Προσωπικότητες της Μαγνησίας αναλύουν την κατάσταση και καταθέτουν τις απόψεις τους μέσω του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ
Ανατρέχουμε σήμερα στις απόψεις τεσσάρων συμπολιτών που άφησαν το δικό τους αποτύπωμα στο χώρο και στο χρόνο. Ο καθένας από τον τομέα του ή από το μετερίζι του, όπως άλλοι θα έλεγαν, κατέγραψε την προσωπική του διαδρομή, δημιουργώντας σημαντικό απόθεμα γνώσεων και εμπειριών.
Επιμέλεια: ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΥΚΩΡΟΣ
Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ τους ζήτησε μέσα σε λίγες γραμμές -όσο και αν αυτό είναι δύσκολο- να συνοψίσουν τα όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα, τις αιτίες που τα προκάλεσαν και τα όσα εκτιμούν ότι θα ακολουθήσουν. Δηλαδή, μια παρέμβαση για τα δημόσια πράγματα.
Ο Κώστας Πρίντζος, πρώην βουλευτής Μαγνησίας, που ανδρώθηκε πολιτικά δίπλα στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο ιστορικός δήμαρχος του Βόλου Μιχάλης Κουντούρης, μοναδικός στην μεταπολεμική ιστορία της πόλης που τιμήθηκε από το σύνολο των πολιτών με τέσσερις εκλογικές νίκες και αντίστοιχες θητείες, ο γνωστός καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Νίκος Κυριαζής, ο οποίος εκτός από το τοπικό Πανεπιστήμιο διδάσκει σε ακαδημαϊκά ιδρύματα παγκοσμίου εμβέλειας, όπως το Harvardκαι ο γνωστός συνάδελφος δημοσιογράφος Βαγγέλης Σουσουρής που έγραψε τη δική του ιστορία στον τοπικό Τύπο, μιλούν σήμερα μέσα από τις σελίδες του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ.
Με τη βεβαιότητα ότι το απόσταγμα της εμπειρίας τους κυλάει στις γραμμές που ακολουθούν, σας καλούμε να τους διαβάσετε, αλλά και να τους μελετήσετε.
Ανάγκη για εναλλακτικές πολιτικές
Γράφει ο Μιχάλης Κουντούρης, Δικηγόρος, πρώην Δήμαρχος Βόλου
Ο νομπελίστας συγγραφέας Γκύντερ Γκρας συνήθιζε να λέει: «Στο σπίτι μου υπήρχαν δύο πόρτες, εγώ έβγαινα από την τρίτη». Ήθελε με το παράδειγμά του αυτό να καταδείξει ότι στην πολιτική, και στην κοινωνία, δεν υπάρχουν αδιέξοδα, και όχι μόνο. Αλλά υπάρχουν πλείονες της μιας διέξοδοι. Οι άνθρωποι, και πρωτίστως οι πολιτικοί, μπορούν και πρέπει να τις αναζητήσουν. Και να μην καταφεύγουν σε εύκολες λύσεις. Ιδιαίτερα εκείνοι οι πολιτικοί που με την διακυβέρνησή τους στο παρελθόν κατέστησαν την ελληνική κοινωνία ευάλωτη και ανήμπορη να αντισταθεί στην παρούσα κρίση.
Στη χώρα μας έγινε το αντίθετο. Η τότε πολιτική ηγεσία προσκολλήθηκε σε μια και μοναδική λύση: στην προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αποδεχόμενη και τους επαχθείς όρους που μας επέβαλλε. Χωρίς να αναζητήσει άλλες εναλλακτικότερες λύσεις, έστω και προσωρινές. Τον μονόδρομο του Δ.Ν.Τ. ακολούθησαν πιστά και οι άλλες κυβερνήσεις της κυβερνώσας συμπαράταξης. Μαζί με το Ταμείο μας ήρθε και η τρόικα, τα μνημόνια και η σκληρή λιτότητα. Η συμμόρφωση με τις επιταγές της τρόικας ανακηρύχθηκαν σε θέσφατο απαραβίαστο. Ακόμα και ο ίδιος Σαμαράς, ως πρωθυπουργός πλέον, υποχρεώθηκε να μεταμεληθεί, ενώπιον της κ. Μέρκελ, για την προηγούμενη διεκδικητική πολιτική του.
