Συγκλονίζει η κραυγή αγωνίας για την καθυστέρηση στην πρόσληψη δεύτερου μόνιμου γιατρού
«Γροθιά στο στομάχι» αποτελεί η δημόσια εξομολόγηση του μοναδικού μόνιμου ογκολόγου του Αχιλλοπούλειου Νοσοκομείου Βόλου Γιώργου Ρήγα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες, ο ίδιος και οι καρκινοπαθείς, όλα αυτά τα χρόνια βιώνουν τη λειτουργία της Μονάδας Χημειοθεραπείας, που προκειμένου να παραμείνει σε λειτουργία και να εξυπηρετεί κατά μέσο όρο 80 άτομα την ημέρα, έχει περάσει «από σαράντα κύματα» εξαιτίας της έλλειψης μόνιμων γιατρών.
Γι’ αυτά τα δέκα χρόνια, τις δυσκολίες, τη μοναξιά, τα προβλήματα, τις ελλείψεις, αλλά και τις χαρές που γεύτηκε, ο γιατρός Γιώργος Ρήγας, η «ψυχή» της Μονάδας, μιλά δημόσια, επιλέγοντας αυτή τη φορά την προσωπική του σελίδα στο Facebook. Μία δημόσια εξομολόγηση – καμπανάκι, που ο ίδιος προσδοκά να φτάσει… μέχρι το υπουργείο Υγείας, μήπως και επισπευστούν οι διαδικασίες που έχουν «ανοίξει», ώστε να προσληφθεί και δεύτερος μόνιμος ογκολόγος στο Νοσοκομείο. Διαδικασία που εδώ και πέντε μήνες δεν έχει ολοκληρωθεί.
Επίσης περιγράφει τα δέκα χρόνια προσφοράς, αλλά και αγωνίας, για την πορεία της υγείας ανθρώπων που τους χτύπησε την πόρτα ο καρκίνος και έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στο γιατρό τους. Όχι μόνο για να γιατρευθούν σωματικά, αλλά και ψυχικά, αφού η νόσος τους τσακίζει συναισθηματικά και ψυχολογικά.
Η δημόσια εξομολόγηση
Το «κείμενο γροθιά» του γνωστού ογκολόγου έχει ως εξής:
«Σε λίγους μήνες, συγκεκριμένα στις 10/01/2019, συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τότε που η Πόλη του Βόλου, ο Κόσμος της και το Νοσοκομείο μου έκαναν τη μεγάλη τιμή και ταυτόχρονα πρόκληση να υπηρετήσω ως Γιατρός μια πολύ ευαίσθητη και «ιδιαίτερη» ομάδα ασθενών, τους καρκινοπαθείς. Ασθενείς που «μιλάνε» με τον θάνατο, που ακρωτηριάζονται σωματικά και ψυχικά, που αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη ολόκληρη η ζωή τους. Αισθάνομαι πολύ υπερήφανος και τυχερός που τους γνωρίζω και παλεύω όσο μπορώ μαζί τους και τους ευχαριστώ όλους που μου εμπιστεύθηκαν τη ζωή τους και την υγεία τους. Οποιοσδήποτε άνθρωπος -και εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση- έχει και τις αδυναμίες του. Προσπαθώ όμως πάντα για το καλύτερο. Και τώρα στα δύσκολα, που αποτελούν και τον λόγο της δημοσίευσής μου.
Δυστυχώς λόγω της κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας από το 2010 και της απαγόρευσης των προσλήψεων στον Δημόσιο Τομέα, από αυτά τα δέκα χρόνια, τα 5,5 ήμουνα εντελώς μόνος μου και τα τελευταία 4,5 είχα την τύχη να συνεργαστώ με τρεις εξαιρετικούς γιατρούς, που υπηρέτησαν στη Μονάδα Χημειοθεραπείας ως επικουρικοί.
Δηλαδή με συμβάσεις ενός και δυο ετών. Προς το παρόν, ο συνάδελφος που υπηρετεί τώρα, ο γνωστός και αγαπητός από όλους μας κύριος Μιχαηλίδης Πρόδρομος βρίσκεται ήδη σε παράταση της θητείας του, με καταληκτική ημερομηνία 31/01/2019.
Αν σε αυτό το χρονικό διάστημα συνυπολογίσουμε ότι έχει κάνει χρήση περίπου της μισής κανονικής άδειας του 2017 (!) (όπως και εγώ άλλωστε και πολλοί ακόμη γιατροί του Νοσοκομείου) καταλαβαίνουμε το μέγεθος του προβλήματος που δημιουργείται στην εύρυθμη λειτουργία της χημειοθεραπείας και τη συνακόλουθη κόπωση -σωματική, ψυχική και νοητική- που προκαλείται.
