Θριαμβευτική, ένδοξη, ηρωική αλλά και τραγική η ιστορική πορεία της Ελλάδας.
Κάμφθηκε και υπέκυψε κάποτε μπροστά σε στίφη από βάρβαρες ορδές που δεν θα ήταν δυνατό να τις ανατρέψει, αδύνατο να τις νικήσει. Αδυναμία μπροστά στη ασύγκριτη δύναμη όχλων και όπλων.
Αυτός ήταν πάντα ένας διαχρονικός άγραφος κανόνας στα πεδία των μαχών, παγκόσμια αποδεκτός. Κάποτε ερμηνεύονταν σαν «Θρίαμβος του νικητού – χλεύη του ηττημένου».
Μέχρι που η υποκριτική συμπεριφορά της δήθεν μεγαθυμίας νικητών και κριτών μετέτρεψε και τη χλεύη σε τιμή του ηττημένου. Εμβαλωματική τυποποίηση ή χρυσωμένο χάπι που δυστυχώς από τα πεδία των μαχών μεταφέρθηκε σε άλλα πεδία, για να δικαιολογεί και την ανικανότητα όχι πλέον των όπλων, αλλά της διπλωματίας μας.
Γιατί αν 555 χρόνια μετά υπάρχουν ακόμη κάποιες αναλαμπές που αναζωπυρώνουν τις θλιβερές μνήμες της αναπόφευκτης πτώσης της Κωνσταντινούπολης, αντίθετα σήμερα είναι ζωντανές και διάχυτες στον απανταχού και γνήσιο ελληνισμό, οι φλόγες της αγανάκτησης για όλους μαζί τους Έλληνες πολιτικούς των τελευταίων 60 ετών, και για την ανικανότητά τους να διαφυλάξουν την πατρότητα και την ονομασία της Μακεδονίας.
Δεκτή η αδυναμία μπροστά στη δύναμη των όπλων του ισχυρότερου. Όμως απαράδεκτη
η υποχώρηση και η ήττα του δυνατότερου από τον αδύνατο.
Ποιος θα πείσει τον ιστορικό του μέλλοντος ότι τα Σκόπια ήταν πιο εξοπλισμένα από την Ελλάδα;
Ποιος θα τον πείσει ότι η ελληνική πολιτιστική πανοπλία της Ελλάδας ήταν ισχνότερη από εκείνη των Σκοπίων;
΄Η ότι η ελληνική διπλωματία ήταν ικανότερη από τη Σκοπιανή;
Ή ότι στα χρόνια μας δεν κυριάρχησε το ψέμα, η υποκρισία, και η ενδοτικότητα;
Ή ότι η φιλαρχία δεν απεμπόλησε τις ιστορικές μας καταβολές και τα εθνικά μας ιδεώδη;
Ποιος θα τον πείσει ότι το μείζον δεν μπορούσε να υποτάξει το έλασσον;
Η πώρωση έγινε αρετή. Η αυθάδεια κανόνας. Το συμφέρον βωμός προσκυνήματος.
Πώρωση, Αυθάδεια, Συμφέρον. Μια τριλογία του χάους. Του ελληνικού χάους, που βαθμηδόν επεκτείνεται σε όλη την επικράτεια, σαν αγιάτρευτη επιδημία πανώλης!
Ίσως πολλοί με κατηγορήσουν ότι σπεύδω σε επικήδειους. Ότι μεμψιμοιρώ. Ότι μοιρολατρώ.
Τυφλοί όσοι δεν θέλουν να δουν την αλήθεια! Την αλήθεια της λέξης: Μακεδονία. Της λέξης-ονομασία, που εν χορώ όλοι οι πολιτικοί μας και κατάπιαν και χώνεψαν. Όλοι συλλήβδην διέγραψαν από το λεξιλόγιο και από τον πατριωτισμό τους τη λέξη: ευθιξία.
Σίγουρα λοιπόν ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει: « Οι Ελληνες του 2008 εξακολουθούσαν να λένε μετά από 555 χρόνια για την Κωνσταντινούπολη: Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δική μας θα ’ναι! Ομως για τη Μακεδονία που μόλις τη χάσανε, δεν λένε κουβέντα»
«Eάλω η πόλις»