Ακόμα και όταν οι δανειστές μας ανακάλυπταν πως οι συνταγές τους ήταν λανθασμένες, εκείνοι συνέχιζαν αταλάντευτοι την ίδια πολιτική των μνημονίων και της λιτότητας και το χειρότερο, για τα δικά τους λάθη, προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν τον ελληνικό λαό με τις αλήστου μνήμης φράσεις του Πάγκαλου και του Γ. Παπανδρέου «μαζί τα φάγαμε» και «ηγούμαι μιας διεφθαρμένης χώρας». Χωρίς αιδώ και χωρίς να μεταμεληθούν, στο ελάχιστο, για την φαύλη πολιτική τους.
Αντίθετα, επιχείρησαν και επιχειρούν τα δικά τους λάθη του παρελθόντος, τα λάθη του δικομματικού συστήματος, να τα μετατρέψουν σε ίδιο όφελος, συνεχίζοντας απτόητοι την άσκηση της αμαρτωλής εξουσίας τους. Παριστάνοντας τους σωτήρες της πατρίδας από την πτώχευση και την έξοδο από την Ευρωζώνη, οδήγησαν σε ολική φτωχοποίηση τον ελληνικό λαό, ανάλογη περίπου με εκείνη της μετεμφυλιακής περιόδου.
Υποδυόμενοι το ρόλο του μεταρρυθμιστή βύθισαν την χώρα στην ανεργία, στη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, στις περικοπές στην παιδεία και την υγεία, στις απολύσεις στο δημόσιο, στις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, και την εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας των ελλήνων, αφήνοντας όμως ασύδοτη τη φοροδιαφυγή και ειδικότερα τη μεγάλη.
Κάθε άλλη επιλογή κρίνεται από την κυβερνώσα συμπαράταξη ως προσκόλληση στο παρελθόν και αντίθετη με τη σωτηρία της χώρας. Η εμμονή της στη συνέχιση μιας πολιτικής εμφανώς αδιέξοδης και καταστροφικής, οδηγεί προφανώς σε μια πόλωση με τις άλλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης, και ιδιαίτερα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η παγίωσή του σε πρώτη πολιτική δύναμη, με αξιώσεις αυτοδυναμίας, προκαλεί άγχος στην συγκυβέρνηση για τη δυνατότητα διατήρησης της εξουσίας της. Η κυβερνώσα συμπαράταξη, ταυτίζοντας την αγκίστρωσή της στην εξουσία με τη σωτηρία της πατρίδας, οδηγεί σε μια τυφλή και επικίνδυνη πόλωση. Οφείλει επιτέλους να αντιληφθεί ότι υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές πολιτικές που πρέπει να δοκιμασθούν. Η δική της πολιτική απέτυχε, και δεν μπορεί να διορθωθεί, ούτε να αλλάξει προς όφελος του λαού. Και κυρίως δεν μπορεί αξιόπιστα να διαπραγματευθεί με τους εταίρους οποιαδήποτε βιώσιμη λύση. Γιατί η ίδια η συγκυβέρνηση, υποχωρώντας συνεχώς στην πολιτική της τρόικας, αυτοπαγιδεύθηκε σε βαθμό που να της είναι δύσκολο σήμερα να την αμφισβητήσει και πολύ περισσότερο να την ανατρέψει. Ας μην καμώνεται λοιπόν πως διαπραγματεύεται, και ας φροντίσει να μη δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα που θα αποκλείουν στο μέλλον τη διαπραγμάτευση του χρέους.
Το καλλίτερο, κατά τη γνώμη μου, που έχει να κάνει σήμερα η κυβερνώσα συμπαράταξη, μια κι η πτώση της θεωρείται επικείμενη, είναι να στηρίξει μια πολιτική αποκλιμάκωσης της όξυνσης και της πόλωσης με τον ΣΥΡΙΖΑ διευκολύνοντας έτσι, χωρίς κινδυνολογίες, την ομαλή εναλλαγή στην εξουσία. Έτσι μόνο μπορεί να επαληθεύσει το ρητό «ο τρώσας και ιάσεται». Γιατί υπάρχει ανάγκη για εναλλακτικές πολιτικές με στρατηγικό στόχο τη μείωση του χρέους, την ουσιαστική έξοδο από το μνημόνιο και την παραγωγική ανασυγκρότησή της χώρας. Για να καταδειχθεί επιτέλους, για όσους εύλογα δυσπιστούν, πόσο οι εναλλακτικές αυτές πολιτικές είναι εφαρμόσιμες και αποτελεσματικές.
