Τελάλης βροντοκράχτης θα γενώ,
τα εσώψυχά μου έξω να τα βγάλω,
ακόμα και αν θα πέσουν στο κενό,
ή θα ’ναι πρόκληση για κάποιον άλλο.
Mε σκάνδαλα μεγάλων και τρανών,
πληθαίνουν τα βουρκόφερτα σκουλήκια,
που θέλουνε να πίνουν και να τρων,
το αίμα του λαού, μα και τα δίκια.
Βαρέθηκα των πάντων τις ψευτιές,
με χάπι σκεπασμένες χρυσωμένο
και κάποιων τις αμείλιχτες ματιές,
για δίκιο σα μιλήσεις πουλημένο.
Βαρέθηκα της βίας τις μορφές,
είν άσχετες με τόπους και ιδέες,
απ όποιες κι αν πηγάζουν «κορυφές»,
παλιότερες αν θα ναι ή και νέες.
Σιχάθηκα προδότες ιδεών,
μπροστάρηδες που ήταν μέχρι τώρα,
μα πούλησαν αγώνες των λαών,
Στον τόπο μα και σε άλλη χώρα.
Βαρέθηκα την άχαρη ζωή,
στη φαύλη κολασμένη πολιτεία,
σιχάθηκα βρωμιά και χλαλοή,
αλλά και τη τρανή μας «αλητεία».
Με ζάλισε των δρόμων η βοή,
τα μάτια μου τα κούρασε το νέφος,
που μόλεψε τη λίγη μου πνοή,
θανάσιμο που είναι και για βρέφος.
Να φύγω! Δεν αντέχω άλλο πια,
τα πάντα και παντού έχουν σαπίσει,
δεν έμεινε στο κόσμο ανθρωπιά
και δύσκολο σωσμού να βρεις τη λύση.
Ν ανέβω σε ψηλές βουνοκορφές,
να φύγω από την κάλπικη την πόλη,
να βλέπω των τσομπάνηδων μορφές
και τ ώριο τ ουρανού το περιβόλι…
Στις στάνες να κοιμάμαι των βοσκών,
ακούγοντας σκυλιά να αλυχτάνε,
μακριά απ τις κακίες των κακών,
κοντά σε ζωντανά που μ αγαπάνε.
