Η γενναία γυναίκα από τη Σκόπελο, που υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση νεφρού, συγκλονίζει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ με το αίσιο τέλος της περιπέτειάς της
Τη ζωή της για δεύτερη φορά κατάφερε να «κερδίσει» η Κατερίνα Γκίκα από τη Σκόπελο, που έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια και έκανε αιμοκάθαρση. Ανήμερα της 25ης Μαρτίου, η 45χρονη γυναίκα, που ταλαιπωρήθηκε αρκετά μέχρι να λάβει το πολυπόθητο μόσχευμα, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση, στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, στη Θεσσαλονίκη.
Ολα πήγαν καλά και από το δωμάτιο του Νοσοκομείου επικοινώνησε με τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για να «μοιραστεί» τη χαρά και τη συγκίνησή της για το θείο δώρο ζωής. Επίσης ήθελε να ευχαριστήσει την εφημερίδα, διότι ανέδειξε τον Γολγοθά, που βίωσε μέχρι η περιπέτειά της να έχει αίσιο τέλος.
Ρεπορτάζ: ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
Η φωνή της μόλις που ακουγόταν. Ομως μπορούσε να καταλάβει κανείς τη συγκίνηση και τα δυνατά συναισθήματα, που έχουν κατακλύσει έναν άνθρωπο, όπως η Κατερίνα, η οποία από τα 34 της χρόνια άρχισε έναν αγώνα για να μπει στη λίστα μεταμόσχευσης νεφρού, αφού η υγεία της μέρα με την ημέρα χειροτέρευε, με αποτέλεσμα να μην έχει καμία ποιότητα ζωής, λόγω του σοβαρού προβλήματος υγείας.
«Νιώθω ότι ξαναγεννιέμαι. Είναι πρωτόγνωρα τα συναισθήματα, που με έχουν κατακλύσει. Δύσκολα μπορώ να τα περιγράψω. Αυτό που ξέρω είναι ότι για μένα τώρα η ζωή ξαναρχίζει», σημείωσε με λυγμούς στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Εχοντας στο πλευρό της «φύλακα – άγγελο» τον σύζυγό της, η 45χρονη μπήκε στο χειρουργείο, προχθές Παρασκευή, αφού προηγήθηκε ο προσυμβατικός έλεγχος.
Μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία, που προβλέπεται για να καταδειχτεί αν το μόσχευμα του δότη είναι συμβατό ή όχι, η αγωνία είχε «χτυπήσει» κόκκινο.
Η Κατερίνα και ο σύζυγός της προσεύχονταν διαρκώς. Δεν έχασε την πίστη της λεπτό. Ηταν βέβαιη ότι αυτή τη φορά θα κυλούσαν όλα ομαλά. Οπως και έγινε τελικά.
Μόλις ενημερώθηκε από τους γιατρούς ότι όλα είναι έτοιμα και η επέμβαση μπορεί να γίνει, ξέσπασε σε κλάματα χαράς.
Εδώ και 11 χρόνια περίμενε σε λίστα αναμονής με την υγεία της να επιβαρύνεται διαρκώς, καθώς εκτός από το χρόνιο πρόβλημα, υποβαλλόταν σε μία απίστευτη ταλαιπωρία, όταν έπρεπε κάθε φορά να υποβληθεί σε εξετάσεις και υποχρεούταν να μεταβεί από το νησί στον Βόλο.
Η Κατερίνα Γκίκα, από το δωμάτιο όπου αναρρώνει πλέον, στέλνει μήνυμα υπέρ των μεταμοσχεύσεων.
Πώς είναι να περιμένεις ένα μόσχευμα
«Τα τελευταία 11 χρόνια η ζωή μου είχε αλλάξει εντελώς. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου. Ημουν 34 χρόνων, όταν διαγνώστηκα με νεφρική ανεπάρκεια. Ο σύζυγός μου και η οικογένειά μου με στήριζαν και με στηρίζουν. Επρεπε να μάθω να ζω σε άλλους ρυθμούς», εξομολογείται η Κατερίνα.
«Η καθημερινότητά μου ήταν δύσκολη, γιατί έπρεπε να ακολουθώ μια συγκεκριμένη ρουτίνα χωρίς να μπορώ να ξεφύγω», επισημαίνει η ίδια στη συνέχεια της συζήτησής μας.
Επί 11 χρόνια, μέρα, νύχτα η ίδια περίμενε πότε θα την καλέσουν για να υποβληθεί σε μεταμόσχευση, για να συνεχίσει τη ζωή της από εκεί που την άφησε.
«Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις από τις οποίες περνάς δεν καταγράφονται μόνο την περίοδο της αναμονής για το μόσχευμα. Ολο αυτό το χρονικό διάστημα της ασθένειας, που ο οργανισμός σου φθίνει σταδιακά, μέχρι και τη στιγμή που θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα σε ενημερώσουν για τη μεταμόσχευση, δεν έχεις το δικαίωμα ούτε να ονειρεύεσαι. Δεν ξέρεις αν αύριο θα υπάρχεις, δεν μπορείς να κάνεις όνειρα, να σχεδιάζεις το μέλλον», προσθέτει.