Αυταρχική δημοκρατία
Γράφει ο Νίκος Κ. Κυριαζής, Καθηγητής, Πρόεδρος του Οικονομικού Τμήματος Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, καθηγητής των Πανεπιστημίων Harvard Η.Π.Α. και Trier (Γερμανίας)
Εχει γίνει εκτενής συζήτηση για τις οικονομικές συνέπειες της κρίσης και των μνημονίων. Αντίθετα, η συζήτηση για τις επιπτώσεις στη δημοκρατία και τους θεσμούς είναι ελάχιστη.
Πόσο δημοκρατική είναι η Ελλάδα, η μοναδική χώρα στην Ε.Ε. και ίσως παγκόσμια που έχει καταργήσει στο σύνταγμά της! (με εισηγητή τον κ. Βενιζέλο), τη βασική αρχή της ισονομίας, με το διαβόητο άρθρο για την ευθύνη υπουργών;
Πόσο δημοκρατική είναι μια χώρα που ασκεί φορολογική τρομοκρατία στους πολίτες της; Ο κύριος Παπακωνσταντίνου επανέφερε με νόμο την προσωποκράτηση για χρέη προς το δημόσιο, γυρίζοντας ουσιαστικά την Ελλάδα 2.600 χρόνια πίσω στην προ Σόλωνος και σεισάχθειας εποχή. Εδώ τίθεται ήδη το θέμα παραβίασης της αρχής της αναλογικότητας μιας και η προσωπική ελευθερία είναι υπέρτερο αγαθό από οποιοσδήποτε οφειλές (για τους περισσότερες πολίτες μικρές σχετικά) προς το δημόσιο που προέρχονται από αντικειμενική αδυναμία πληρωμής. Ας μην ξεχνούμε πως τα χρόνια 2010-2014 οι Έλληνες είναι πια οι βαρύτερα φορολογούμενοι πολίτες όλων των χωρών του ΟΟΣΑ. Ο ίδιος όμως παραβιάζοντας την αρχή της ισονομίας κατηγορείται ότι διέγραψε από τη λίστα Λαγκάρντ τα ονόματα των πιθανών φοροφυγάδων συγγενών του.
Άλλο παράδειγμα φορολογικής τρομοκρατίας αποτελεί η εισαγωγή του τέλους ακινήτων επί υπουργίας Βενιζέλου με την απειλή διακοπής της ηλεκτροδότησης που κρίθηκε αντισυνταγματική από τον ΣτΕ.
Το τέλος υποτίθεται πως θα ήταν έκτακτο για δύο έτη, παρατάθηκε για τρία και μονιμοποιήθηκε με τον ΕΝΦΙΑ. Πόσο αξιόπιστοι είναι πολιτικοί που ψεύδονται, αθετούν υποσχέσεις συνεχώς; Και πόσο καλά μπορεί να λειτουργήσει μια δημοκρατία χωρίς εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους κυβερνώντες;
Οι παραβιάσεις της αρχής της ισονομίας έχουν πληθύνει τα τελευταία χρόνια τόσο σε μεγάλα όσο και σε μικρά θέματα. Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών τότε Π. Οικονόμου κατόρθωσε παρά τις πολλές αντιδράσεις να περάσει νόμο στη Βουλή για τη σύλληψη λαθρεμπορίας καυσίμων τράνζιτ για εξαγωγές και πλοίων, εφαρμόζοντας ένα σύστημα που δοκιμάστηκε με επιτυχία στην Ισπανία, μετρητές στα διυλιστήρια και gpsστα βυτιοφόρα. Παρά τις πολλές ερωτήσεις και κυβερνητικών βουλευτών (κ. Μπακογιάννη κλπ) και άρθρα σε εφημερίδες (πρωτοσέλιδο στα ΝΕΑ κλπ) ο νόμος (του 2012) εξακολουθεί να παραμένει ανενεργός προς τέρψιν των λαθρεμπόρων. Η σύλληψη θα απόφερε τουλάχιστον 500 εκ. ευρώ σε φόρους. Αντίθετα, οι πολίτες επιβαρύνονται υπέρμετρα από τοφόρο πετρελαίου θέρμανσης. Ισονομία ξανά…
Μικρά: Όπως πληροφορήθηκα στις Σπέτσες λειτουργούν τρεις λαϊκές, χωρίς να κόβουν αποδείξεις άρα φοροδιαφεύγοντας και προκαλώντας αθέμιτο ανταγωνισμό στους πέντε κανονικούς παντοπώλες, χωρίς κανείς υπεύθυνος να παρεμβαίνει. Άλλη μια περίπτωση παραβίασης της φορολογικής ισονομίας.
