Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η εικόνα, που κοσμεί τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Μακρινίτσας
Σπάνιο κειμήλιο, που μετράει πάνω από έναν αιώνα ζωής, η περίφημη φορητή εικόνα της Αναστάσεως που φυλάσσεται στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Μακρινίτσα, σηματοδοτώντας μια κορυφαία στιγμή της Ορθοδοξίας. Ο ναός παραμένει κλειστός για τους πιστούς λόγω της πανδημίας αλλά ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ παρουσιάζει τιμής ένεκεν, το σπάνιο κειμήλιο που φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού.
Η φορητή αυτή εικόνα, που είναι ζωγραφισμένη σε ξύλο κι αποτυπώνει με πολύ ωραία χρώματα την κατά Θεόφιλον Ανάσταση, διατηρείται σε εξαιρετική κατάσταση κι εκφράζει μια άγνωστη πτυχή της εικαστικής δράσης του θρυλικού «φουστανελά» στο διάστημα της εδώ παραμονής του. Σύμφωνα με μαρτυρίες, το έργο τοποθετείται στην χρονική περίοδο μεταξύ του 1910 και του 1927, με βάση το διάστημα παραμονής του Μυτιληνιού λαϊκού ζωγράφου στην περιοχή.
Το σπάνιο αυτό κειμήλιο, αποτυπώνει το σπάνιο ταλέντο του πλανόδιου, αυτοδίδακτου καλλιτέχνη, ο οποίος έχει αφήσει ανεξίτηλη την σφραγίδα του σε ολόκληρη την περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Μακρινίτσας.
Η αρμονική αποτύπωση του Αναστάντος Χριστού και των υπολοίπων προσώπων, σε συνδυασμό με την χαρακτηριστική τεχνοτροπία του Θεόφιλου, συνθέτουν ένα μοναδικό έργο τέχνης, που αναμφίβολα κατέχει ξεχωριστή θέση. Η περίοδος της παραμονής του Θεόφιλου στην Μαγνησία θεωρείται η σημαντικότερη σε σχέση με το ζωγραφικό του έργο.
Αδιάσειστες μαρτυρίες αποτελούν ως προς αυτό, τα έργα που ζωγράφισε σε καφενεία, ταβέρνες και χάνια του Βόλου, καθώς και στα πέριξ, όπως τις Μηλιές όπου ζωγράφισε στην Εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, στη Πορταριά, τον Αγιο Βλάση στο σπίτι του Γκέκα, στην Ανακασιά, στο περίφημο σπίτι του Κοντού, στο μύλο του Κοντογιάννη, στην Αλλη Μεριά στο φούρνο του Βελέτζα, και αλλού, με αντάλλαγμα ένα πιάτο φαγητό. Η εικόνα της Αναστάσεως που αποτελεί θρησκευτικό σήμα κατατεθέν της Μακρινίτσας, αποτυπώνει μια κορυφαία στιγμή της Χριστιανοσύνης, που θα θυμίζει στους αιώνες, το πέρασμα του Θεόφιλου από τα εγκόσμια στην αιωνιότητα.
Ξεχωριστό έργο
Σύμφωνα με μαρτυρίες, γύρω στα 1907 εμφανίζεται στην περιοχή ο Θεόφιλος, ο οποίος «αφηγείται» την τέχνη του αγιογράφου παππού του με την συγκεκριμένη εικόνα, που δεν μοιάζει με καμιά άλλη.
Ο Χριστός απεικονίζεται μετέωρος πάνω από τον Τάφο, καθώς ανεβαίνει θριαμβευτικά στους ουρανούς περιβαλλόμενος από απαστράπτουσα λάμψη. Κρατά λάβαρο στο χέρι, ενώ ο άγγελος που κάθεται πάνω στο μνημείο δείχνει τον κενό τάφο και οι τρεις στρατιώτες, που αποτελούν την φρουρά, ζωγραφίζονται σε διαφορετικές στάσεις. Δύο από τις μυροφόρες στέκουν, στα δεξιά της εικόνας, κρατώντας μυροδοχεία αφού σκοπός τους ήταν να αλείψουν με μύρο τον νεκρό Ιησού. Η σύνθεση περιλαμβάνει και κτήρια που προφανώς παριστάνουν την πόλη της Ιερουσαλήμ.
Αν και η σύνθεση, καθώς φαίνεται, ακολουθεί τα δυτικά πρότυπα απόδοσης της Ανάστασης του Χριστού, έχει ενδιαφέρον γιατί φανερώνει πως ο ζωγράφος σε πολλά έργα του ενώ δεν δέχθηκε ξένες επιδράσεις, τελικά, υιοθέτησε τεχνικές της δυτικής ζωγραφικής, τις οποίες και προσάρμοσε στη δική του «ανάλαφρη» ζωγραφική τέχνη του. Σύμφωνα με την άποψη των ειδικών, τα επιμέρους στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα, φανερώνουν την καλή γνώση του ευαγγελικού κειμένου που είχε ο Θεόφιλος.
