτόχρονα άρεσε και στους άλλους», αφηγείται στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ. Ακόμα και όταν οι δάσκαλοι «καρδάριζαν» τις ζωγραφιές του και τις κρεμούσαν στις αίθουσες του Δημοτικού Σχολείου ή μιλούσαν με επαινετικά σχόλια, κανείς, και κυρίως ο ίδιος, δεν φαινόταν να στέκεται ή να αναζητά κάτι περισσότερο.
Η επαγγελματική του ενασχόληση, εξάλλου, τον έκανε γνωστό με μια πορεία που εξελίχθηκε θετικά, προσφέροντάς του ενδιαφέρουσα συνέχεια. Οι αριθμοί και οι λέξεις, μεταθέσεις και μετακινήσεις, θέσεις ευθύνης και ταυτόχρονα μιαν άλλη παράλληλη ζωή μέσα από τα εικαστικά και τις τέχνες γενικότερα, καθόρισαν την διαδρομή του. «Παρακολουθούσα εκθέσεις, ενημερωνόμουν για ό,τι γινόταν και απολάμβανα εκθέσεις και εκδηλώσεις. Τότε δεν φανταζόμουν ότι θα γινόταν η επόμενη φάση, τότε απλά ζούσα, βίωνα και γνώριζα τους καλλιτέχνες και το έργο τους», υπογραμμίζει.
Μια λογικά απονενοημένη πράξη
Ο Χώρος Τέχνης «δ.» δημιουργήθηκε από τον Θανάση Δουλκέρολγου με τη συνταξιοδότησή του, για να δώσει χώρο στο κενό της δράσης που δεν αναλογούσε στον ίδιο. «Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάθομαι, να γεμίζω τον χώρο και τον χρόνο μου με πράγματα που αναλογούν σε ανθρώπους που δεν έχουν να πουν και δεν μπορούν να κάνουν κάτι», είπε. Κι έτσι βιβλία και έργα τέχνης που δεν χωρούσαν πλέον στο σπίτι του, αλλά και όνειρα που δεν ατόνησαν ποτέ, βρήκαν χώρο, έναν χώρο εξαιρετικής αισθητικής που έγινε εστία και φωλιά, κοιτίδα και γωνιά καλλιτεχνικής έκφρασης.
«Απονενοημένη πράξη χαρακτηρίζω την κίνηση μεσούσης της οικονομικής κρίσης να προχωρήσω στη δημιουργία Χώρου Τέχνης. Μια λογικά απονενοημένη πράξη που στηριζόταν στην αγάπη χωρίς να στερείται λογικής, ευτυχώς», προσθέτει με έμφαση.
Το τολμηρό βήμα του Θανάση Δουλκέρογλου αποδείχθηκε ιδιαίτερα επιτυχημένο στην πορεία, καθώς από τον Δεκέμβριο του 2015, που ξεκίνησε με ομαδική έκθεση έργων Βολιωτών καλλιτεχνών, έως σήμερα, έχουν διοργανωθεί 33 εκθέσεις, καθιστώντας τον χώρο ευρύτερα γνωστό και εκτός των ορίων της πόλης.
Χαρακτηριστικό δείγμα της μεγάλης απήχησης των προσπαθειών του Θανάση Δουλκέρογλου είναι μεγάλο αφιέρωμα της Καθημερινής, που ο Νίκος Βατόπουλος σε πεντάστηλη επαινετική αναφορά στην έκθεση του Γιώργου Κουρκούβελου, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Στον Βόλο υπάρχει ο Χώρος Τέχνης «δ.» του Θανάση Δουλκέρογλου, ένας χώρος εξαίρετης αισθητικής και αρχιτεκτονικής αντίληψης, μικρός σε εμβαδόν, αλλά πυκνός, πάντα, σε αυτό που επιχειρεί να μεταδώσει». Χωρίς να λείπουν σχόλια και αναφορές από άλλα μέσα ενημέρωσης, για τη δύναμη που απαιτείται και επιδεικνύεται στη λειτουργία του χώρου, που αποτελεί δείγμα εξαιρετικής αρχιτεκτονικής δημιουργίας.
Γράφει τη δική του ιστορία
Ο χώρος έχει τη δική του ιστορία… Στην οδό Χατζηαργύρη στον αριθμό 4, μεταξύ των οδών Δημητριάδος και Ιάσονος βρίσκεται η gallery «δ.» που λειτουργεί συνεχώς όλα αυτά τα χρόνια, με ομαδικές και ατομικές εκθέσεις, με καλλιτέχνες που η φήμη τους έχει δημιουργήσει μύθο, αλλά και με καλλιτέχνες που δεν στηρίζονται στην αναγνωρισιμότητα χωρίς να την προσπερνούν. «Δεν αναζητούμε τη διαπίστευση του γνωστού και επώνυμου, αλλά την έκφραση και την αμεσότητα, το έργο που αξίζει να αναδειχθεί. Κι αυτό είναι εύκολο παρά το γεγονός ότι δεν είναι ένας μεγάλος χώρος» σημειώνει.
«Ο μικρός αυτός χώρος αποκτήθηκε το 2014 από την οικογένεια Αραμάρη που διατηρούσε από το 1955 έως τα μέσα της δεκαετίας του ’80 πρατήριο εμπορίας αλιπάστων. Ηταν κι αυτή μια επιχείρηση στην καρδιά της εμπορικής αγοράς του Βόλου με πολλά αποικιακά τριγύρω της» αναφέρει ο Θανάσης Δουλκέρογλου.
