Του Στέλιου Γαϊτανίδη
Τοπία του κόσμου στη Θεσσαλονίκη. Η πόλη εγγράφεται στα ντοκιμαντέρ τα οποία προβάλλουν μια ενστικτώδη και θρυμματισμένη σχέση με τον ορίζοντα του κόσμου. Το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε μεσούσης μιας έντονης επικαιρότητας τόσο εγχώριας όσο και διεθνούς με τις ταινίες να σχολιάζουν και να γεμίζουν ασφυκτικά τις αίθουσες. Σε αρκετές προβολές πριν την έναρξη οι Filmmakers for Palestine Greece, απηύθυναν δημόσιο κάλεσμα το οποίο υπογράφουν πάνω από 500 άνθρωποι του κινηματογραφικού και ευρύτερου καλλιτεχνικού χώρου και το οποίο έχει αποσταλεί και στα κινηματογραφικά φεστιβάλ της χώρας, καλώντας όλους τους φορείς του ελληνικού κινηματογράφου να πάρουν ανοιχτά θέση ενάντια στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού από το Ισραήλ.
Στην ταινία έναρξης προβλήθηκε το Πυροβόλησαν τον πιανίστα του Φερνάντο Τρουέμπα.
Tαινία λήξης προβλήθηκε το Γιάννης Σπανός Πίσω από τη μαρκίζα του Άρη Δόριζα.
Μεγάλο αφιέρωμα του Φεστιβάλ στον Δημήτρη Παπαϊωάννου, φωτίζοντας πτυχές ενός καλλιτέχνη που διατρέχει διαφορετικές μορφές τέχνης και έκφρασης, επαναπροσδιορίζοντας τα όρια της αναπαράστασης, του καλλιτεχνικού έργου με τον θεατή.
Συνολικά 33 ντοκιμαντέρ από το παγκόσμιο queer σινεμά προβλήθηκαν στο αφιέρωμα με τίτλο Citizen Queer. Καλλιτέχνες, ακτιβιστές και σημαντικές προσωπικότητες του κινηματογράφου και του πολιτισμού, πανεπιστημιακοί και επιστήμονες συναντήθηκαν στις προβολές και συνομίλησαν με το κοινό. Στο πλαίσιο αυτού του αφιερώματος προβλήθηκε το σπάνιο ντοκιμαντέρ Ziggy Stardust and the spiders from Mars, UK 1979, του Ντ. Πενεμπέικερ με θέμα τη συναυλία του Μπόουι στο Λονδίνο στις 3/7/1973. Η περσόνα που δημιούργησε ο Μπόουι επιστρέφει στον ουρανό ως αστερόσκονη αποχαιρετώντας τα πλήθη με την μουσική φρενίτιδα, έξαψη και λατρεία του κοινού.
Πρωτότυπο θέμα είχε το ντοκιμαντέρ Ο παράγοντας της ευτυχίας των Αρούν Μπαταράι και Ντορότια Ζούρμπο από την Ουγγαρία. Τελικά μπορεί κανείς να μετρήσει την ευτυχία; Το βασίλειο του Μπουτάν επινόησε το εργαλείο και τη μονάδα μέτρησης, την Ακαθόριστη Εθνική Ευτυχία, για να κάνει ακριβώς αυτό!. Το Johatsou – Αυτοί που έγιναν καπνός των Αντρέας Χάρτμαν, Αράτα Μόρι. Στην Ιαπωνία, άνθρωποι εξαφανίζονται από προσώπου γης χωρίς να αφήσουν ίχνος με τη βοήθεια των επονομαζόμενων εταιρειών «νυχτερινής μεταφοράς», οι οποίες διευκολύνουν τους ανθρώπους να χαθούν από την παρούσα ζωή τους. Γνωστοί ως «Johatsou», ή «αυτοί που γίνονται καπνός» οι άνθρωποι αυτοί αφήνουν τα πάντα πίσω τους προκειμένου να ξεκινήσουν καινούργια ζωή κάπου αλλού. Παραμένοντας στην Ιαπωνία αποκαλυπτικό είναι το ντοκιμαντέρ Φτιάχνοντας έναν Ιάπωνα της Εμα Ραίαν Γιαμαζάκι. Ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά διαμόρφωσης της ιαπωνικής ταυτότητας; τι σε κάνει Ιάπωνα ή Γιαπωνέζα; Η σκηνοθέτης ακολουθεί κατά πόδας και σε βάθος μια ολόκληρης σχολικής χρονιάς, μαθητές της Α΄ και ΣΤ΄ τάξης καθώς και τους δάσκαλους ενός δημοτικού δημόσιου σχολείου του Τόκιο. Η σκηνοθέτης εξετάζει κριτικά μια κουλτούρα οικεία όσο και ξένη, ενώ διαβάζει το σχολικό περιβάλλον με όρους βιομηχανικής μονάδας παραγωγής, στην οποία οι μαθητές μοιάζουν περισσότερο με πρώτες ύλες προς επεξεργασία. Ciompi, Οι απεργοί του Μεσαίωνα της Ανιές Περέ. Στη Φλωρεντία του 14ου αι. οι Ciompi φτωχοί εργάτες κλωστοϋφαντουργίας, ξεσηκώθηκαν απέναντι στις συνθήκες εργασίας και ζωής τους ανατρέποντας προσωρινά την τοπική κυβέρνηση. Σήμερα οι εργάτες της ίδιας βιομηχανίας εξεγείρονται πάλι.
Από τα ελληνικά ντοκιμαντέρ ξεχώρισε το Vavel the Band. Οι Vavel γνώρισαν επιτυχία τη δεκαετία του ’80 στην Ελλάδα. Ήταν μία από τις πρώτες ελληνικές heavy metal μπάντες που έβγαλαν δίσκο και έμειναν στην ιστορία για την πρωτότυπη σκηνογραφία των συναυλιών. Ωστόσο, τα μέλη των Vavel είχαν το όνειρο να κάνουν διεθνή καριέρα. Αυτό το όνειρο τους οδήγησε ως τον σταθμό έξω απ’ το Ντίσελντορφ. Στο Dourgouti town του Δημήτρη Μπαβέλα ένας μεσίτης με σκοπό να επενδύσει περιπλανιέται στην περιοχή του Νέου Κόσμου των Αθηνών, παλιότερα γνωστής ως Δουργούτι. Οι εικόνες ξετυλίγουν το παρελθόν, το παρόν και το αβέβαιο μέλλον του λαϊκού αυτού συνοικισμού.
