Προσαρμόστηκαν θεαματικά στη νέα πραγματικότητα, όμως νοσταλγούν το σχολείο τους
Είναι η γενιά, που γεννήθηκε και μεγαλώνει με την τεχνολογία. Οι λιλιπούτειοι μαθητές της προσχολικής εκπαίδευσης έμαθαν από τα σπάργανα να «παίζουν στα δάχτυλα» κινητά, τάμπλετ και υπολογιστές, γεγονός που τους βοήθησε να προσαρμοστούν με εντυπωσιακή ταχύτητα στις νέες συνθήκες εκπαίδευσης από το σπίτι. Οι μικροί μαθητές, λοιπόν, παίρνουν θέση καθημερινά μπροστά στις οθόνες τους και… παραδίδουν στους μεγαλύτερους μαθήματα συγκέντρωσης και πειθαρχίας, με τις δασκάλες τους να δηλώνουν εντυπωσιασμένες από τα αποτελέσματα της τηλεκπαίδευσης.
Οι μικροί μαθητές είναι αδιαμφισβήτητα το πιο απαιτητικό κοινό. Οι δασκάλες δίνουν καθημερινά τον δικό τους αγώνα τόσο μπροστά, όσο και πίσω από τις οθόνες, προσπαθώντας να βρουν υλικό ώστε να κρατήσουν το ενδιαφέρον των παιδιών αμείωτο και να τα «καθηλώσουν» μπροστά στις οθόνες τους για τις τρεις ώρες που διαρκεί το μάθημα.
«Εχουν προσαρμοστεί πολύ περισσότερο απ’ όσο υπολογίζαμε, μας έχουν εντυπωσιάσει. Συμμετέχουν καθ’ όλη τη διάρκεια του μαθήματος σε όλες τις δραστηριότητες που κάνουμε, συνεργάζονται καλά και δουλεύουν πολύ. Για να γίνει όμως αυτό προσπαθούμε να τους κρατάμε το ενδιαφέρον. Καθημερινά ψάχνουμε για υλικό που θα ενεργοποιήσει το ενδιαφέρον τους ώστε να τα κρατήσουμε σε εγρήγορση», αναφέρει η Αποστολία Μπέκα, διευθύντρια και νηπιαγωγός στο 4ο Νηπιαγωγείο Νέας Ιωνίας.
«Γίνεται μια τεράστια προσπάθεια από την πλευρά των δασκάλων και ατελείωτες ώρες δουλειάς πίσω από τις οθόνες, ώστε να κρατηθεί το ενδιαφέρον των παιδιών αμείωτο καθ’ όλη τη διάρκεια του μαθήματος και να ξεχνάνε ότι βρίσκονται στο σπίτι, να μεταφέρονται νοητά στον χώρο του σχολείου», εξηγεί με τη σειρά της η Γλυκερία Τζουμάκη, ιδιοκτήτρια του Παιδικού Σταθμού «Αξιον εστί».
«Προσπαθούμε να κάνουμε όλες τις δραστηριότητες που κάναμε και στη διά ζώσης εκπαίδευση. Δασκάλες, μουσικοί, θεατρολόγοι κ.ά., ο καθένας ανάλογα με τη θεματική, προσπαθούν να ενεργοποιήσουν τη φαντασία του παιδιού και να του κεντρίσουν το ενδιαφέρον, την ανάγκη να σταθεί μπροστά στην οθόνη, να κατανοήσει αυτό που ακούει και να ξεχάσει ότι βρίσκεται μακριά», προσθέτει η ίδια.
Σημαντική η συνεργασία των γονέων
Από την τηλεκπαίδευση δεν λείπουν ωστόσο και τα ευτράπελα. Παιδάκια που ξεχνάνε ανοιχτά τα μικρόφωνά τους, πηγαίνουν στην τουαλέτα, σηκώνονται, μιλάνε, γονείς που εμφανίζονται στην κάμερα ή συμμετέχουν καμία φορά στην τηλεκπαίδευση κ.ά. τα οποία, όμως, όπως εξηγούν, είναι φυσιολογικά. «Δεν είναι εύκολο να τα έχουμε όλη την ώρα καθηλωμένα. Τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες δεν μπορούν να κάθονται σε ένα σημείο για πολλή ώρα. Μπορεί να αφαιρεθούν κάποιες φορές, αλλά ως επί το πλείστον είναι εκεί και συνεργάζονται άριστα», συμπληρώνει η κ. Μπέκα.