Θα μπορούσα να αναφέρω και πολλά άλλα.
Κατά την περίοδο 2010-2014 έγινε η μεγαλύτερη καταστροφή περιουσιακών δικαιωμάτων, με το κούρεμα των ομολόγων, την ανακεφαλοποίηση των τραπεζών που εξαφάνισε τις μετοχές των παλαιών μετόχων, κατασχέσεις καταθέσεων, ακινήτων πλειστηριασμούς κλπ. από τις φορολογικές αρχές στο πλαίσιο μιας πολιτικής που ο Σουηδός καθηγητής Λύτκενς χαρακτήρισε «πειρατική» και η γερμανική εφημερίδα «Freitag» βίαιη (brutal). Πόσο δημοκρατικό είναι ένα κράτος που δεν υπερασπίζεται τα περιουσιακά δικαιώματα των πολιτών;
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι πολίτες να χάσουν την εμπιστοσύνη τους στους δημοκρατικούς θεσμούς. Σε πρόσφατη έρευνα-δημοσκόπηση της ΚΑΠΑ Research(Βήμα 7/9/14) αποτυπώνεται ο σκεπτικισμός και η απογοήτευση των πολιτών για τους δημοκρατικούς θεσμούς. Εμπιστεύονται κατά 43% τις ένοπλες δυνάμεις (54,3% κατά) που δεν αποτελούν πολιτειακό θεσμό, μόνο 7,6% τα πολιτικά κόμματα (91,6% κατά), 15,4% το Κοινοβούλιο (84% κατά), 14,5% την κυβέρνηση (84,9 κατά) και 28,8% τη δικαιοσύνη (70,4% κατά). Με τέτοια απαξίωση των θεσμών γιατί απορούν κάποιοι για την άνοδο της Χρυσής Αυγής;
Αλλά και όλα τα ανεξάρτητα διεθνή ινστιτούτα κατατάσσουν την Ελλάδα χαμηλά ως προς το βαθμό δημοκρατίας, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της ΟΝΕ που βαθμολογείται με 2, ενώ ακόμα και οι άλλες μνημονιακές χώρες με 1 (Κύπρος, Πορτογαλία, Ιρλανδία). Είναι δηλαδή δημοκρατία, όχι όμως πλήρης δημοκρατία.
Οι Δείκτες Οικονομίας Ελευθερίας (Ινστιτούτο Franes) που χρησιμοποιούνται ως βάση δεδομένων από ερευνητές και επενδυτές, δίνουν ανάλογη εικόνα. Με καλύτερο το 10 η Ελλάδα παίρνει υψηλό βαθμό (9,7) σε θέματα που σχετίζονται με την ΟΝΕ, όπως σταθερότητα του νομίσματος και μόλις πάνω από το 5 σε θέματα που έχουν σχέση με εθνικές αρμοδιότητες όπως την καλή διοίκηση και την προστασία των περιουσιακών δικαιωμάτων. Και πως θα μπορούσε να βαθμολογηθεί καλύτερα όταν ο αλήστου μνήμης προηγούμενος Γραμματέας Εσόδων κ. Θεοχάρης, κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ αβεβαιότητας και χάους με 685! ερμηνευτικές εγκυκλίους (2 + ημέρα σχεδόν) στο τελευταίο έτος των καθηκόντων του;
Το συμπέρασμα είναι πως οι κυβερνήσεις και οι βουλευτές που ψήφισαν τέτοιου είδους νόμους φέρουν βαρύτατη ευθύνη γιατί μεταβάλουν την Ελλάδα, τη χώρα όπου γεννήθηκε η δημοκρατία στη λιγότερο δημοκρατική χώρα της ΟΝΕ.
