Εκλαμπρότατε
Είναι σημαντικό για έναν αρχηγό κυβερνήσεως να στήνει την εξουσία του πάνω στα θεμέλια ενός γερού κόμματος, που δίχως αυτά κάθε κομματική δομή -και άρα κάθε εξουσία που στηρίζεται σ’ αυτήν- είναι καταδικασμένη να χαθεί.
Οι πυλώνες που βασίζονται όλα τα κληρονομικά κόμματα εξουσίας, όπως το δικό Σας, είναι η προσωπολατρία και τα καλά στελέχη. Και επειδή δεν είναι δυνατόν να υπάρχει προσωπολατρία εκεί όπου λείπουν ολότελα τα στελέχη, ενώ αντίθετα όπου υπάρχουν στελέχη υπάρχει και προσωπολατρία, δεν θα κάμω λόγο για τη δεύτερη και θα περιοριστώ να Σας μιλήσω για τα στελέχη.
Λέω λοιπόν πως ένας αρχηγός κράτους υπερασπίζει την κυβέρνησή του είτε με τα δικά του στελέχη (αλίμονο! είναι τόσο λίγα, ώστε η δύναμή τους είναι αμελητέα) είτε με μισθοφόρους ή με βοηθητικές κοινωνικές δυνάμεις (επιχειρηματίες, δημοσιογράφους κ.τ.λ.) ή με δυνάμεις από φίλια κόμματα ή με ανάμικτους των τριών τελευταίων κατηγοριών, οι οποίοι επειδή έχουν κάποιο συμφέρον από Σας ανήκουν φυσιολογικά στην κατηγορία των μισθοφόρων.
Τα μισθοφορικά στελέχη είναι άχρηστα κι ανίκανα και όποιος αρχηγός κληρονομικού κόμματος εξουσίας δίνει πίστη σε τέτοια στελέχη για την προστασία του κόμματος και της κυβέρνησής του, δε θα ’χει ποτέ ήσυχο το κεφάλι του, γιατί οι μισθοφόροι έχουν διάφορες γνώμες, πολλές φορές αντίθετες μεταξύ τους, έχουν φιλοδοξίες υπέρμετρες κι αντιτιθέμενες, δεν έχουν πειθαρχία, δεν μπορεί κανείς να τους εμπιστευτεί, γίνονται άναντροι μπροστά στον κίνδυνο, δεν έχουν ήθος και δεν αγαπούν το λαό. Με τέτοια μισθοφορικά στελέχη η καταστροφή του αρχηγικού κόμματος εξουσίας και η πτώση της κυβερνήσεως αναβάλλονται μέχρι τη μέρα που θα τους γίνει η πρώτη σοβαρή και συνεπής επίθεση.
Μα και στον καιρό της ειρήνης η ισχύς του αρχηγού ενός τέτοιου κόμματος εξουσίας, που είναι και αρχηγός της κυβερνήσεως, μειώνεται λίγο λίγο, γιατί τα μισθοφορικά στελέχη στο κόμμα και την κυβέρνηση απογυμνώνουν το λαό με τον ίδιο τρόπο που τον απογυμνώνουν οι εχθροί τον καιρό του πολέμου. Ο λόγος είναι ότι τα μισθοφορικά στελέχη δεν έχουν άλλο κίνητρο που να τα συγκρατεί στο κόμμα ή την κυβέρνηση, παρά την εξουσία που αποφέρει έκτακτα επιδόματα, άυλα και υλικά. Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να ’ναι στελέχη εφ’ όσον το κόμμα κυβερνά ή διεκδικεί στα σοβαρά τη διακυβέρνηση. Αν δεν συμβαίνει τίποτε από τα δύο, εγκαταλείπουν το αρχηγικό κόμμα εξουσίας, αφήνουν τον αρχηγό στην τύχη του κι αυτομολούν στον εχθρό.
Γι’ αυτό το ζήτημα μπορώ εύκολα και δίχως μεγάλο κόπο να φέρω ένα σωρό παραδείγματα, αλλά θα Σας κουράσω άδικα. Εάν Σας γράφω σήμερα, είναι (μετά και τα εν εξελίξει εύγλωττα γεγονότα) για να σας παρακινήσω να σκεφτείτε, αν τα στελέχη που παραμένουν δίπλα Σας στο κόμμα και την κυβέρνηση και είναι υπεύθυνα των παλαιότερων αλλά και των πρόσφατων συμφορών, παραμένουν επειδή έχουν ως κίνητρο την προσωπολατρία ή (όπως συμβαίνει συνηθέστερα) γιατί είναι μισθοφόροι…