Φυσικά, για να είναι η όλη διαδικασία αποτελεσματική χρειάζεται και η αμέριστη συνεργασία των γονέων, όπως υποστηρίζουν και οι δύο πλευρές. Οι γονείς θα πρέπει να βρίσκονται, αν είναι δυνατόν, κάπου κοντά ώστε να τα επιβλέπουν, να έχουν φροντίσει ώστε να έχουν φάει και να είναι τακτοποιημένα, ώστε να μην χρειαστούν κάτι για όσο διαρκεί το μάθημα και να μην αποσπάται η προσοχή τους.
«Η δασκάλα, το παιδί και ο γονέας γινόμαστε μια οικογένεια. Υπάρχει επικοινωνία και άριστη συνεργασία μεταξύ μας προκειμένου να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα και μια τόσο καλή τηλεκπαίδευση. Πριν ακόμη μπούμε σε συνθήκες τηλεκπαίδευσης βοηθήσαμε τους γονείς ώστε να βοηθήσουν τα παιδιά. Οι γονείς εμπλέκονται ενεργά στη διαδικασία», τονίζει η κ. Τζουμάκη.
Αποτελεσματική, παρά τις δυσκολίες
«Για τα δικά μας δεδομένα, καθώς δεν είχαμε ξαναδουλέψει σε αντίστοιχες συνθήκες, που πολλές φορές δεν λειτουργεί σωστά η σύνδεση, δεν ακουγόμαστε σωστά κλπ, η τηλεκπαίδευση είναι αποτελεσματική. Είναι πολλά τα προβλήματα. Σίγουρα δεν είναι το ίδιο με τη διά ζώσης εκπαίδευση, αλλά στον βαθμό αυτό και με όλα αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, είμαστε ικανοποιημένοι από τη δουλειά που γίνεται. Το δύσκολο ήταν την πρώτη εβδομάδα, πλέον εξοικειωθήκαμε και εμείς και τα παιδιά», υπογραμμίζει η κ. Μπέκα.
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι η τηλεκπαίδευση είναι αποτελεσματική, δεν δύνανται όλα τα παιδιά να συμμετέχουν. Όπως εξηγεί η κ. Μπέκα, πολλά παιδιά δεν μπαίνουν στα μαθήματα, είτε διότι οι γονείς τους εργάζονται εκείνη την ώρα και τα φροντίζουν οι παππούδες που δεν έχουν επαφή με την τεχνολογία, είτε διότι έχουν μεγαλύτερα αδέρφια που βρίσκονται επίσης σε τηλεκπαίδευση την ίδια ώρα και ο υπολογιστής ή το τάμπλετ είναι κατειλημμένα.
Θέλουν να επιστρέψουν στο σχολείο
Μπορεί, λοιπόν, οι λιλιπούτειοι μαθητές να έχουν εξοικειωθεί με τη νέα πραγματικότητα, όμως νοσταλγούν το σχολείο τους. Καθημερινά ρωτούν πότε θα επιστρέψουν στις αίθουσες για να συναντήσουν τους φίλους τους και να παίξουν μαζί τους και ζητούν την καθημερινότητά τους.
«Συνεχώς μας ρωτάνε πότε θα ξαναγυρίσουν. Μας το ζητάνε σε κάθε μάθημα. Τους λείπει η παρέα τους. Το σχολείο άλλωστε σε αυτή την ηλικία δεν είναι μόνο η πληροφορία και οι γνώσεις. Αποζητούν την αλληλεπίδραση, τις εξωτερικές δραστηριότητες που κάναμε, τις εκδρομές. Πράγματα που δεν αντικαθίστανται από την τηλεκπαίδευση όσο καλή δουλειά κι αν γίνεται», εξηγεί η κ. Τζουμάκη, ενώ η κ. Μπέκα συμπληρώνει πως «χαίρονται πολύ όταν βλέπουν τους φίλους τους στην οθόνη. Φωνάζουν «γεια σου Ελενίτσα, γεια σου Γιαννάκη». Θέλουν να βρεθούν ξανά στην αυλή του σχολείου και να παίξουν».