Με βάση τα παραπάνω οι προτάσεις που απορρέουν είναι αυτονόητες: Σε πρώτη φάση πρέπει να καταργηθούν όλοι οι αντιδημοκρατικοί νόμοι και διατάξεις. Σε δεύτερη, με την αναθεώρηση του Συντάγματος πρέπει να γίνουν βασικές αλλαγές που θα κάνουν τη χώρα πιο δημοκρατική. Το σημαντικότερο είναι η εισαγωγή άμεσης δημοκρατίας με τη δυνατότητα πρωτοβουλιών πολιτών που θα οδηγούν σε αναγκαστικά δημοψηφίσματα με δεσμευτικό αποτέλεσμα, διαδικασίες δηλαδή από κάτω προς τα πάνω, όπως εφαρμόζονται σε όλο και περισσότερες χώρες από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Ελβετία μέχρι και την Ουρουγουάη, τη Νέα Ζηλανδία και Αυστραλία.
Η πολιτική πλευρά της χρεοκοπίας
Γράφει ο Κ. Πρίντζος, Ιατρός, Πρώην Βουλευτής Μαγνησίας με τη Νέα Δημοκρατία
Η πρόσφατη χρεοκοπία της Ελλάδας, 5η στη σύγχρονη ιστορία της χώρας -1827,1843,1893,2010- ασφαλώς και δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Δεν ήταν αιφνίδια, ξαφνική, αναπάντεχη, απρόσμενη και απρόβλεπτη. Και το σημαντικότερο δεν ήταν αναπόφευκτη.
Πέρα από κάθε αμφιβολία ήταν συνέπεια και αποτέλεσμα μιας μακράς και βαθιάς εκφυλιστικής διεργασίας που:
- Αποδόμησε το σύστημα αξιών της ελληνικής κοινωνίας.
- Απέδειξε την ανεπάρκεια και την αναποτελεσματικότητα του θεσμικού μας συστήματος, κυρίως ως προς τη διάκριση, την ανεξαρτησία και την ισόρροπη λειτουργία των εξουσιών. Η υπέρμετρη διόγκωση της εκτελεστικής εξουσίας και η σχεδόν πλήρης και απροσχημάτιστη υποταγή σε αυτήν των άλλων δύο εξουσιών, της Νομοθετικής και της Δικαστικής, αποτελεί την κορύφωση της θεσμικής πολιτειακής εκτροπής.
- Ανέδειξε τις δομικές αδυναμίες του πολιτικού συστήματος: θεσμικές – νόμος περί ευθύνης υπουργών, εκλογικό σύστημα, νόμος περί κομμάτων, ταυτόχρονη λειτουργία των βουλευτών ως μελών και της Νομοθετικής και της Εκτελεστικής εξουσίας και πολλά άλλα- και στελεχιακές, δηλαδή την απουσία από την ηγεσία της χώρας ηγετών ικανών να καθοδηγήσουν και να οδηγήσουν το λαό, να αντιμετωπίσουν και ίσως να υπερβούν ιστορικά τα προβλήματα και τις καταστάσεις.
- Φανέρωσε την ανωριμότητα και την προκλητική συντεχνιακή αντίληψη, που παραμόρφωσαν το συνδικαλιστικό κίνημα και το μετέτρεψαν σε εκτροφείο παρανομιών και προνομιούχων. Ετσι του στέρησαν τη δυναμική αλλά και πηγαία καθαρή και συνετή προβολή και διεκδίκηση των εργατικών αιτημάτων.
