Πειραματική Σκηνή

«Περιμένετε!» είπε κοφτά ο δήμαρχος στον κύριο Μ. σηκώνοντας επιβλητικά το χέρι. «Το θέατρο πρέπει να ’χει σκοπό να εμπνεύσει σ’ όλους να σ’ αφήσουν στην ησυχία σου. Θα ’λεγα μάλιστα ότι είναι απαραίτητο όταν υποστηρίζει τα δικαιώματά σου και την περιουσία σου. Αν ένας άνθρωπος έχει εξουσία και χρήμα, αγαπάει το θέατρο, γιατί του χρειάζεται για να τα διατηρήσει μονάχα για τον εαυτό του. Στην περίπτωση αυτή το θέατρο είναι ωφέλιμο. Τουναντίον είναι επιζήμιο, όταν δεν εκπληρώνει τον παραπάνω σκοπό».
«Δηλαδή;», ρώτησε ο κύριος Μ.
«Το ωφέλιμο θέατρο νομιμοποιεί τα συμφέροντά σου στο πνεύμα των απλών ανθρώπων. Στο δημοτικό συμβούλιο μπορείς να βάλεις σμπίρους και υποταχτικούς, στους δρόμους αστυνόμους και χαφιέδες, μέσα στον άνθρωπο όμως πρέπει να ενσταλάξεις μία ολόκληρη σειρά από αρχές, που όταν ριζώσουν, πνίγουν κι εκμηδενίζουν το καθετί που απειλεί τα δικαιώματα των επιθυμιών σου. Όσο πιο πολύ χρήμα και εξουσία διαθέτω, τόσο περισσότερο πριμοδοτώ το ωφέλιμο θέατρο και τόσο πιο πολύ πολεμάω εναντίον του ανώφελου κι επιζήμιου. Να γιατί στη χώρα μας όσοι κατέχουν χρήμα και εξουσία ασχολούνται τόσο πολύ με το θέατρο».
«Ωστόσο εσείς αύριο κλείνετε ένα θέατρο!» έκανε ο κύριος Μ.
«Η θέση ενός δημάρχου, ως μέρους του συστήματος, είναι τραγική. Του είναι απαραίτητο να τον αγαπούν όλοι και να τον υπολήπτονται, κανείς να μην μπαίνει εμπόδιο στα σχέδιά του κι όλος ο κόσμος να τον αποδέχεται. Ταυτόχρονα γι’ αυτόν όχι μόνο δεν είναι απαραίτητο να αγαπάει τους άλλους, μα το αντίθετο! Ο δήμαρχος, ως συστημικός πολιτικός, προβαίνει σε μια συνεχή κλοπή με την πολιτική έννοια του όρου. Κλέβει χιλιάδες ανθρώπους κι αυτό είναι απαραίτητο για τη συσσώρευση του κεφαλαίου, δηλαδή για την πρόοδο της χώρας. Για έναν τέτοιο δήμαρχο οι άνθρωποι διαιρούνται σε δυο ομάδες. Σ’ αυτή που κλέβει και σ’ εκείνη που υφίσταται την κλοπή».
«Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με το κλείσιμο ενός θεάτρου;», ανασήκωσε τους ώμους ο κύριος Μ.
«Μα δεν καταλαβαίνετε; Γενικά με το θέαμα υπνωτίζουμε τους ανθρώπους. Το ωφέλιμο θέατρο που είναι χρήσιμο στον πλούσιο, είναι το ελεγχόμενο θέατρο, όποια κι αν είναι η παράσταση. Και το πιο αναρχικό έργο είναι κατάλληλο για τούτη τη δουλειά, αρκεί να ανέβει τη σωστή στιγμή και με τις δικές σου προϋποθέσεις. Σε μια χώρα όπου ο λαός είναι μετάλλευμα απ’ όπου βγάζουν χρυσάφι και πρόοδος είναι η συγκέντρωση της φυσικής ενέργειας του πλήθους, δηλαδή η μετατροπή σε χρήμα του κρέατος, των οστών, των νεύρων του ανθρώπου, ένας τέτοιος υπνωτισμός είναι απαραίτητος. Τι γίνεται όμως όταν ο λαός από μόνος του αρχίζει και δημιουργεί θέατρα; Χάνεις τον έλεγχο και τα πάντα αρχίζουν να καταρρέουν. Γι’ αυτό και θέατρο που δεν μπορείς να ελέγξεις, το κλείνεις».
«Τα λέτε αυτά σε όλους;» προβοκάρισε την κατάσταση ο κύριος Μ. «Όχι, βέβαια!» φώναξε ο δήμαρχος. «Τα χρησιμοποιώ μονάχα όταν μιλώ σε ανθρώπους όχι νορμάλ, όπως εσείς».