Είναι κατανοητή η προσπάθεια να περιοριστεί στη… ροζ πλευρά της αυτή η τραγική ιστορία τη απόπειρας αυτοκτονίας του πρώην Γ.Γ. του υπουργείου Πολιτισμού. Δεν θα είναι ευχάριστο να παρουσιασθούν οι άλλες πτυχές της τραγωδίας και οι οποίες ήδη με μορφή είτε πληροφοριών είτε αποκαλυπτικών σχολίων και «ερωτημάτων» άρχισαν -από την πρώτη στιγμή άλλωστε- να δίνουν το περίγραμμα της πραγματικής ιστορίας.
Οι «άλλες πτυχές» είναι το πρόβλημα. Εκείνες που έχουν σχέση με την πολιτική του ΥΠ.ΠΟ., με τις επιχορηγήσεις, με τις αποφάσεις. Αυτές είναι που ανησυχούν τη Ρηγίλλης. Για τον πρόσθετο λόγο της στενής φιλικής σχέσης με το πρωθυπουργικό ζεύγος.
Ο πρωθυπουργός, έχει το «άλλοθι» ότι ζήτησε την παραίτησή του όταν τον πληροφόρησαν για διάφορα «επιλήψιμα». Πώς όμως θα αρνηθεί τη συνολική του ευθύνη για τις επιλογές του σε πρόσωπα; Οταν μάλιστα πολλά είναι τα σχετικά παραδείγματα που μαζεύτηκαν; Τώρα ήταν ο Ζαχόπουλος (που ας ευχηθούμε να ξεπεράσει τον κίνδυνο). Πριν λίγες μέρες ήταν ο Μαγγίνας. Παλιότερα ήταν ο Τσιτουρίδης (δις). Οπως ήταν και ο Σουφλιάς για την Ανάβυσσο, ο Αλογοσκούφης για τα ομόλογα και τους φίλους του, ο Παλαιοκρασσάς και ο Βουλγαράκης για τις υποκλοπές και τους Πακιστανούς, ο Πολύδωρας για τις «ζαρντινιέρες» που δέρνουν και τις φωτιές, όλοι τους χωρίς συνέπειες. Και είναι όλοι μαζί για τα καρτέλ κουμπάρων στην αγορά, για το ξεπούλημα επιχειρήσεων δημοσίου συμφέροντος κ.ά.
Ο Πάολο Κοέλιο λέει κάπου τον «Αλχημιστή»: «Ανακάλυψα αλήθειες που η εγκεφαλική μου νοημοσύνη αρνιόταν να δεχτεί λόγω της μεγάλης απλότητάς τους». Ισως τα απλά είναι που δεν αντιλαμβάνεται και ο πρωθυπουργός.
Η δυσκολία του είναι να αντιληφθεί τα απλά;