Τελικά σε σχέση με άλλους νεφροπαθείς η Κατερίνα στάθηκε τυχερή, επειδή στη δεύτερη φορά κλήθηκε να υποβληθεί σε προσυμβατικό έλεγχο.
Την πρώτη φορά που κλήθηκε, το χειρουργείο δεν έγινε. Εξάλλου, όπως λένε οι γιατροί, η λήψη ενός οργάνου από έναν συγκεκριμένο ασθενή όταν βρεθεί το μόσχευμα εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, μερικοί εκ των οποίων είναι το χρονικό διάστημα το οποίο αυτός περιμένει, η ομάδα αίματος ή ο σωματότυπος του, τα οποία πρέπει να ταιριάζουν απόλυτα με αυτά του δότη.
«Ευγνωμονώ τον δότη μου»
Η Κατερίνα θέλει κάποια στιγμή να γνωρίσει την οικογένεια του δότη. «Τον ευγνωμονώ», λέει συγκινημένη.
«Θέλω πολύ να γνωρίσω την οικογένειά του δότη μου. Ο άνθρωπος νομίζει πως θα είναι καλά για πάντα, η ζωή όμως δεν είναι έτσι και πολλές φορές επιφυλάσσει άσχημα παιχνίδια. Αυτό θα πρέπει να το έχουμε όλοι στο μυαλό μας», συνεχίζει η ίδια.
Το νομοθετικό πλαίσιο στη χώρα μας ωστόσο ορίζει πως απαγορεύεται η γνωριμία, προκειμένου να αποκλείονται σενάρια οικονομικών συναλλαγών, αλλά και να μην υφίστανται οι εμπλεκόμενοι συναισθηματικές μεταπτώσεις. Αντίθετα και οι δύο πλευρές έχουν την ευκαιρία να ανταλλάξουν αλληλογραφία χωρίς και πάλι να εμπεριέχονται τα στοιχεία της ταυτότητας. Τη διαδικασία επιβλέπει πάντα ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ).
Αίσιο τέλος μετά από ταλαιπωρία
Για μόσχευμα την κάλεσαν πρώτη φορά στις αρχές του περασμένου Μαρτίου. Τότε υποχρεώθηκε να πληρώσει 2.000 ευρώ για να μεταβεί στον Βόλο με ιδιωτικό σκάφος, επειδή η διακομιδή δεν κρίθηκε επείγουσα, με αποτέλεσμα να μην επιστρατευτεί το πλωτό σκάφος του Λιμενικού Σώματος, το οποίο αγοράστηκε με χρήματα του ελληνικού λαού για να εξυπηρετεί ακριβώς αυτόν τον σκοπό.
Η περιπέτειά της έκανε τον γύρο του διαδικτύου με δημοσίευμα του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ, στο οποίο η 45χρονη εξέπεμπε κραυγή αγωνίας μεταφέροντας τα προβλήματα των νεφροπαθών των Β. Σποράδων.
Η δημοσιότητα που πήρε το θέμα είχε ως αποτέλεσμα, όταν την περασμένη Τετάρτη, 23 Μαρτίου ενημερώθηκε από το Ιπποκράτειο, ότι θα πρέπει να υποβληθεί σε έλεγχο, όλα να γίνουν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ειδοποιήθηκε από τον δήμαρχο του νησιού το Εθνικό Κέντρο Αεροδιακομιδών, που είναι η αρμόδια αρχή, ακολούθησε συνεννόηση με το Κέντρο Υγείας Σκοπέλου και το Λιμεναρχείο της Σκιάθου και άμεσα η 45χρονη μεταφερόταν με ασφάλεια στο λιμάνι του Βόλου, για να συνεχίσει το ταξίδι της στη Θεσσαλονίκη.
«Ελπίζω ότι είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που ταλαιπωρήθηκε. Δόξα τω Θεώ, μετά τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα, όλες οι διαδικασίες έγιναν όπως έπρεπε. Πρέπει οι αγκυλώσεις που υπάρχουν να ξεπεραστούν. Η Πολιτεία οφείλει να καταλάβει ότι οι χρόνια πάσχοντες πρέπει να έχουν ισότιμη μεταχείριση, είτε διαμένουν στην πόλη, είτε στα νησιά», λέει η ίδια.
Οταν ρωτήθηκε για τους λόγους, που η Ελλάδα είναι ουραγός στη δωρεά οργάνων απαντά πως «όλοι πρέπει να σκεφτούν ότι κάποια στιγμή μπορεί να έχουν ανάγκη μεταμόσχευσης. Αν μπούμε σε αυτή τη διαδικασία σκέψης, η απόφαση είναι πλέον μονόδρομος», τονίζει.
Τέλος, αναφέρει ότι θα πρέπει η Πολιτεία να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην εκστρατεία ενημέρωσης των πολιτών, ακολουθώντας «πρακτικές της Ισπανίας και της Πορτογαλίας που αποδίδουν πολύ καλά και φέρνουν αποτέλεσμα, όσον αφορά στις μεταμοσχεύσεις».
ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