- Επισημοποίησε την υστέρηση και υποβάθμιση της πνευματικής ηγεσίας του τόπου, που για ακόμη μια φορά αποδείχθηκε ανήμπορη να απορρίψει τα μικρά και να υπηρετήσει τα μεγάλα. Πρυτάνεις, Καθηγητές Πανεπιστημίου, Δήμαρχοι και γενικότερα πρόσωπα ταγμένα στην υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος, με φθηνή μικροπρέπεια αρνούνται να εφαρμόσουν τους νόμους του κράτους και… διδάσκουν με το παράδειγμά τους το λαό.
Ετσι σιγά, σιγά διαμορφώθηκε το ευνοϊκό εκείνο περιβάλλον που εξέθρεψε τη διαφθορά και την ηθική έκπτωση της δημόσιας ζωής, αλλά και τις νοοτροπίες και τις πρακτικές των τυφλών… ταξιτζήδων, των παράνομων διπλό και
τριπλοσυνταξιούχων, των τετραπέρατων αετονύχηδων τροφίμων των εφοριών, των πολεοδομιών και των νοσοκομείων, τα σκάνδαλα σ’ όλη τους τη μεγαλοπρέπεια, από το χρηματιστήριο στη Siemensκαι από εκεί στο «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Η φοροδιαφυγή και κυρίως η φοροαποφυγή αναδείχθηκε στο περισσότερο δημοφιλές εθνικό σπορ.
Το εύκολο και άφθονο χρήμα, ο άμετρος, ανεύθυνος και καταστροφικός δανεισμός, από τα απλά καταναλωτικά “στα εορτοδάνεια, οι παχυλές αγροτικές επιδοτήσεις από την Ε.Ε., η ραγδαία αύξηση μισθών, ημερομισθίων και συντάξεων, οδήγησαν τελικά στον αποχαυνωτικό καταναλωτισμό. Ζούσαμε με δανεικά και όχι μόνο δε νοιαζόταν κανείς γι’ αυτό, αλλά και όποια φωνή έλεγε το αντίθετο ήταν αντιλαϊκή, εχθρική και εξοβελιστέα.
Ολα αυτά – και είναι λίγα – για να κατανοήσουμε ευκολότερα και πειστικότερα γιατί η χρεοκοπία δεν ήταν τυχαίο γεγονός, αιφνίδια, ξαφνική, αναπάντεχη απρόσμενη και απρόβλεπτη. Ήταν πια προβλέψιμη και μοιραία. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που με καθαρό μυαλό και νηφάλια κριτική σκέψη είχαν έγκαιρα αντιληφθεί και δημόσια, κοινοβουλευτικά επισημάνει την ομαλή πορεία προς την ανωμαλία. Επεσήμαναν τον επερχόμενο κίνδυνο και κατήγγειλαν τον αμοραλισμό και την ανευθυνότητα των εκάστοτε ασκούντων την εξουσία. Χαρακτηρίστηκαν κινδυνολόγοι, αντιμετωπίστηκαν με ειρωνεία και τελικά έγιναν και γραφικοί.
Είναι φανερό ότι διακατεχόμενος από τις απόψεις αυτές, τάσσομαι με την άποψη ότι το κυρίαρχο, το κεντρικό πρόβλημα της Ελλάδας ήταν και είναι ηθικό και πολιτικό και σε καμία περίπτωση οικονομικό.
Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα, αρκεί λαός και πολιτική ηγεσία να εκμεταλλευτούν τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές, να αξιοποιήσουν τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και με ρεαλισμό, τόλμη και ευρηματικότητα να δημιουργήσουν μια άλλη Ελλάδα, της οποίας οι πολίτες ίσως είναι λιγότερο πλούσιοι αλλά αναμφίβολα περισσότερο ευτυχείς.
Στην ιστορία των εθνών συχνά οδυνηρές καταστάσεις γίνονται αφετηρία μεγάλων δημιουργικών περιόδων. Τη μεγάλη χρεοκοπία του 1893, του «δυστυχώς επτωχεύσαμε» του Χαρίλαου Τρικούπη, την ακολούθησε η αναγεννητική ορμή του Μακεδονικού Αγώνα, η άνοιξη της επανάστασης στο Γουδί και η εθνική εποποιία των βαλκανικών πολέμων, όταν η Ελλάδα διπλασίασε το μέγεθος της.