«Στη δεκαετία του ’90 άνοιξε παραδίπλα από τον χώρο με τα αλίπαστα το πασίγνωστο τσιπουράδικο του Καβούρα, που η παρέα μου το «τιμούσε» ανελλιπώς κάθε Σάββατο. Ενα τέτοιο Σάββατο τον Ιανουάριο του 2014 είδα ένα ενοικιαστήριο… Αυτό ήταν… Ολα τα άλλα δρομολογήθηκαν και φτάσαμε στις αρχιτεκτονικές εμπνεύσεις του Δημήτρη Θέμελη και τη βοήθεια της Μαργαρίτας Δουλκέρολγου, για να γίνει ο Χώρος Τέχνης «δ.»» υπογραμμίζει.
Με συγκίνηση θυμάται τις ημέρες εκείνες, ενώ τονίζει: «Στον Καβούρα, αυτό το ιδιαίτερο τσιπουράδικο μετά τη σαββατιανή τσιπουροσυνεύρεση όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Τα τσίπουρα στον Βόλο» ο Αλέξης Ψυχούλης, ένιωσα την πληρότητα του καλλιτέχνη ύστερα από μια επιδραστική γαστρονομική περφόρμανς».
Με προγραμματισμό, χωρίς πρόγραμμα
Η λειτουργία του Χώρου Τέχνης «δ.» απαιτεί οργάνωση και ενημέρωση, συνεχή δράση και επικοινωνία με καλλιτέχνες και χώρους εικαστικών δράσεων. «Ο προγραμματισμός είναι απαραίτητος», αναφέρει, «χωρίς όμως να υπάρχει πρόγραμμα με την έννοια της τυπολατρίας γιατί η τέχνη γενικά και ειδικά απαιτεί αυθορμητισμό και έμπνευση».
Με σεβασμό στους καλλιτέχνες και στο έργο τους, ο Θανάσης Δουλκέρογλου με χαρά αναφέρεται στο πρόγραμμα που είναι «γεμάτο» για δύο περίπου χρόνια… Υπάρχουν και αλλαγές, ακόμη και ανατροπές κι αυτό για να «χωρέσουν» κι άλλα που με επιμονή και κόπο, καθίσταται δυνατό να δώσουν το «παρών».
Ονόματα γνωστά και διακεκριμένοι εικαστικοί, τεχνοκριτικοί και ιστορικοί της τέχνης γεμίζουν τον χώρο, δίνοντας δύναμη καθώς τίποτα δεν είναι απλό και εύκολο. Η δημιουργία αφίσας και μπάνερ, προσκλήσεων και δελτίων Τύπου, η οργάνωση των εγκαινίων και των ειδικών συγκεντρώσεων απαιτούν συνεχή επαγρύπνηση και βεβαίως δράση. Ο αυθορμητισμός με την απαιτούμενη σύνεση καλούνται να συνυπάρξουν κι αυτό γίνεται εφικτό χάρη στην υποστήριξη της οικογένειά του και των φίλων του. «Ο Γιάννης Μιχαηλίδης και ο Αλέξης Ψυχούλης βοήθησαν και βοηθούν ενεργά και ουσιαστικά. Τους οφείλω πολλά και η αναφορά σε αυτούς και τη βοήθειά τους είναι η ελάχιστη αναγνώριση», τονίζει.
Πληθώρα εκθέσεων
Ο απολογισμός εικαστικής δράσης για το διάστημα 2015 – 2019 μεταφράζεται σε 33 εκθέσεις, αρχής γενομένης από την πρώτη έκθεση που πραγματοποιήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2015 έως σήμερα.
Η πρώτη, όπως προαναφέρθηκε, ήταν ομαδική με τη συμμετοχή των Κώστα Κομνηνού, Σ. Λάσκου, Ιωακείμ Μιναρετζόπουλου, Νίκου Ποδιά. Στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας παρουσιάστηκαν εκθέσεις των Παύλου Σάμιου, Αλέξανδρου Ψυχούλη, Μαρίας Παπαδημητρίου, Γιώργου Κόρδη, Μανώλη Χάρου, Μαρίας Χατζηνικολάου, Δημ. Χορδάκη, Μιχ. Μανουσάκη, Αστέρη Γκέκα, Γιάννη Κυπαρισσούς, Βάσως Βούλγαρη, Ιωακείμ Μιναρετζόπουλου, Γιάννη Μιχαηλίδη, Θανάση Λάλα, Πασχάλη Αγγελίδη, Νίκου Ποδιά, Τζίνας Δελασούδα, Α. Τάσσου, Ιωάννας Τερλίδου, Χρίστου Σιψή, Σπύρου Λαζάρου, Μαίρης Σχοινά, Κατερίνας Σαμαρά, και Γιώργου Κουρκούβελου… Και έπεται συνέχεια, που προοιωνίζει την ίδια δύναμη και ανάλογη δυναμική σε σχέση και συνάφεια με τα εικαστικά… Γιατί τα όνειρα μερικές φορές για κάποιους ανθρώπους γίνονται πραγματικότητα.
ΓΛ. ΥΔΡ.
