Το ότι ζούμε μια περίοδο σύγχυσης, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της οποίας είναι και το έλλειμμα ιδεολογικής καθαρότητας και σταθερότητας των φορέων άσκησης της πολιτικής και του συνδικαλιστικού κινήματος, επιβεβαιώνεται άλλη μια φορά με αφορμή τόσο τα φορολογικά μέτρα, όσο και τις αλλαγές περί το ασφαλιστικό.
Πέρα από τον εισπρακτικό τους χαρακτήρα τα μέτρα του κ. Αλογοσκούφη υποτίθεται ότι επιχειρούν να περιορίσουν την φοροδιαφυγή. Την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε χαρακτηρίσει ως τη μεγαλύτερη μάστιγα της ελληνικής κοινωνίας, που υπονομεύει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Τώρα όμως οι επίγονοί του για λόγους μικροκομματικούς και ψηφοθηρικούς ασκούν τυφλή αντιπολίτευση. Και απορρίπτουν διαρρήδην όλα τα μέτρα, ενώ θα έπρεπε να ζητούν κάτι αποτελεσματικότερο.
Θα ήταν απολύτως κατανοητό, αν ζητούσαν επιστροφή στο πνεύμα αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής που εξέφραζε η πρακτική του Δημήτρη Τσοβόλα στην κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου του 1985 με την επιβολή των «κριτήριων βιωσιμότητας». Ή των “αντικειμενικών κριτηρίων” που καθιέρωσε ως υπουργός Οικονομικών, πάλι σε κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, δέκα χρόνια αργότερα, ο Αλέκος Παπαδόπουλος.
Γιατί πουθενά στον κόσμο καμιά φορολογική αρχή δεν θα δεχόταν ως… φυσιολογικό να δηλώνει κάποιος σταθερά, κάθε χρόνο, εισοδήματα μικρότερα από την οικιακή βοηθό του, ενώ κυκλοφορεί με σούπερ τζιπ, έχει δυο παιδιά σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία, συντηρεί εξοχικό ή έχει ιδιωτικό σκάφος.
Αυτή βέβαια είναι η μια πλευρά της σύγχυσης και της ασυνέπειας. Η αριστερή. Που περιλαμβάνει και την ηγεσία του «ΣΥΡΙΖΑ», καθώς αντιδρά λυσσωδώς την ώρα που ο κ. Αλογοσκούφης εφαρμόζει προτάσεις του κ. Αλαβάνου για την φορολόγηση της υπεραξίας που προκύπτει από χρηματιστηριακές πράξεις όπως και των μερισμάτων από μετοχές. Όπως περιλαμβάνει και την αντίδραση των εργατοπατέρων στην εξυγίανση του καθεστώτος των «βαρέων και ανθυγιεινών», επειδή θίγονται οι δακτυλογράφοι της κρατικής ραδιοτηλεόρασης και οι καλλιτέχνες των ξενυχτάδικων.
Η άλλη πλευρά αφορά στη «γαλάζια» σύγχυση με την θεοποίηση του «αυτοματισμού της ελεύθερης αγοράς».
Τώρα, μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια διακυβέρνησης, ανακαλύπτουν ως φάρμακο εκείνα ακριβώς που κατηγορούσαν και καταργούσαν.
Αλλα αν δεν σταθεροποιηθούν οι φορολογικές αντιλήψεις, «δεν πρόκειται να φάμε ψάρι»- για να μην πω ολόκληρο το σόκιν ανέκδοτο.
Ελλειμμα ιδεολογικής σταθερότητας