Σημειωτέον πως ένας γιατρός δεν ασχολείται μόνο με τη φροντίδα των ασθενών. Πρέπει ταυτόχρονα να εκπαιδεύεται συνεχώς, να συμμετέχει σε ιατρικά συνέδρια, να κάνει έρευνα και πολλά άλλα. Η παρούσα Διοίκηση του Νοσοκομείου από την πρώτη στιγμή έδειξε ενδιαφέρον για τη Μονάδα Χημειοθεραπείας: προκήρυξε άμεσα, με την ανάληψη των καθηκόντων της, τη θέση του Επικουρικού που κατέχει μέχρι και σήμερα ο κύριος Μιχαηλίδης, τροποποίησε τον Οργανισμό του Νοσοκομείου, ώστε να προβλέπεται και δεύτερη μόνιμη θέση παθολόγου- ογκολόγου το 2016 (μέχρι τότε προβλεπόταν μόνο μια) και άσκησε πιέσεις στο Υπουργείο για την προκήρυξη της.
Μετά την επίσκεψη του Υπουργού Υγείας κυρίου Ξανθού στον Βόλο, στις 18/02/2018, και την υπόσχεση του, η θέση όντως προκηρύχθηκε άμεσα. Συνολικά 5 υποψήφιοι κατέθεσαν τα χαρτιά τους. Η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα των χειρισμών ήταν πραγματικά αξιοσημείωτη.
Στις 31/05/2018 έληξε η προθεσμία κατάθεσης των υποψηφιοτήτων! Από εδώ και πέρα όμως ξεκινάει το πρόβλημα: σχεδόν 5 μήνες μετά οι αρμόδιοι να «τρέξουν» τη διαδικασία -που πλέον δεν εξαρτάται από το Νοσοκομείο του Βόλου- δεν έχουν ΔΥΣΤΥΧΩΣ προχωρήσει καθόλου, με αποτέλεσμα να κυλάει ο χρόνος και τα προβλήματα που προανέφερα καθημερινά να διογκώνονται!
Ως Πολίτης του Βόλου, ως Σύζυγος Καρκινοπαθούς, ως Γιατρός του Νοσοκομείου Βόλου διαμαρτύρομαι εντονότατα για αυτή την καθυστέρηση.
Σημειωτέον πως τον προηγούμενο χειμώνα και επί 5 μήνες, μια φορά την εβδομάδα ο κύριος Μιχαηλίδης πρόσφερε τις Υπηρεσίες του στο Νοσοκομείο Λαμίας, λόγω παραίτησης του εκεί υπηρετούντος μοναδικού Παθολόγου – Ογκολόγου.
Συμπερασματικά, θεωρώ ΚΑΤΑΦΩΡΗ ΑΔΙΚΙΑ για τους Πολίτες της Μαγνησίας και ειδικά τους Καρκινοπαθείς την όλη αντιμετώπιση τους διαχρονικά. Δεν γίνεται ένας γιατρός για 10 χρόνια να σηκώνει αυτό το βάρος!
Ελπίζω μετά από αυτή την παρέμβαση μου να συμβάλω και εγώ από την πλευρά μου στην επίλυση ενός προβλήματος που χρονίζει! Ο Βόλος και οι Βολιώτες ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ και ΑΞΙΖΟΥΝ περισσότερα!!!
Κλείνοντας, θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου να ευχαριστήσω όλους τους πολύτιμους αρωγούς της Δεκάχρονης αυτής προσπάθειας: κατ’ αρχήν να τιμήσω τη Μνήμη της Πρώτης Προέδρου του «Συλλόγου Καρκινοπαθών Μαγνησίας» Φουστούκου Ελένης, μιας Γυναίκας με όραμα, αγάπη για τους συνανθρώπους της, που της οφείλουμε όλοι πολλά.
Επίσης ένα Μεγάλο Ευχαριστώ στον Ευεργέτη του Βόλου Τσιμά Χαράλαμπο, που τα λόγια δεν φτάνουν για να περιγράψουν την προσφορά του. Επίσης, στον ανώνυμο δωρητή που με έξοδα του αγοράστηκε σύγχρονο μηχάνημα διαλύσεως των Χημειοθεραπευτικών Φαρμάκων, τους αναρίθμητους συμπολίτες μας που μέσω των Δωρεών τους ενίσχυσαν και ενισχύουν τη Μονάδα Χημειοθεραπείας.
Επίσης σε όλα τα μέλη -πρώην και νυν- του «Συλλόγου Καρκινοπαθών Νόμου Μαγνησίας», με την ταυτόχρονη έκκληση μου προς τον κόσμο να πυκνώσει στις τάξεις του και να ενισχύσει το έργο του και, βέβαια, τους πολύτιμους συνεργάτες μου -γιατρούς, νοσηλευτές, γραμματέα της Μονάδας Χημειοθεραπείας. Αν ξέχασα κάποιον, Συγνώμη! Μετά τιμής».