Μετά τις επί τέσσερα χρόνια αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού η κρίση φαίνεται να μπαίνει σε φάση αποδρομής. Είναι όμως αφελές, επιπόλαιο και ιδιαίτερα επικίνδυνο να πιστεύουμε ότι η περιπέτεια πέρασε και συνεπώς μπορεί να ηχήσει η σάλπιγγα λήξης συναγερμού. Για πολλά χρόνια η χώρα θα ζει, περισσότερο ή λιγότερο φανερά και πιεστικά, υπό τον έλεγχο των δανειστών της.
Το για πολλούς επάρατο μνημόνιο τελειώνει. Θα χρειαστεί ικανός ιστορικός χρόνος, ώστε να ξεμακρύνουν τα γεγονότα και να διασφαλιστεί η αντικειμενική ιστορική κρίση, που θα αποτελεί και την απάντηση στο δίλημμα: ωφέλησε ή έβλαψε το μνημόνιο; Η άποψη ότι χωρίς το μνημόνιο και τη στήριξη των δανειστών της η χώρα ούτε μπορούσε να σωθεί ούτε και θα πραγματοποιούνταν όλες οι επώδυνες αλλά υπαρξιακά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις δεν είναι καθόλου αμελητέα. Δυστυχώς οι προοπτικές για το μέλλον δεν είναι και ιδιαίτερα θετικές.
Η πολιτική μας ζωή τείνει να προσλάβει χαρακτηριστικά εκτεταμένης και διαλυτικής πολυδιάσπασης των πολιτικών δυνάμεων. Βραχύβια και θνησιγενή
Το κόμμα της κοινής λογικής
Γράφει ο Βαγγέλης Σουσουρής, δημοσιογράφος
Η κρίση έχει τη διεθνή και την εθνική της διάσταση. Για το ότι ως λαός βιώνουμε
καταστροφικά τις συνέπειες της κρίσεως αυτής, υπεύθυνοι είμαστε εμείς. Διότι, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας το ’74, κουβαλώντας στο συλλογικό υποσυνείδητο τα βιώματα, αλλά και τις εμφυλιακές ιδεοληψίες της μαρτυρικής δεκαετίας του ’40 και εντεύθεν, αντί να οικοδομήσουμε μια φυσιολογική ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική Δημοκρατία, δημιουργήσαμε με την κυρίαρχη ψήφο μας ένα πολιτικό σύστημα – τέρας, όπου ο κομματισμός, ο λαϊκισμός, ο κρατισμός και η διαφθορά, μαζί με τη θεσμοθετημένη ατιμωρησία των πολιτικών, αχρείωσαν και διέλυσαν τα πάντα.
Πλανώντες και πλανώμενοι αναθέσαμε ως πολίτες τη διαχείριση της μοίρας μας – παρ’ όσες λαμπρές εξαιρέσεις μπορεί να υπήρξαν – σε πολιτικούς δημαγωγούς, σε ανίκανους, σε «κλεφτοκοτάδες» της εξουσίας, και σε κληρονόμους πολιτικών αξιωμάτων. Ανεχθήκαμε συνενόχως την «πελατειακή δημοκρατία» του ρουσφετιού και της αναξιοκρατίας και βυθιστήκαμε χαυνωτικά στην αυταπάτη μιας πλαστής και σπάταλης ευημερίας με δανεικά!!! Όποια τίμια και ψύχραιμη φωνή προειδοποιούσε για τον κατήφορο, που βαδίζαμε, στιγματιζόταν ως «αντιδραστική» «κινδυνολόγος» και «αντιλαϊκή».
Αν συναριθμήσουμε την κατάρρευση του αξιακού στερεώματος της Κοινωνίας, την απαξίωση της παιδείας, τον εξοβελισμό της πίστεως στο Θεό, τη νάρκωση της εθνικής συνείδησης και τη θεοποίηση του μηδενισμού, τότε το απεχθές πρόσωπο της κρίσεως προβάλλει ανάγλυφο. Και «Κρίση», κατά τους αρχαίους, σημαίνει και «Δίκη», Κριτής δε αδυσώπητος εν προκειμένω είναι η πραγματικότητα, απ’ την οποία ούτε νοείται, ούτε είναι δυνατή η απόδραση.
Το πολιτικό σύστημα, όπως έχει σήμερα, μπορεί να δώσει διέξοδο; Όπως είναι γνωστό, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Έτσι:
1. Απότη μια έχουμε τον κυβερνητικό συνασπισμό της Ν.Δ. και του Πα.Σο.Κ., που εναλλάξ και με σημαντικά επιτεύγματα, είναι αλήθεια, κυβέρνησαν επί μακρόν τη χώρα. Με τη γενικότερή τους, όμως, πολιτική την οδήγησαν τελικά στη χρεωκοπία και το λαό στην απόγνωση. Τώρα βεβαιώνουν ότι τα δύσκολα πέρασαν και η Ελλάδα επιστρέφει στο δρόμο της ανάπτυξης. Και:
2. Από την άλλη, υπάρχει το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, που ουσιαστικά αποτελεί μια «πολιτική συνεργατική» περισσοτέρων αριστερών κομμάτων, κινήσεων και δυσαρεστημένων πολιτικών μεταναστών εκ του Πα.Σο.Κ. Υπόσχεται αποκατάσταση εισοδημάτων και μαχητική διαπραγμάτευση με τους ξένους δανειστές, όμως η ασάφεια και η πολυγλωσσία στη ρητορική του προβληματίζει.
Με βάση τα παραπάνω, αν προκύψουν πρόωρες εκλογές, τι θα κάνουμε; Η πάντοτε επίκαιρη σοφία των αρχαίων εικονογραφεί την κατάσταση και μας απαντά: «Δυοίν κακοίν προκειμένοιν, το μη χείρον βέλτιστον» (Μεταξύ δύο κακών το μη χειρότερο είναι το καλύτερο). Αρκεί κανείς να προσέξει να μην επιλέξει το χειρότερο.
Προσωπικά πιστεύω πως μόνο μια οιονεί δικτατορία μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα. Δικτατορία όχι του προλεταριάτου, ούτε στρατιωτική. Μιλώ για την Κυριαρχία του Αυτονόητου. Αν ιδρυόταν ένα Κόμμα Κοινής Λογικής, η Ελλάδα θα γινόταν διεθνές πρότυπο. Διότι οι πολίτες θα γνώριζαν αυτονοήτως ότι στο «Σούπερ Μάρκετ της Δημοκρατίας» δεν ψωνίζουμε μόνον απ’ το ράφι των δικαιωμάτων και των ελευθεριών και δη της ασύδοτης ελευθεριότητας, αλλά κάνουμε την επιβαλλόμενη κατάθεση και στο κοινό ταμείο των καθηκόντων και των υποχρεώσεων. Στην Πολιτεία του Αυτονόητου η φοροδιαφυγή θα ήταν έγκλημα καθοσιώσεως και όποιος το διέπραττε θα ήξερε πως θα ‘κλεινε το σπίτι του. Ακόμη, στο Βουλευτήριο θα είχαν θέση μόνον όσοι δούλεψαν στη ζωή τους και καταξιώθηκαν στον τομέα τους Η αξιοκρατία στο Δημόσιο δεν θα ήταν κούφια λέξη, αλλά αυτονόητη πραγματικότητα, με την τοποθέτηση των αξίων στις κατάλληλες θέσεις,
Όλα, όμως αυτά φοβούμαι ότι δεν μπορεί να εφαρμοσθούν.
Πρώτον: Διότι είναι απλά. Και δεν υπάρχει πιο δύσκολο εγχείρημα από την εφαρμογή του απλού στην πράξη.
Δεύτερον: Διότι ο κομματισμός «βράζει» ακόμη και σήμερα σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής ζωής και δεν θα επέτρεπε την ευδοκίμηση αρχών που θα τον εξουδετέρωναν.
Και τρίτον: Διότι ο λαός είναι δυστυχώς απρόθυμος να υπηρετήσει την ιδέα του Αυτονόητου και να υπηρετηθεί απ’ αυτήν. Αν ήταν πρόθυμος και ώριμος δεν θα ξανάστελνε στο Κοινοβούλιο τους ίδιους ανθρώπους που, ατιμωρήτως, έσπρωξαν την πατρίδα στην οικονομική και την κοινωνική καταστροφή και τώρα επαγγέλλονται τους σωτήρες!…
